#16 Mętlik

Z piskiem opon zatrzymałam samochód i zaparkowałam go pod kamienicą, gdzie mieszkał Charlie. Zanim wysiadłam, wzięłam kilka głębokich oddechów, próbując uspokoić się i  poukładać szalejące w głowie myśli. Znów zachowałam się wobec niego okropnie. Ponownie go zawiodłam. Kiedy już wszystko między nami zaczynało się w końcu układać, ja musiałam to zniszczyć.
Dlaczego? Bo wstydziłam się go? Wiedziałam, że to nieprawda. Wcale się go nie wstydziłam. Bałam się po prostu, jak zareagują wszyscy na wieść, że nagle, ja i Charlie, z którym przecież toczyłam zimną wojnę, staliśmy się… przyjaciółmi? Będą wściekli, że o niczym nie wspomniałam, i jestem pewna, że to niczego nie zmieni. Charlie znów zostanie  kozłem ofiarnym. I ja również mogę się nim stać. A na to nie mogłam pozwolić. Nie znów.
Ale jednocześnie nie chciałam go stracić. Nie wiedziałam, kiedy to się stało, jednak… o dziwo, naprawdę go polubiłam. Przy nim mogłam być sobą, nie musiałam udawać. On wywoływał uśmiech na mojej twarzy. Pomyśleć, że jeszcze kilkanaście dni temu, myślałam, że go nienawidzę. Ale prawda była taka, że Charliego nie dało się nienawidzić. Bo kiedy jego ciemne, szczere oczy na ciebie spoglądały, cała złość się ulatniało. Był taki dobry, tak niewinny. Zbyt dobry dla mnie.
Wysiadłam z samochodu i pobiegłam do wejścia, chcąc schronić się przed deszczem, który zacząć padać kilka minut temu. Otworzyłam drzwi i stawiając niepewne kroki, zaczęłam wspinać się na drugie piętro. Kiedy stanęłam pod wejściem do jego mieszkania, zagryzłam wargę, nasłuchując dźwięków dobiegających z wnętrza. Jedyne, co usłyszałam, to głucha cisza.
Zapukałam więc kilkukrotnie, czując serce walące w piersi niczym młot. Czekałam w napięciu, aż Charlie otworzy drzwi, jednak tak się nie stało. Westchnęłam i zapukałam jeszcze raz. Wiedziałam, że był w domu, ponieważ pierwsze, co zrobiłam, to pojechałam do warsztatu. Henry oznajmił mi jednak, że Charlie miał dzisiaj wolne.
– Charlie, otwórz, proszę – powiedziałam na tyle głośno, aby mnie usłyszał. – Proszę – powtórzyłam, opierając czoło o gładką powierzchnię, oddychając ciężko i czując rosnącą gulę w gardle.
Kiedy usłyszałam chrzęst przekręcanego zamka, drgnęłam zaskoczona i zrobiłam krok w tył. Uniosłam wzrok, chcąc ujrzeć twarz Charliego. Była skąpana w cieniu, jednak dostrzegłam wymalowany na niej smutek i złość.
 Czego chcesz, Isobel? – spytał, a ja wypuściłam ze świstem powietrze, nie wiedząc, co mu powiedzieć.
– Charlie… – zaczęłam, jednak chłopak przerwał mi gwałtownie:
– Czego chcesz? – Jego głos był zimny i twardy.
Milczałam przez chwilę, szukając właściwej odpowiedzi. Wszystko, co miałam ułożone wcześniej w głowie, nagle wyparowało, lub wydawało się zbyt banalne.
– Chcę przeprosić – szepnęłam, robiąc krok w jego stronę. No faktycznie, wcale nie banalne wyjście – pomyślałam z ironią.
– Nie. Cały czas przepraszasz, Isobel. Mam tego dość. Nie mogę znieść twojego zachowania – powiedział, starając się panować nad głosem, jednak zdradzało go drżenie dłoni, zaciśniętych w pięści. – Tak to będzie wyglądało? Spędzamy miło czas, a później olewasz mnie przy przyjaciółkach? – spytał ze smutkiem.
– Naprawdę mi przykro – nie poddawałam się.
– Mnie też jest przykro, Isobel – westchnął. – Bo przez chwilę, naprawdę wierzyłam, że możemy być przyjaciółmi. Wierzyłem, że naprawdę nie jesteś taka zła. Widziałem w tobie dobro i to nie raz – powiedział, a jego głos przybrał nagle łagodny ton.
Spojrzał na mnie, uśmiechając się, jednak uśmiech nie sięgnął jego przygnębionych oczu. Przełknęłam ślinę, czując łzy napływające mi do oczu.
– Bo to prawda – powiedziałam cicho, spuszczając wzrok na swoje buty. – Sprawiasz, że chcę być lepsza. Że chcę się zmienić.
– Więc zrób to, Isobel. Czy proszę o tak wiele? – spytał, kręcąc głową.
Ponownie zrobiłam krok w jego stronę i stanęłam jedynie kilka centymetrów od niego. Spojrzałam mu prosto w oczy.
– Naprawdę się staram – zapewniłam, niepewnie unosząc dłoń i dotykając jego policzka, nie do końca rozumiejąc, co robiłam.
Chłopak wstrzymał oddech, wpatrując się w moją twarz. Pchana nagłym impulsem, stanęłam na palcach. Musnęłam niepewnie jego usta, po czym odsunęłam się szybko, przykładając dłoń do swoich rozchylonych warg. Charlie spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami i kiedy tylko zobaczyłam, że zamierzał coś powiedzieć, odwróciłam się i zbiegłam po schodach, nie oglądając się za siebie.

~*~

Kiedy zamknąłem drzwi od mieszkania, zerknąłem na swoje odbicie w lustrze, jakby chcąc upewnić się, że to, co się właśnie wydarzyło, nie było wytworem mojej wyobraźni. Ale nie. Dotyk jej ust na moich był wciąż żywy. Czułem zapach malinowego błyszczyka i delikatną nutę jej perfum. Ona naprawdę mnie pocałowała. I uciekła. Co było nie tak z tą dziewczyną, że za każdym razem uciekała, gdy zaczynało się coś dziać?
Nie wiedziałem, co miałem myśleć. W relacji z nią wszystko było tak pogmatwane i trudne do wyjaśnienia, że rozmyślania, oraz dalsze próby zrozumienia jej zachowania były po prostu bezsensowne. Za Isobel nie dało się nadążyć. Kiedy już myślałem, że ją rozgryzłem, robiła coś, co kompletnie zmieniało moją opinię o niej.
Jedno wiedziałem na pewno. Isobel nie była normalna. Mogłem opisać ją wieloma słowami, ale nie tym jednym.
Opadłem na brązową kanapę, przeczesując dłonią włosy. Od natłoku myśli rozbolała mnie głowa. Nie miałem pojęcia, co miałem teraz zrobić ani jak się zachować. Udawać, że nic się nie wydarzyło? Porozmawiać z nią? Czy dać jej czas?
To było wyczerpujące, kiedy nawet nie wiedziałem, co siedziało w jej głowie, a ona nie miała zamiaru mnie o tym poinformować.

~*~

Zatrzymałam samochód kilka przecznic od domu Charliego i otarłam łzy, które niekontrolowanie zaczęły spływać mi po twarzy. Zaczęłam kląć pod nosem. Czułam się jak skończona kretynka. Byłam zażenowana swoim zachowaniem. Nie wyobrażałam sobie, jak musiał poczuć się Charlie. No bo, kto się tak zachowuje?!
– Idiotka, idiotka, idiotka – mruknęłam pod nosem, opierając czoło o kierownicę.
Co mi przyszło do głowy, aby go całować? Dopiero przyzwyczajałam się do myśli, że go lubię, a tu wyskoczyłam z takim czymś?! To było nienormalne. Byłam na siebie tak niesamowicie zła, że z bezsilności zaczęłam płakać jeszcze bardziej.
Natłok myśli mnie przytłaczał. Nie miałam pojęcia, co miałam zrobić. Czułam, że tracę kontrolę. A to wszystko przez Charliego. Wszystko było dobrze, zanim on się pojawił. Miałam swoje perfekcyjne życie, było mi z tym dobrze. A teraz wszystko stanęło pod znakiem zapytania.
Przez wtargnięcie tego chłopaka do mojego życia, miałam wrażenie, jakbym stała się inną osobą, która nie wiedziała, kim naprawdę była. Już nie potrafiłam odróżnić, kiedy byłam sobą, a kiedy grałam.
Chwilami czułam się tak, jakby mieszkały we mnie dwie osoby i każda z nich przerażała mnie na swój sposób.

~*~

Kiedy tydzień dobiegł końca, siedziałam w domu już drugi dzień z rzędu, po raz pierwszy od dawna spędzając cały weekend bez wychodzenia z przyjaciółkami. Wymigałam się grypą żołądkową, choć tak naprawdę nie miałam po prostu ochoty na żadne towarzystwo. Byłam wdzięczna Charliemu, że nie dzwonił do mnie, ani nie napastował esemesami z wyjaśnieniami. Najwyraźniej chłopak mądrze doszedł do wniosku, że porozmawiam z nim, kiedy będę gotowa. O ile kiedykolwiek nastanie taki moment. Na chwilę obecną byłam zbyt przerażona tą całą sytuacją, aby cokolwiek zdecydować w tej sprawie.
Wzdychając ciężko, wyszłam z pokoju i zeszłam po schodach na dół, udając się do kuchni, czując głód ssący w żołądku. Przystanęłam w progu, widzą moją matkę siedzącą przy stole. Usłyszawszy kroki, odwróciła się w moją stronę, mierząc mnie uważnym spojrzeniem.
– Znowu przyszłaś po jedzenie? Chyba wystarczy na dziś – skwitowała.
Zignorowałam jej słowa, w milczeniu otwierając lodówkę.
– Chyba coś powiedziałam! – podniosła głos.
Zacisnęłam dłonie w pięści i wzięłam głęboki oddech, próbując zachować spokój.
– Jedna kanapka nie sprawi, że przytyję – powiedziałam, wyciągając potrzebne składniki.
– Zaczyna się od jednej kanapki. Chyba ostatnio nieco się zapomniałaś. Spójrz na swoje uda – warknęła, lustrując wzrokiem moje odsłonięte nogi. – Chodź do łazienki, dawno się nie ważyłaś – powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu.
Ruszyła przed siebie, będąc pewna, że pójdę za nią bez słowa. Nie zrobiłam tego jednak. Zacisnęłam usta, ocierając samotną łzę, która spłynęła po moim policzku. Stałam jak skamieniała, walcząc sama ze sobą. Z jednej strony nie chciałam znów czuć się jak gówno, słuchając, jak matka wytyka mi moje niedoskonałości, a z drugiej, wiedziałam, czym mogło skutkować moje zaniedbanie, oraz jak wiele miałam do stracenia.
Dlatego też, czując się jak ostatnia przegrana, powolnym krokiem ruszyłam w kierunku łazienki. Nie patrząc matce w oczy, rozebrałam się, zostając w samej bieliźnie.
– Twój brzuch! Czy ty nie widzisz, jak bardzo ci urósł?! – krzyknęła zszokowana, kręcąc głową.
Zmarszczyłam brwi, zerkając w dół. Szczerze mówiąc, ciężko mi było stwierdzić, czy miała rację, czy nie, skoro widziałam swoje ciało codziennie. Nie odpowiedziałam więc na jej słowa i stanęłam na wagę.
Widząc liczbę jaka się tam pokazała, poczułam jak serce podchodzi mi do gardła, a oczy zachodzą łzami. Nie. Nie. To niemożliwe.
– Cztery kilogramy. Jak to się, kurwa, stało, że przytyłaś aż cztery kilogramy, Isobel?! – wrzasnęła, sprawiając, że skurczyłam się w sobie, chowając twarz w dłoniach, po zejściu z wagi. – Spójrz na mnie!
Nie kontrolując łez, uniosłam wzrok, biorąc drżące oddechy. Była wściekła. Widziałam to na jej twarzy. Dzielnie wytrzymałam jej spojrzenie, jednak w środku cała drżałam. Splotłam ze sobą rozedrgane dłonie, próbując się uspokoić. Zanim zdążyłam zrobić coś więcej, poczułam piekące uderzenie na lewym policzku. Odchyliłam głowę w bok, wydając z siebie cichy jęk bólu. Przyłożyłam dłoń do bolącego miejsca, unosząc wzrok na kobietę stojącą przede mną. Kobietę, którą nazywałam matką.
– Ty niewdzięczna gówniaro! Jak śmiesz zaprzepaszczać wszystkie nasze starania?! – warknęła, patrząc na mnie z odrazą.
Po chwili wzięła głęboki oddech i niespodziewanie na jej twarzy znów pojawił się spokój. Położyła mi dłoń na ramieniu i powiedziała:
– Przecież wiesz, że to wszystko dla twojego dobra, prawda?
Miałam ochotę roześmiać jej się prosto w twarz, lecz zamiast tego jedynie pokiwałam głową, marząc o tym, aby po prostu stąd wyszła i zostawiła mnie samą. Widząc to, uśmiechnęła się i opuściła pomieszczenie. Dopiero wtedy byłam w stanie głęboko odetchnąć. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze i ujrzałam przerażoną, zapłakaną dziewczynę, z zaczerwienionym policzkiem. Ujrzałam wszystkie moje słabości, widoczne gołym okiem. Czułam się obnażona, mimo bielizny, którą miałam na sobie.
Zamknęłam więc oczy i zaniosłam się cichym szlochem, siadając na brzegu wanny i chowając twarz w dłoniach.

~*~

Się dzieje, co? :D Myślę, że mało kto spodziewał się takiego rozwoju sytuacji. Co sądzicie o zachowaniu Isobel? Szkoda wam jej, czy bardziej was denerwuje? Jestem bardzo ciekawa, jakie macie opinie na temat jej osoby. :)

Dziękuję za każdą Waszą opinię i za wsparcie. Jesteście najlepsi! <3 

Kolejny rozdział jeszcze w kwietniu. 

Do napisania!