#17 Randka, czy też nie?

Kiedy przebudziłam się następnego dnia, przez kilka długich sekund wpatrywałam się w biały sufit. Wzięłam głęboki oddech, pragnąc zapanować nad niepokojem oraz nad wszystkimi emocjami buzującymi w moim wnętrzu. Zerknęłam na zegarek, który wskazywał kilka minut po siódmej rano. Szczerze zdziwiona tym widokiem uśmiechnęłam się pod nosem, a następnie pchnięta nagłą energią, która się we mnie pojawiła, wstałam z łóżka i podeszłam do lustra. Przeczesałam dłonią włosy patrząc na swoje zaczerwienione oczy. Jedyną oznakę wczorajszej słabości.
– Czas wziąć się w garść – mruknęłam pod nosem.
Niewiele więcej myśląc, związałam włosy w kitkę, przebrałam się w sportowe ubrania i zeszłam na dół do kuchni, gdzie zrobiłam sobie pożywne śniadanie. Kilkanaście minut później wyszłam z domu. Po krótkiej rozgrzewce włożyłam słuchawki do uszu i, chowając telefon do kieszeni bluzy, ruszyłam przed siebie.
Nie biegałam dość dawno, jednak już po kilku minutach odczułam, jak bardzo mi tego brakowało. To był czas, kiedy mogłam się wyciszyć, byłam sam na sam ze swoimi myślami, miałam wtedy szansę dokładnego zastanowienia się nad wszystkim, co się ostatnio działo. To dawało mi świeże spojrzenie.
A to było coś, czego bardzo potrzebowałam.

~*~

Zmierzając z ponurym nastawieniem na sprawdzian z biologii, nie sądziłem, że ten poniedziałek może stać się nawet znośny. Gdy tylko ujrzałem Isobel idącą w moim kierunku, byłem o krok od zawrócenia i zwiewania gdzie pieprz rośnie, byle z dala od niej. Sam nie wiedziałem dlaczego. Chyba po prostu bałem się, że usłyszę coś, co mogło zmienić naszą relację już na zawsze, lub, co gorsza, całkowicie ją przekreślić. Zamiast tego podeszła do mnie z uśmiechem błąkającym się na ustach, wyglądając równie olśniewająco jak zawsze, i spytała jak gdyby nigdy nic:
– Masz jakieś plany na jutrzejszy wieczór?
Zamrugałem kilkakrotnie, bojąc się, że się przesłyszałem. Zmarszczyłem czoło i odpowiedziałem po kilku sekundach, które przeciągały się w nieskończoność:
– Oprócz pracy, nie… – W moim głosie nie udało się nie usłyszeć podejrzliwości i niepewności.
– Świetnie. W takim razie już masz. Wpadnę po ciebie do warsztatu, jak skończysz pracę. Chciałabym ci coś pokazać – powiedziała cicho, uśmiechając się niepewnie. 
Zanim zdążyłem cokolwiek dodać, spojrzała ponad moim ramieniem, a następnie ponownie na mnie, po czym stwierdziła z roztargnieniem: 
– Muszę lecieć. Jesteśmy umówieni? – upewniła się, zerkając na mnie.
Targany niepewnością, w końcu odpowiedziałem:
– Jasne.
Isobel uśmiechnęła się w odpowiedzi, kiwnęła głową i szybkim krokiem ruszyła przed siebie.

~*~

Przez cały dzień nie myślałem za dużo o Isobel. Byłem zbyt pochłonięty tym, co działo się w szkole. Miałem za sobą dwa ważne sprawdziany, a w domu czekały do rozwiązania zadania z matematyki. Dawało się odczuć, że semestr zbliżał się ku końcowi. Dlatego też, dopiero gdy zabrałem się do pracy w warsztacie, zacząłem po raz kolejny analizować całą sytuację z Isobel. Byłem ciekawy, co tym razem wymyśliła. Nie widziałem sensu w zgadywaniu, ponieważ już wiele razy zdążyła mi udowodnić, że jej zachowania nie szło przewidzieć.
– Jak tam ci się układa z tą twoją przyjaciółką? – spytał Henry, jakby czytając mi w myślach. 
Zerknąłem na niego i dostrzegłem znaczący uśmiech na twarzy. Westchnąłem i wytarłem brudne od smaru dłonie.
– Ciężko to określić. To wszystko jest skomplikowane – mruknąłem.  – Nie rozumiem tej dziewczyny. W jednej chwili wszystko wydaje się w porządku, a chwilę później całkowicie się to zmienia. To męczące…
– Charlie, pamiętaj, skoro to cię męczy, to może nie warto? Może lepiej odpuścić i dać sobie spokój? – stwierdził po chwili namysłu.
– Szczerze mówiąc, nie wiem, czy potrafię – zaśmiałem się gorzko.
– Cokolwiek zrobisz, wierzę, że postąpisz mądrze – powiedział i uśmiechnął się ciepło.
– Ja też – mruknąłem pod nosem, opierając dłonie o maskę samochodu.
Pokręciłem głową z niedowierzaniem i spuściłem wzrok na swoje buty. Wszystko byłoby w porządku, gdybym potrafił podejmować mądre decyzje. Ale niestety, gdy w grę wchodziła ta dziewczyna, mój mózg robił sobie wakacje. 
Pięć minut przed końcem pracy usłyszałem, jak Isobel zatrzymała swoje auto na podjeździe. Trzasnęła drzwiami i ruszyła w moją stronę. Czując na sobie jej spojrzenie, uniosłem wzrok, i uśmiechnąłem się, kiwając jej głową na przywitanie. Posłała mi szeroki uśmiech i odgarnęła włosy z twarzy. 
– Stało się coś, że tryskasz dzisiaj dobrym humorem? – spytałem, narzucając na ramiona kurtkę jeansową. 
– Właściwie to nie. Czasami tak mam. – Wzruszyła ramionami i oparła się biodrem o framugę drzwi, przyglądając mi się uważnie. 
– Szkoda, że tylko czasami – powiedziałem od niechcenia, uśmiechając się przekornie.
– Ej! – krzyknęła oburzona, robiąc obrażoną minę. 
Zaśmiałem się jedynie w odpowiedzi i zniknąłem na chwilę z jej pola widzenia, udając się do małego pomieszczenia, gdzie znajdował się prowizoryczny gabinet Henry`ego. 
– Wymieniłem już uszczelkę w tym BMW. Pani Collins może po niego jutro przyjechać – powiedziałem, na co mężczyzna kiwnął głową i powiedział:
– W porządku. To tyle na dzisiaj. Zmykaj więc, bo widzę, że masz randkę.
Wywróciłem oczami i powiedziałem:
– To nie jest randka. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.
– Jasne – parsknął, machając na mnie dłonią, najwyraźniej dając mi do zrozumienia, żebym już się zbierał.
Zaśmiałem się jeszcze pod nosem, po czym wróciłem do czekającej na mnie Isobel. 
– No to w drogę – zarządziła. – Jedź za mną. To niedaleko.
– Okej.
Dziewczyna wsiadła do samochodu, a ja założyłem kask i kiedy wykręciła i wyjechała na ulicę, ruszyłem za nią. 
Miała rację. Niecałe trzy minuty później byliśmy na miejscu. Ku mojemu zdziwieniu wciąż trzymaliśmy się obrzeży miasta. Mało tego, Isobel zatrzymała samochód pod jednym spośród dziesiątek garaży, które się tutaj znajdowały.
– Powiem ci, że tego się nie spodziewałem – zaśmiałem się po tym, jak ruszyliśmy w nieznanym mi kierunku.
– Na to liczyłam. Zanim ci to pokażę, musisz mi coś obiecać. A właściwie to dwie rzeczy. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. I… obiecaj, że nie będziesz się śmiał – poprosiła z nagłą powagą na twarzy. 
Przyjrzałem się jej uważnie, a następnie powiedziałem:
– Obiecuję.
– Zamknij oczy – poprosiła cicho, zanim otworzyła na oścież drzwi prowadzące do garażu.
Westchnąłem rozbawiony, jednak posłusznie wykonałem polecenie, słysząc napięcie w jej głosie. Z jakiegoś powodu ta cala sytuacja była dla niej bardzo ważna. 
Usłyszałem zgrzyt stali i otwieranych drzwi. Dziewczyna popchnęła mnie delikatnie do przodu. Czułem jej obecność przy swoim boku równie wyraźnie jak światło, które przed chwilą włączyła. 
– Okej, możesz otworzyć oczy – mruknęła.
Niepewnie rozchyliłem powieki, nie mając pojęcia, co mogę ujrzeć. Jednak to, co zobaczyłem, przeszło moje wszelkie oczekiwania. 
Rozglądałem się wkoło, chłonąc każdy szczegół, nie mogąc wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Odczuwałem mieszankę podziwu oraz… lęku. Teraz doskonale rozumiałem, dlaczego Isobel tak poważnie traktowała całą tę sytuację. Ponieważ, kiedy wpuściła mnie do tego garażu, przekazała mi na swój temat zdecydowanie więcej niż dotychczas. Ponieważ poczułem, jakbym dostrzegł fragment jej świata, o którym mało kto wiedział.
Stanąłem na środku garażu, z uwagą przypatrując się ścianom oklejonym dziesiątkami niezwykłych zdjęć o rozmaitej tematyce. To nie były zwykłe fotografie. To były uczucia Isobel, które bała się okazywać. A były one zaskakująco depresyjne. I to mnie trochę przytłoczyło. Wziąłem drżący oddech, spoglądając przez ramię na dziewczynę, która nagle wydała mi się zupełnie bezbronna i krucha.
Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć lub wykonać jakiś gest, z jej ust wypłynął potok słów:
– Chciałeś mnie poznać. Prawdziwą mnie. Stwierdziłam więc, że pokażę ci miejsce, w którym będziesz mógł to zobaczyć. Widząc po twojej minie, chyba zrozumiałeś te fotografie – powiedziała ponurym głosem. – To jestem ja. Isobel bez obłudnej maski chamskiej suki. Wiem, że ciężko mnie rozgryźć. Ja sama czasami mam wrażenie, że nie znam samej siebie. Nie jestem nawet dobra w rozmawianiu o uczuciach Po prostu… nigdy nie byłam do tego przyzwyczajona… – dokończyła szeptem, obejmując się ramionami i przestępując z nogi na nogę, niepewna, co ma dalej zrobić. 
Przyglądałem jej się przez dłuższą chwilę, po czym w skupieniu pokiwałem głową. Stwierdziłem, że jakiekolwiek słowa były teraz zbędne.
– Mam pomysł. Będę pokazywał na poszczególne fotografie, próbując rozszyfrować, jakie uczucia chciałaś przekazać odbiorcy, okej? Może to pozwoli mi lepiej cię zrozumieć – zaproponowałem.
Ciemnowłosa zerknęła na mnie z lękiem w oczach, który był widoczny aż nadto. Po kilku sekundach jednak niepewnie pokiwała głową, przygryzając wargę. Widziałem, że to było dla niej trudne. To być może był pierwszy raz, kiedy miała zamiar tak się przed kimkolwiek otworzyć. Kto wie, czy nie ostatni. Dlatego też musiałem zrobić co w mojej mocy, aby tego nie spieprzyć. 

~*~

No i oto jestem! Doskonale wiem, że rozdział nie powala, ale obiecuję, że później będzie lepiej. Musze się po prostu trochę rozkręcić, ale spokojnie, forma wróciła. :) 

Czekam na wasze opinie i do napisania! NASTĘPNY ROZDZIAŁ: 3 lipca

TWORZĘ NOWĄ LISTĘ INFORMOWANYCH. CHCESZ BYĆ INFORMOWANY? ZOSTAW BLOGA/TWITTERA W KOMENTARZU.