#18 Zdjęcia i złote rady

W pierwszej kolejności podszedłem do zdjęcia, które wydawało mi się najłatwiejsze i najbardziej oczywiste w swoim przekazie. Przedstawiało dziewczynę, która wyciągała dłoń przed siebie, zasłaniając swoją twarz przed obiektywem. Uśmiechnąłem się gorzko na ten widok.

– Wieczne udawanie i zakrywanie swojej prawdziwej twarzy, to pasuje do ciebie idealnie – powiedziałem z pewnością w głosie.

Isobel prychnęła i odpowiedziała:

– Dobrze.

Następnie spojrzałem na podłużną fotografię przedstawiającą tłum ludzi, a pośród nich jedną, nieruchomą postać, wpatrującą się nieobecnym wzrokiem przed siebie.

– Samotność – stwierdziłem po chwili namysłu.

– Dobrze.

Kolejne było zdjęcie trzech sylwetek dziewczyn uciętych od pasa w dół. Dwie z nich miały na sobie wysokie obcasy i krótkie spódniczki, odsłaniające długie i szczupłe nogi. Ostatnia z nich zaś miała na sobie spodnie i trampki, a oprócz tego, jej nogi były bardziej pełne niż pozostałych.

– Poczucie odrębności?

– Tak.

Zmarszczyłem czoło i jeszcze przez chwilę wpatrywałem się w zdjęcie, nadal nie do końca rozumiejąc, o co w nim chodzi i jaki ma to związek z Isobel.

Następne zdjęcie, na które zwróciłem uwagę ukazywało twarz z zasłoniętymi czarną opaską oczami.

– Niepewność.

– Blisko, ale nie do końca… - powiedziała, odgarniając włosy z twarzy.

– Zaślepienie? – stwierdziłem po chwili namysłu.

– Tak.

Zrobiłem kilka kroków w prawo, kierując się w stronę czarno białego zdjęcia, które przykuwało swoją uwagę swoim ponurym nastrojem. Z uwagą przyjrzałem się klęczącej, zapłakanej postaci przy grobie. Otworzyłem szeroko oczy, kilkukrotnie zastanawiając się nad tym, czy oby na pewno odpowiednio zinterpretowałem tę fotografię.

– Strata? – spytałem, jednak po kilku sekundach nie otrzymałem odpowiedzi.

Isobel wpatrywała się w fotografię, intensywnie się nad czymś zastanawiając. Ledwo dostrzegalnie kiwnęła głową, jednak oprócz tego, nie poruszyła się nawet o milimetr. Ponownie spojrzałem na zdjęcie, podświadomie czując, że za tym z pozoru prostym widokiem, kryje się coś jeszcze.

– Samotność. Skrywany ból. Wyrzuty sumienia – zacząłem nagle wyliczać, uważnie obserwując Isobel.

Po chwili zauważyłem, jak dziewczyna mruga powiekami, chcąc odpędzić niechciane łzy. Odpowiedziała mi cicho drżącym głosem.

–  Trzy razy tak.

Odwróciła wzrok, co było dla mnie sygnałem, aby wybrać następne zdjęcie. Nie miałem zamiaru na nić naciskać, ani zmuszać jej do odpowiedzi. Rozglądałem się w koło przez chwilę, chcąc dokonać odpowiedniego wyboru. W końcu zdecydowałem się na fotografię, na której dziewczyna krzyczy na dwójkę ludzi stojących przed nią. Nie widać dokładnie ich twarzy, ale domyśliłem się, że są to jej rodzice.

– Gniew? Nienawiść? – palnąłem w ciemno, widząc wiele interpretacji tego zdjęcia.

– Raczej to drugie – szepnęła, ocierając szybkim ruchem łzy z twarzy, myśląc pewnie, że tego nie zauważyłem.

Zerknąłem na przeciwległą ścianę, gdzie od razu rzuciła mi się w oczy nie za duża fotografia na której dziewczyna stoi na samym brzegu wysokiego klifu i wygląda tak, jakby zaraz miała tam spaść. Zamiast wzburzonego morza, na dole widać jedynie ciemną dziurę. Nicość. Ciemność. To wydaje się nawet jeszcze straszniejsze.

Spojrzałem na Isobel z szybko bijącym sercem.  

– Nie myślisz o samobójstwie, prawda? – spytałem z powagą.

Dziewczyna roześmiała się pod nosem.

– Nie. Wiem, że jestem popieprzona, ale nie aż tak. Spokojnie, cenię sobie życie bardziej, niż mogłoby ci się wydawać – dokończyła cicho.

– W takim razie nie mam pojęcia, jak mogę odebrać to zdjęcie. Jakaś podpowiedź? – spytałem po chwili.

– Bezsilność. Powolne chylenie się ku upadkowi.

Wstrząśnięty jej słowami jeszcze raz spojrzałem na zdjęcie i wtedy zrozumiałem. Jeśli nikt nie pomoże Isobel się podźwignąć, może upaść już na dobre. Milcząc, zrobiłem krok w jej stronę i stanąłem przed nią. Niewiele myśląc położyłem dłonie na jej wilgotnych od łez policzkach. Spojrzała na mnie lśniącymi oczami z których promieniował smutek.

– Nie będę już na ciebie naciskał, nie będę zadawał pytań, co jednak wcale nie oznacza, że nie umieram z ciekawości. Złapię cię jeśli upadniesz, Isobel. Tylko mnie nie odtrącaj – poprosiłem niepewnie, drżącym głosem.

Nachyliłem się, aby ją pocałować, jednak  ona spojrzała w bok, po czym ufnie wtuliła się w moją pierś, tonąc w moich ramionach.

 ~*~

Po jakimś czasie usiedliśmy na dużej, wygodnej kanapie, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Uświadomiłem sobie niedawno, jak bardzo lubiłem spędzać czas w jej towarzystwie. Choć nie chciała się do tego przyznać, pod wszystkimi maskami Isobel kryła się cudowna, radosna dziewczyna, która po prostu się pogubiła. Teraz na wszystkie jej zachowania patrzyłem z innej perspektywy, z nieco większym dystansem.

­            – Mogę mieć do ciebie prośbę? – spytała cicho, bawiąc się kosmykiem włosów.

– Jasne… - powiedziałem z wahaniem.

– Czy przez pewien czas to… my… mogłoby pozostać między nami? Muszę sobie kilka spraw poukładać i przygotować się na zmiany – szepnęła, uciekając spojrzeniem w bok.

Zmarszczyłem brwi, wzdychając ciężko. Czułem, że tak będzie, aczkolwiek nie byłem na nią zły. Szykował się dla niej duży przełom. Nic dziwnego, że potrzebowała czasu. A ja byłem gotów zaczekać.

– W porządku – pokiwałem głową, na co Isobel uśmiechnęła się z ulgą.

 ~*~

Kiedy wczoraj wróciłem do domu było już po północy, więc od razu wziąłem szybki prysznic i położyłem się spać. Jednak jak obudziłem się dzisiaj, zrobiłem to, co chciałem zrobić od jakiegoś czasu. Popijając czarną kawę bez cukru, chwyciłem telefon i wybrałem numer siostry. Po kilku sygnałach w słuchawce rozległ się głos Madison.

– Charlie! Tak się cieszę, że dzwonisz! – powiedziała uradowana.

– Przepraszam, że tyle się nie odzywałem, ale ostatnie mi czasy sporo się u mnie dzieje – westchnąłem, siadając przy stole.

– Co masz na myśli? Opowiadaj! – poprosiła.

W tle słyszałem szelest przewracanych kartek i działającą drukarkę.

– Jesteś pewna, że możesz rozmawiać? – spytałem z powątpieniem.

– Pewnie! Czekam aż wydrukuje mi się całe sprawozdanie, ale to nic ważnego, naprawdę – zapewniła.

Milczałem przez chwilę, próbując ułożyć jakoś w logiczną całość to, co chciałem jej powiedzieć. A kiedy zacząłem mówić, słowa zaczeły wypływać z moich ust niczym wartki potok. Mówiłem, nie pomijając najmniejszych szczegółów. Od deski do deski analizując to wszystko, co wydarzyło się od kiedy tu zamieszkałem. Znajomość z Isobel, wszystkie dramaty i jej kłamstwa, których zdawało się nie być końca. Miałem nadzieję, że Madison da mi jakąś radę, że spojrzy na tą sytuację inaczej niż ja.

– Co o tym wszystkim sądzisz? Myślisz, że duży błąd popełniam pakując się w… cokolwiek to jest?

–Zależy ci. I w pokręcony sposób jej również zależy. Widać, że dziewczyna ma problem z samą sobą i na pewno nie będzie to łatwe. Ale jeśli sądzisz, że gra jest warta świeczki, to zaryzykuj. Tylko bądź ostrożny. Znaj granice, Charlie. Bo pewnego dnia możesz się obudzić z sercem roztrzaskanym na kawałki. Isobel nie jest gotowa, dlatego musisz być cierpliwy, ale jednocześnie nie pozwól, aby obróciła tę sytuację przeciwko tobie. I pod żadnym pozorem nie tańcz jak ci zagra – powiedziała z powagą w głosie.

Oparłem głowę na dłoni i westchnąłem ciężko.

– Masz rację, Mads…

– Zawsze mam – zaśmiała się. ­– Zależy ci, prawda? – spytała po chwili cicho, z troską w głosie.

– To… skomplikowane co czuję. Nie wiem, czy w ogóle mam podstawy do tego, aby coś do niej czuć i chyba dlatego nie chcę przyznać się do tego przed samym sobą. Bo nie chcę wyjść na idiotę karmionego jej kłamstwami – prychnąłem.

Madison zaśmiała się pod nosem.

– Kłócisz się sam ze sobą, braciszku. Najwyraźniej nie tylko ona potrzebuje czasu. Ty również. Ale wszystko się jakoś ułoży, zobaczysz – dodała, próbując dodać mu otuchy. Po chwili w tle usłyszałem pukanie do drzwi. – Och, to Marcus. Wybacz, ale muszę wracać do pracy. Odezwę się za kilka dni, okej?

– Nie ma sprawy. Dziękuję za rady.

– Do usług. Tęsknię za tobą. Mam nadzieję, że niebawem się zobaczymy – szepnęła.

Serce ścisnęło mi się, kiedy usłyszałem smutek w jej głosie. Westchnąłem ciężko, zaciskając powieki i biorąc głęboki oddech. Tęskniłem za nią jak diabli. Madison była jedyną osobą, która łączyła mnie z moim starym życiem. Ze starym życiem, które postanowiłem zostawić dawno za sobą.

– Też za tobą tęsknię i też mam taką nadzieję – przyznałem.

Po tych słowach zakończyliśmy połączenie.

Zerknąłem na parapet i uśmiechnąłem się smutno, przyglądając się fotografii zrobionej kilka lat temu, przedstawiającej mnie i Madison na plaży podczas wakacji. Na naszych opalonych twarzach widniały szerokie, radosne uśmiechy. Spoglądałem na siebie jakbym widział kogoś obcego. Nie byłem już tym samym chłopakiem. Moje spojrzenie nie było już takie przejrzyste i czyste. Wkradł się do niego mrok. Mrok, którego nigdy się nie pozbędę.

Jeszcze cztery lata temu, przez myśl mi nie przeszło, że moje życie obierze taki kierunek. Że dokonam takich wyborów. I że za każdy wybór będę musiał ponosić takie konsekwencje.

Wplotłem dłonie we włosy i pociągnąłem za ich końce, zaciskając ze złości dłonie w pięści. Niespodziewanie zalała mnie fala negatywnych wspomnień i emocji, nad którymi nie potrafiłem zapanować. Oddech stał się ciężki urwany, a dłonie zaczęły drżeć.

– Kurwa! – warknąłem, uderzając pięścią o stół i kręcąc głową.

Dlaczego musiałem zjebać sobie życie? Dlaczego zawsze wszystko robiłem źle?

W mojej głowie pojawiały się cały czas nowe pytania, a każde kolejne było trudniejsze od poprzedniego. Miałem wrażenie, że to był pierwszy raz, kiedy przyznałem sam przed samym sobą, jak bardzo zniszczyłem swoje życie. Nie tylko swoje. Uświadomiłem sobie, co zrobiłem. Jaką krzywdę wyrządziłem.

I nie sądziłem, czy kiedykolwiek się z tym pogodzę.

 ~*~

Hej ho! Przybywam (punktualnie!) z nowym rozdziałem. Dodałabym go wcześniej, ale dopiero niedawno wróciłam z pracy. Jest świeżo sprawdzony, także wybaczcie mi błędy! W rozdziale niby dzieje się niewiele, ale jest to dość przełomowy rozdział i moment w życiu naszych bohaterów. Dowiadujemy się co nieco na temat Isobel i poznajemy Charliego od tej gorszej strony. Będzie się działo, obiecuję.