#20 Wcale nie takie wesołe miasteczko

Przez cały weekend spędzałam praktycznie każdą wolną chwilę z Charliem. Zbywałam wiadomości i telefony od przyjaciółek, chodziłam z uśmiechem przyklejonym do twarzy, czułam się tak dobrze, jak nigdy w życiu. To było niesamowite. Miałam wrażenie, że w końcu coś zaczęło się układać. Że od teraz będzie dobrze. Przy Charliem wszystkie moje problemy wydawały się być prostsze do rozwiązania.

W niedzielne popołudnie Charlie, pełen entuzjazmu zaproponował żebyśmy wybrali się do wesołego miasteczka, które niedawno otworzyli. Widząc jego ekscytację, nie miałam serca mu odmówić. Szybko ogarnęliśmy u mnie w kuchni, zacierając ślady po naszej próbie zrobienia czegoś do jedzenia, która zakończyła się klęską i wyciągnięciem pizzy z zamrażalnika. 

Po kilkunastu minutach jazdy byliśmy już na miejscu. Mimo tego, że już nieraz wsiadałam na motor Charliego, to wciąż budziło we mnie to samo uczucie ekscytacji i lekki strach. Ale kochałam to poczucie wolności jakie dawała prędkość i wiatr we włosach. Zaczynałam się całkiem poważnie zastanawiać nad zrobieniem prawa jazdy na motor. Znając życie, gdyby moi rodzice usłyszeli ten pomysł, szybko wybiliby mi to z głowy. Chociaż, kto wie, i tak mało co ich obchodziłam.

Ruszyliśmy w ramię w ramię, wtapiając się w tłum ludzi, głównie rozwrzeszczanych dzieci i ganiających za nimi rodziców. Po kilku sekundach poczułam muśnięcie dłoni Charliego, a następnie nasze palce splotły się ze sobą. Zerknęłam na chłopaka lekko zaskoczona, jednak on patrzył się przed siebie jakby nic, z delikatnym uśmiechem na ustach. Wzruszyłam ramionami i postanowiłam to przemilczeć. Dotyk jego dłoni był kojący i taki… naturalny. Jakbyśmy robili to od zawsze, a nasze dłonie pasowały do siebie idealnie.

– Gdzie idziemy najpierw? – Jego głos sprowadził mnie na ziemię.

– Ty wybieraj. Zgodzę się na wszystko byleby nie na kolejkę górską. Chce mi się wymiotować na sam widok tych zawijasów – zaśmiałam się.

Przystanęliśmy na moment, rozglądając się wkoło.

– Może diabelski młyn? – zaproponował, wskazując na ogromne koło za moimi plecami.

– Okej.

Stanęliśmy w kolejce po bilety, kłócąc się o to, kto ma zapłacić. Charlie upierał się, że skoro to był jego pomysł, aby tu przyjść, to on będzie płacił. Ja uparcie odmawiałam, wiedząc, że krucho u niego z pieniędzmi. W końcu ustaliliśmy, ze po prostu każdy zapłaci za siebie.

Zajęliśmy miejsce w jednej z kabin i powoli ruszyliśmy do góry. Z fascynacją obserwowałam, jak przed moimi oczami powoli pojawia się panorama miasta. Uśmiechnęłam się delikatnie i zerknęłam na Charliego, który siedział obok mnie. Milczeliśmy przez kilka długich sekund, jednak ta niczym niezmącona cisza była niezwykle przyjemna. Już miałam się odezwać, kiedy zerknęłam w dół. Moje serce momentalnie przyspieszyło, a obraz przed oczami zawirował. Zacisnęłam dłonie w pięści i od razu zamknęłam oczy. Poczułam jak strużka zimnego potu spływa wzdłuż moich pleców.

– Isobel, wszystko w porządku? – spytał z troską w głosie Charlie, chwytając mnie za rękę.

Pokręciłam gorączkowo głową.

– Ja… zapomniałam, że mam lęk wysokości – wyznałam spanikowana, wzmacniając uścisk naszych dłoni.

Charlie parsknął śmiechem, na co zmarszczyłam brwi.

– Uważasz, że to zabawne? – warknęłam.

– Weszłaś na diabelski młyn, zapominając o tym, że masz lęk wysokości. Musisz przyznać, że to jest trochę zabawne – zaśmiał się, na co zdzieliłam go na oślep w klatkę piersiową, jednak to i tak go nie uciszyło.

– Nienawidzę cię – sapnęłam, biorąc kilka głębokich oddechów, próbując się uspokoić.

Nagle naszą kabiną delikatnie zatrzęsło, co wywołało u mnie cichy okrzyk przerażenia.

– Co się stało?! – spytałam piskliwym głosem, bojąc się otworzyć oczy.

Charlie znów się zaśmiał, jednak po chwili odchrząknął i powiedział rzeczowo:

– Wydaje mi się, że chwilowa awaria i utknęliśmy tu na trochę.

Doskonale słyszałam, jak powstrzymuje się od wybuchu śmiechem.

– Chyba sobie jaja robisz – jęknęłam. Postanowiłam usiąść na ziemi, aby nie musieć widzieć, jak wysoko się znajdujemy.

Charlie westchnął i zajął miejsce naprzeciwko mnie, co poczułam, kiedy nasze stopy się zetknęły. Chwycił moją drugą dłoń i zaczął ją delikatnie gładzić od wewnątrz, w uspokajającym geście.        

– Możesz już otworzyć oczy – powiedział.

Bardzo powoli, niechętnie uniosłam powieki, od razu widząc przed sobą rozbawioną twarz chłopaka.

– Nie jest tak strasznie, jak się nie widzi, jak wysoko jesteśmy, prawda? – spytał, rozsiadając się wygodnie.

– Jak możesz być tak zrelaksowany w takiej chwili? Nie wiadomo co się stało, nie wiadomo ile tu będziemy! A co jak umrzemy z głodu?

– Narzekasz na moje towarzystwo? – spytał z przekornym uśmiechem, unosząc jedną brew.

– Tego nie powiedziałam – zaprzeczyłam, wzdychając. – Ale poważnie. Ile już stoimy w miejscu?

– Jakieś trzy minuty – wzruszył ramionami.

Kiwnęłam głową i spojrzałam w górę, na błękitne niebo, które mogłam dostrzec dzięki przeźroczystemu sufitowi.

– Ciekawe czy pójdę do piekła, bo mam lęk wysokości – mruknęłam z namysłem.

– Ale z ciebie głuptas, Is – zaśmiał się Charlie, przybliżając się do mnie.

– Przecież to nie tak, że na to nie zasłużyłam, prawda?

Wzięłam głęboki oddech, spuszczając głowę w dół, próbując zignorować bolesne ukłucie w piersi, które przeświadczyło mnie o prawdziwości moich słów.

– Hej… - powiedział cicho Charlie, unosząc mój podbródek w górę, zmuszając mnie, abym na niego spojrzała. – Skąd ta nagła zmiana nastroju? Przestań wygadywać takie rzeczy, Isobel – poprosił, przeczesując dłonią włosy, najwyraźniej nie wiedząc, co ma zrobić.

– Jestem złym człowiekiem, Charlie – wyszeptałam czując rosnącą gulę w gardle. Niekontrolowane łzy spłynęły po moich policzkach, jednak szybko zostały starte przez chłopaka, ktory siedział naprzeciwko i nieco skołowany próbował zrozumieć zaistniałą sytuację, oraz powód, dlaczego mój nastrój zmienił się tak nagle. Na próżno szukać powodu. Ja sama nie wiedziałam, co się stało.

– To, że roiłaś złe rzeczy, nie oznacza, że jesteś złym człowiekiem, Isobel. Nie pozwól, aby przeszłość cię definiowała. To nie byłaś prawdziwa ty – powiedział po chwili namysłu.

Zadziwiła mnie pewność w jego głosie. Gdy na niego zerknęłam, wydawało mi się, że on naprawdę szczerze wierzy w to, co powiedział.

– Może to właśnie byłam prawdziwa ja? A teraz próbuję udawać kogoś, kim nie jestem?

– Isobel, przestań! Pleciesz od rzeczy – powiedział zirytowany Charlie, próbując na nowo chwycić mnie za rękę. Zanim jednak dotknął mojej dłoni, schowałam ją za plecy.

– Nie zasługuję na ciebie. Byłam głupia myśląc, że to się może udać. Jesteśmy po prostu zbyt inni. Moje towarzystwo jest toksyczne. Już dawno powinieneś odpuścić, zamiast wierzyć, że potrafię się zmienić. Bo to nie prawda, nie potrafię. Nie potrafię być dziewczyną, którą chciałbyś żebym była – powiedziałam, zaciskając drżące dłonie w pięści. Uparcie ignorowałam spływające po twarzy łzy.

Charlie wpatrywał się we mnie z szokiem wymalowanym na twarzy. W jego oczach dostrzegłam zdezorientowanie, przerażenie i ogromny smutek. Zmarszczyła brwi i zagryzłam wargę, dzielnie wstrzymując jego spojrzenie, które bolało jak diabli. Jak tylko te wszystkie słowa wydostały się z moich ust, od razu ich pożałowałam. Jednak wiedziałam, ze to jest lepsze wyjście.

Kiedy poczułam, że znowu ruszamy, odetchnęłam w duchu z ulgą. Marzyłam, aby stąd wysiąść. Aby nie musieć już oglądać twarzy Charliego.

– Ty tak poważnie? – spytał ze złością w głosie. – ledwo ułożyliśmy naszą relację, ledwo zaczęła ona być normalna, to ty mówisz takie rzezy? Co ci odbiło, Isobel! Nie wymagam od ciebie, abyś się zmieniała w kogoś, kim nie jesteś! Zależy mi na tobie. Na takiej, jaka jesteś teraz. Wiem, że nie jesteś idealna, wiem, ze popełniłaś wiele błędów, ale nie ty jedna! Każdy je popełniał, nikt nie jest idealny. Ty powinnaś wiedzieć o tym najlepiej.

Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w szybkim tempie. Nim się spostrzegłam, chwycił mnie za ramiona i spojrzał na mnie uparcie, ze śladem desperacji wymalowanym na twarzy.

– Nie tchórz, Isobel – poprosił cicho, gładząc mnie po włosach.

W tej samej chwili, gdy wypowiedział te słowa, ponownie się zatrzymaliśmy, co oznaczało, że podróż nareszcie dobiegła końca. Z dławiącym uczuciem porażki, chwyciłam go za nadgarstki i oderwałam je od mojej głowy, szepcząc ciche przeprosiny.

Pospiesznie wstałam i wyszłam z kabiny, ruszając biegiem przed siebie. Puszczałam mimo uszu nawoływania Charliego i błagałam w duchu, aby nie pobiegł za mną. Po drodze krztusiłam się łzami i oddychałam ciężko. Zatrzymałam się dopiero za rogiem, opierając się plecami o mur jakiegoś budynku.

Przeczesałam dłonią włosy, wbijając paznokcie w skórę głowy, próbując się uspokoić. Doskonale wiedziałam, że właśnie zrujnowałam najlepszą rzecz, jaka przydarzyła mi się w moim całym, beznadziejnym życiu.

– Musimy porozmawiać – powiedziała Naomi następnego dnia, podchodząc do mnie, kiedy wychodziłam z sali od matematyki.

Westchnęłam zmęczona i niechętnie na nią spojrzałam. Nie miałam żadnych chęci, ani sił na rozmowę z nią. Tak naprawdę, nie miałam nawet ochoty, aby przychodzić do szkoły. Przez cały dzień chodziłam z kata w kąt, skrzętnie chowając się przed Charliem, bojąc się naszego spotkania.

– O co chodzi? – spytałam, odgarniając splątane włosy z twarzy.

– Widziałam cię z nim.

– Z kim? – spytałam zdezorientowana.

– Nie udawaj idiotki – prychnęła Naomi. – Z tą ofiarą. Z Charliem.

Poczułam jak serce podchodzi mi do gardła, jednak nie dałam tego po sobie poznać.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Pewnie mnie z kimś pomyliłaś – powiedziałam lekceważąco, odwracając się, chcąc ruszyć w drugą stronę, jak najdalej od niej.

Ledwo się jednak obejrzałam, a poczułam na swoim nadgarstku uścisk jej dłoni. Dziewczyna przyciągnęła mnie do siebie i mrużyła oczy.

– Nie wiem, co się z tobą dzieje Isobel, ale powoli staczasz się na dno. Co się stało z królową tej szkoły, co? Podobno jesteś niezastąpiona, niezniszczalna – zaśmiała się blondynka, po chwili znów wlepiając we mnie chłodne spojrzenie swoich niebieskich oczu. – A tu okazuje się, że zajęcie twojego miejsca będzie dużo łatwiejsze, niż mi się wydawało. Mało tego, sama mi to ułatwiasz.

– Naprawdę aż tak ci zależy? – zaśmiałam się gorzko. – Bierz to, Naomi. Jeśli to cię uszczęśliwi. Ale za jakiś czas przekonasz się, że to jest gówno warte. Tak jak nasza przyjaźń – splunęłam, wyrywając dłoń z jej uścisku.

Zanim dziewczyna się odezwała, zamachnęłam się i uderzyłam ją siarczyście w policzek sprawiając, że jej głowa odchyliła się w bok, a kilka przechodzących obok nas osób zatrzymało się, robiąc za gapiów i szukając sensacji.

– I nigdy więcej mi nie groź, albo gorzko tego pożałujesz – warknęłam.

Wyminęłam ją, nie mówiąc nic więcej, odprowadzona zszokowanymi spojrzeniami uczniów. „Teraz to dopiero będą mieli sensację” – pomyślałam.

            Po tym, jak Isobel uciekła z wesołego miasteczka kręciłem się jeszcze jakiś czas w pobliżu, pozostawiony z wielkim bałaganem w głowie. Byłem jednocześnie zdezorientowany i wściekły. Sądziłem, że wszystko sobie wyjaśniliśmy, że między nami jest w porządku. Nie rozumiałem, co się stało, że nagle zmieniła zdanie i zachowała się, jak ostatni tchórz. Być może to jedyne, co potrafiła. Uciekać przed prawdziwymi i szczerymi uczuciami.

            Była przekonana, że dobrze robi kończąc naszą znajomość. Ale myliła się. Doskonale widziałem, że przy mnie stawała się sobą. Nie tą dziewczyną, którą wszyscy widują w szkole. Przy mnie była po prostu Isobel. I to mi wystarczało.

            Przestałem  zadawać pytania, bojąc się, że ją spłoszę. Byłem cierpliwy i wyrozumiały jak cholera. Nie zasłużyłem, aby tak mnie traktowała i odchodziła bez słowa. Nie miałem zamiaru jej na to pozwolić i żądałem odpowiedzi.

            Dlatego też następnego dnia po lekcjach, zamiast od razu jechać do pracy, pojechałem pod jej dom, wiedząc, że dzisiaj kończy zajęcia o tej samej godzinie, co ja. Zaparkowałem motor  przy podjeździe, i widząc, że nie stoi tam żaden inny samochód, co oznaczało, że jej rodziców nie ma w domu, usiadłem na schodach prowadzących do drzwi wejściowych. Byłem tak zdeterminowany, że miałem zamiar tam czekać  tak długo, jak będzie trzeba.

            Przeczesałem dłonią włosy, wpatrując się w zachmurzone niebo. Pochłonięty własnymi myślami nie usłyszałem, jak Isobel parkuje swój samochód na podjeździe. Dopiero trzask zamykanych drzwi zwrócił moją uwagę. Spojrzałem w tamtym kierunku i widząc Isobel wpatrzoną w swój telefon, ruszyłem w jej stronę.

            – Musimy porozmawiać – powiedziałem bez ogródek.

            Dziewczyna zatrzymała się nagle i drgnęła zaskoczona moją obecnością.

            – Co ty tu robisz? – spytała wpatrując się we mnie bez namiętnie.

            – Żądam wyjaśnień, Isobel. Nie pozwolę ci, abyś w taki sposób zakończyła naszą znajomość, rozumiesz? – warknąłem.

            – Daj spokój Charlie, po co znowu rozpoczynać ten temat…

            – Po co?! Może po to, że pozwalałem ci traktować się jak śmiecia, wystawiać się na pośmiewisko, zaufałem ci, uwierzyłem, że jesteś inna, widziałem, że się zmieniłaś, pokazałaś mi prawdziwą siebie. Po to, że mi na tobie zależy. Bardziej, niż mi się wydawało… - dokończyłem na wydechu, patrząc się na nią uważanie.

            Źrenice Isobel rozszerzyły się  w przerażeniu. Najwyraźniej nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Zmarszczyła brwi i spojrzała na swoje stopy kręcąc gorączkowo głową.

            – Charlie… Tak będzie lepiej, uwierz mi – wyszeptała. – Nie jestem dziewczyną na której ci zależy. To była tylko iluzja. Wymyśliłeś to sobie.

            – Oszukujesz sama siebie.

            Isobell zacisnęła szczęki i cofnęła się o krok.

            – Jeżeli ktoś siebie oszukuje to ty siebie! A teraz zejdź mi z drogi i zapomnij, że cokolwiek nas kiedykolwiek łączyło! – krzyknęła, a następnie, rzucając i ostatnie wściekłe spojrzenie, wyminęła mnie i weszła do domu.

            I znów zostawiła mnie samego, z jeszcze większym syfem w głowie niż wcześniej.

 ~*~

Zaskoczyłam was, co? Takiego przebiegu wydarzeń chyba nikt nie przewidział XD Domyślam się, że teraz chyba wszyscy znienawidzą Isobel jeszcze bardziej niż wcześniej. Ale zasłuzyła sobie na to.  Następny rozdział: 23 sierpnia.