#28 Brudy z przeszłości

            Wzięłam kilka głębokich oddechów, próbując się uspokoić, po czym odgarnęłam włosy z twarzy i otarłam ją z łez. Uklękłam przy Charliem i delikatnie nim potrząsnęłam. Chłopak otworzył oczy marszcząc brwi i spojrzał na mnie nieobecnym wzrokiem.

            – Musimy cię zabrać do szpitala – mruknęłam pod nosem, udając, że panuje nad sytuacją. Tak naprawdę, wciąż cała w środku drżałam, wspominając to, co właśnie się wydarzyło.

            – Nie! Żadnego szpitala – sapnął, próbując usiąść. Skrzywił się i zaklął kilka razy pod nosem, jednak w końcu mu się to udało z moją drobną pomocą. – Będą zadawali zbyt dużo pytań, a to ostatnie czego potrzebuję.

            – Ale… Twoje obrażenia wyglądają dość poważnie. Uderzyłeś się głową, trzeba upewnić się, że nic poważnego nic ci się nie stało – zaczęłam mówić coraz szybciej, gestykulując gorączkowo dłońmi.

            Charlie uśmiechnął się smutno, uwidaczniając rozciętą wargę, z której pociekła krew.

– Spokojnie, Isobel. Uwierz mi, że wychodziłem bez szwanku z gorszych bijatyk. Nic mi nie będzie – zapewnił, a w jego głosie pobrzmiewała autentyczna pewność, jednak mnie to nie uspokoiło.

            Westchnęłam i wstałam, cofając się od niego o krok. Pokiwałam niepewnie głową, jednak na mojej twarzy wciąż widniała niepewność, która przykuła uwagę Charliego. Ulżyło mi, że najwyraźniej nie stała mu się krzywda, ale nie zmieniało to faktu, że miałam wiele pytań. I bałam się na nie poznać odpowiedź. Wiedziałam jednak, że nie spocznę, póki nie poznam prawdy.

            – Zawiozę cię do twojego mieszkania. I tak musimy o tym wszystkim porozmawiać – powiedziałam wygładzając włosy i próbując doprowadzić się do względnego porządku.

            Chłopak spojrzał na mnie przeciągle, po czym niechętnie kiwnął głową, spuszczając wzrok. Na przemian zaciskał dłonie w pięści i je rozluźniał. Zmarszczyłam brwi, widząc jego zdenerwowanie. Westchnęłam i wyciągnęłam z torebki  paczkę chusteczek i podałam mu ją.

            Po tym, jak Charlie zmył z twarzy większość krwi, szybkim krokiem ruszyliśmy w stronę szkoły, gdzie zostawiłam swój samochód. Cały czas trzymał głowę schyloną w dół, nie chcąc, aby ktokolwiek zobaczył jego rany.

            W milczeniu zajechaliśmy pod jego dom, po czym weszliśmy do mieszkania, ściągając kurtki i wieszając je na wieszaku.

            Skierowałam się do salonu i usiadłam na wysłużonej kanapie. Usłyszałam szum wody dobiegający z łazienki, więc miałam kilka minut na to, aby przygotować się na to, co usłyszę. Miałam potwornie złe przeczucia co do tego.

            Przez tą całą sytuację kompletnie zapomniałam o tym, że miałam spotkać się z dziewczynami u Erin. Pospiesznie wyciągnęłam telefon i kliknęłam na ikonę wiadomości. Zagryzłam wargę, nie wiedząc co mam napisać. Z jednej strony, wiedziałam, że powinnam być tam z nimi po wygranym turnieju. To był najprawdopodobniej najważniejszy dzień dla naszej drużyny. Ale jednocześnie, nie wyobrażałam sobie, abym mogła teraz wyjść bez poznania odpowiedzi na swoje pytania. Desperacko domagałam się prawdy. Jakakolwiek by ona nie była. Czując głębokie wyrzuty sumienia, wystukałam więc wiadomość:

            Nie dam rady do was dołączyć. Bardzo, ale to bardzo przepraszam. Wypadło mi naprawdę coś ważnego. Liczę, że szybko uda mi się z tym uporać i się z wami spotkać. Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Myślami jestem z wami. Isobel.

            Kliknęłam „wyślij” i schowałam telefon, kładąc dłonie na kolanach. Spojrzałam w sufit, oczekując na przyjście Charliego.

            – Przepraszam, że musiałaś czekać – usłyszałam głos Charliego, który nagle usiadł w fotelu obok mnie. Zerknęłam na niego i zauważyłam, że umył włosy, zmył całą krew z twarzy i przebrał się w świeże ubrania. Jedynym śladem po bójce był siniak pod okiem który przybrał kolor intensywnie fioletowy, rozcięta warga i łuk brwiowy. Poza tym, Charlie wyglądał całkiem normalnie. Ale to i tak było dziwne, widzieć go w takim stanie.

            Machnęłam dłonią, zbywając jego słowa, po czym od razu przeszłam do konkretów.

            – To był ten chłopak który już wcześniej chciał od ciebie pieniędzy? – spytałam, a Charlie jedynie pokiwał głową.

            – Dlaczego wrócił? Dlaczego po prostu się nie odczepił?

            – To bardzo w jego stylu. W stylu ludzi z jakimi się obraca. Tam, pieniądze są potęgą. Więc nigdy nie jest ich za wiele – mruknął.

            – Ale… nie rozumiem dlaczego ty. Co on takiego na ciebie ma, że wybrał ciebie jako słabe ogniwo? – spytałam z frustracją w głosie. – Przecież nie jesteś mu nic winien… prawda? – mój głos zabrzmiał słabiej niż zamierzałam.           

            Charlie uniósł głowę i spojrzał na mnie smutnym wzrokiem.

            – To nie do końca prawda – szepnął. – Bo… ja i Eric mamy długą, wspólną historię. Tak naprawdę zawdzięczam mu bardzo wiele. Ale sądziłem, że już spłaciłem ten dług już dawno…

            Potrząsnęłam z frustracją głową i wlepiłam w niego zniecierpliwione spojrzenie.

            – Przestań mówić ogólnikami, Charlie – zażądałam. – Obiecaliśmy sobie szczerość, więc opowiedz mi to od początku.

            Chłopak przeczesał dłonią włosy i zacisnął powieki, zwlekając z odpowiedzią.

            –Półtora roku po tym, jak wkroczyłem w ten niebezpieczny świat wypełniony bójkami, nielegalnym handlem i tak dalej… Coś się wydarzyło. Brałem udział w jednej akcji. Z pozoru miała być szybka i łatwa. Mieliśmy podjechać i dokonać wymiany. Pieniądze za towar. I tyle. Ale coś poszło nie tak. Rozpętała się strzelanina. Istne piekło. Nie byłem na to przygotowany. Eric był wtedy ze mną. A muszę zaznaczyć, że za tamtych czasów, był on dla mnie jak rodzina. Znalazł się na linii ognia, a ja byłem schowany, trzymając spluwę w ręku. Więc wychyliłem się i strzeliłem. Celowałem w udo. Ale nie miałem zbyt dużego doświadczenia w strzelaniu. I chybiłem – wyszeptał łamiącym się głosem. – Zabiłem go…

            Zakryłam dłonią usta, czując piekące łzy od powiekami. Jednak nic nie powiedziałam, widząc, że to jeszcze nie koniec.

            – Na miejscu szybko zjawiła się policja. Eric i reszta ekipy zabrali pieniądze i towar, jednak ja nie mogłam ruszyć się z miejsca. Darł się na mnie, że wpakuję wszystkich w kłopoty, jednak koniec końców, odjechali. Tak samo jak druga grupa. I zostałem tam sam. Wzięli mnie na przesłuchanie i zarzucili zarzut morderstwa. Przyznałem się. Dopytywali się o nazwiska innych, jednak uparcie milczałem. Z powodu mojego młodego wieku nie trafiłem do więzienia tylko do poprawczaka i miałem tam być aż do ukończenia osiemnastego roku życia. Kilka dni później odwiedził mnie Eric. Był wściekły. Naprawdę, naprawdę wściekły. Dobrze, że oddzielała nas szyba, gdyby nie to, prawdopodobnie rozszarpałby mnie gołymi rękoma. Powiedział, że wszyscy są na mnie wściekli, że naraziłem ich na niebezpieczeństwo i problemy z policją. Cały czas go przepraszałam, a kiedy w końcu się uspokoił… Powiedział coś, co bardzo mnie zaskoczyło. Myślałem, że dla niego jestem już skończony, przez to jak się zachowałem. Obiecał, że zrobi wszystko co w jego mocy, aby wyciągnąć mnie wcześniej. I tak się stało. W tamtym czasie, on był jedyną osobą, która mnie odwiedzała. Moi rodzice skreślili mnie już dawno, a siostra, która wtedy znajdowała się pod ich wpływem, wolała nie ryzykować ich gniewu. Nie wiem, jak Eric to zrobił, ale wypuszczono mnie pół roku przed terminem. Ale on określił się jasno. Musiałem wyjechać z miasta, jak najdalej. Ponieważ zbyt wiele osób chciało się zemścić za to, co zrobiłem. Wziąłem więc sobie jego radę głęboko do serca i wyjechałem, ruszając przed siebie bez żadnego konkretnego planu, z resztkami pieniędzy w portfelu – dokończył, wzdychając ciężko i opierając się plecami o oparcie fotela. – Więc, jak widzisz, niestety, ale jestem dość sporo winny Ericowi – prychnął, zagryzając wargę i spuszczając wzrok.

            W mieszkaniu zaległa cisza, a ja wpatrywałam się w Charliego jak w zupełnie obcego człowieka. To, co usłyszałam, nie mieściło mi się w głowie. To brzmiało jak fabuła jakiegoś sensacyjnego filmu, a nie fragment życia nastolatka, który siedział przede mną. Schowałam twarz w dłoniach, kręcąc głową.

            – Powiedz coś, Isobel… - poprosił szeptem.

            – Co mam powiedzieć, Charlie? – odpowiedziałam, przymykając oczy. – Wychodzi na to, że ja nie miałam tak naprawdę pojęcia, kim ty tak naprawdę jesteś.

            – Isobel… To nie prawda. Znasz mnie. To, kim byłem kiedyś… to już przeszłość. Zmieniłem się. Jestem zupełnie inny niż wtedy – rzekł, a w jego głosie pobrzmiewała desperacja.

            Spuściłam wzrok i poczułam jak po twarzy spływają mi łzy. Słowa, które chciałam wypowiedzieć, nie chciały mi przejść przez gardło.

            – Zabiłeś kogoś – wyjąkałam w końcu, zaciskając dłonie w pięści.

            – Właśnie dlatego nie mogłem nikomu powiedzieć. Nie chcę, aby głupi błąd z przeszłości wpływał na moje życie.

            – Błąd? – spytałam z goryczą w głosie, unosząc na niego spojrzenie. Smutny wzrok Charliego aż mnie zabolał. – Błędem może być przypadkowy seks na imprezie, ale morderstwo? – spytałam. Samo to słowo sprawiało, że robiło mi się niedobrze.

            – Isobel, błagam, nie patrz na mnie jakbym był potworem – wyszeptał, zaciskając wargi. Jego oczy zalśniły, jednak nie spuszczał ze mnie wzroku. Odwróciłam głowę i przymknęłam oczy, nie wiedząc co robić. – Nie mogłem ci o tym powiedzieć, bo nie chciałem sprowadzić na ciebie niebezpieczeństwa.

            Uśmiechnęłam się smutno i zerknęłam w okno, próbując zebrać myśli.

            – Musisz mi dać czas, Charlie. To dużo do przyjęcia i przemyślenia. Nie wiem, co teraz o tym myślę, przepraszam.

            Po tych słowach podniosłam się z miejsca i skierowałam się w stronę wyjścia. Charlie nie podążył za mną, doskonale odbierając moje słowa. Siedział w fotelu, z twarzą skrytą w dłoniach. Wydawał się tak kruchy i samotny, że musiałam ostatkami sił powstrzymać się przed tym, aby do niego nie podejść i powiedzieć, że nic się nie zmieniło. Że wciąż jest dla mnie tym samym Charliem, w którym się zakochałam.

            Ale nie mogłam. Nagle, wszystko się zmieniło. I nie byłam już pewna, na kogo patrzyłam. Zanim wyszłam na korytarz, ponownie zwróciłam się do niego, starając się zapanować nad głosem:

            – I nie martw się o pieniądze, dostarczę je na czas.

            Zanim Charlie zdążył zaoponować, chwyciłam płaszcz i wyszłam z mieszkania, zbiegając po schodach na klatce schodowej. Po twarzy zaczęły płynąć mi łzy, więc schyliłam głowę, ruszając szybkim krokiem przed siebie, oddychając głęboko próbując się uspokoić.

  

      ~*~

Wybaczcie ten niewielki poślizg. Miniony weekend był bardzo dziwny i nie miałam głowy do blogosfery. Ale już jestem. To już ostatni rozdział. Do końca tygodnia opublikuję EPILOG. 

Do napisania misiaczki!