#15 W życiu nie zawsze bywa jak w bajce

Podczas drogi przez cały czas obserwowałam mijany krajobraz. Chociaż silny wiatr plątał mi włosy, podobało mi się uczucie, które ogarnęło mnie w czasie tej kilkuminutowej jazdy. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak musiał czuć się Charlie, prowadząc motor z zawrotną prędkością. We mnie buzowała adrenalina, a co dopiero w nim.
Kiedy się zatrzymaliśmy, zeszłam z pojazdu i rozejrzałam się wkoło. Znajdowaliśmy się na wzgórzu na obrzeżach miasta, gdzie rosło kilka drzew i w sumie nic poza tym. Otoczenie wydawało się zupełnie zwyczajne, dopóki nie spojrzało się na widok rozchodzący się z góry. Chylące się ku zachodowi słońce sprawiło, że niebo pokrywało się pomarańczowo-różową barwą, w mieście zapalało się coraz więcej świateł, a całość tworzyła zapierający dech w piersiach obraz.
– Wow, pięknie tu – powiedziałam, związując splątane włosy w kok. – Wszystko z daleka wydaje się piękniejsze – dokończyłam pod nosem, przygryzając wargę.
– Co mówiłaś? – zainteresował się Charlie, nie dosłyszawszy moich ostatnich słów.
– Nieważne. – Pokręciłam głowa i uśmiechnęłam się do niego. – Więc co robimy?
Chłopak sięgnął do plecaka i wyciągnął butelkę wódki.
– Jak to co, oblewamy – zaśmiał się, a ja po chwili mu zawtórowałam.
Ten chłopak był pełen niespodzianek. Patrząc na niego, nigdy nie pomyślałabym, że miał drugie oblicze złego chłopca.
Oprócz alkoholu w jego plecaku znalazł się również kocyk, kilka przekąsek i dwa kartony soku. Rozłożyliśmy to wszystko na trawie i rozsiedliśmy się wygodnie. Charlie otworzył butelkę i rozlał wódkę do plastikowych kubeczków. Podał mi jeden z nich i uniósł własny.
– No to nasze zdrowie – powiedział, a następnie opróżnił zawartość jednym haustem.
Poszłam jego śladem i skrzywiłam się, czując ten okropny smak w ustach, dlatego czym prędzej popiłam to sokiem.
Po dwudziestu minutach butelka była już prawie pusta, a nasze humory coraz lepsze. Zaczynały nas śmieszyć najzwyklejsze zdania, lub kiepskie żarty. Język się plątał, odmawiając posłuszeństwa, a na twarzach pojawiły się rumieńce.
– Nie mogę uwierzyć, że jestem pijana po tak małej ilości alkoholu – powiedziałam bełkotliwym głosem, kręcąc głową.
Charlie, słysząc to, oparł się plecami o drzewo i spytał śmiertelnie poważnym tonem:
– Może to zaczarowana wódka?
Zerknęłam na niego zaintrygowana, a on, mimo usilnych starań, nie był w stanie zachować powagi przez dłuższy czas i w końcu wybuchnął śmiechem.
– Naćpałeś mnie, przyznaj się – powiedziałam, kierując na niego oskarżycielskie spojrzenie, sprawiając, że zaśmiał się jeszcze głośniej. – Czy mógłbyś się przestać ze mnie nabijać? – spytałam naburmuszona, zaciskając usta w cienką linię.
– Oczywiście, oczywiście, przepraszam. – Wziął głęboki oddech, opanowując się.
Na dłuższą chwilę zapanowała między nami przyjemna cisza. Usiadłam po turecku, wpatrując się w panoramę miasta.
– Mówiłam, że wszystko z daleka wydaje się piękniejsze – odezwałam się nagle.
– Co? – spytał zdezorientowany.
– Chodzi mi o to, co mówiłam wcześniej. Patrzyłam na miasto i stwierdziłam, że wszystko z daleka wydaje się piękniejsze. Kiedy się zbliżasz, zaczynasz widzieć każdą skazę i wadę, burząc idealny obraz – stwierdziłam z namysłem.
Charlie milczał, najwyraźniej nie wiedząc, co odpowiedzieć. Wcale mu się nie dziwiłam. Sama nie wiedziałabym, jak na to zareagować ani skąd takie myśli w mojej głowie.
– Wszystko jest przysłonięte taką otoczką perfekcji, z czasem każdy stwierdza, że ta perfekcja wcale nie jest taka perfekcyjna, jak się wydawała – kontynuowałam.
– Nie ma czegoś takiego jak perfekcja – powiedział niepewnym głosem.
– To prawda. Wszyscy dążą do perfekcji, która nie istnieje. Każdy z nas jest zepsuty i zniszczony przez to wszystko, co nas otacza.
Charlie zmarszczył brwi, najwyraźniej zdziwiony i zaniepokojony tematem, na który nagle zboczyła nasza rozmowa. Zaczynałam bredzić od rzeczy, mówiąc to, co ślina przynosiła mi na język. Wypowiadałam zbyt dużo słów, które nie powinny zostać wypowiedziane.
– Każdego można naprawić – stwierdził po dłuższej chwili milczenia.
– Ale nie wszyscy chcą być naprawieni – szepnęłam, pociągając łyk z butelki.

Następnego dnia siedziałam w domu, próbując choć w najmniejszym stopniu nadrobić zaległości z fizyki, które nazbierały się od początku roku przez mój olewawczy stosunek do tego znienawidzonego przedmiotu. Teorię byłam w stanie ogarnąć, ucząc się regułek na pamięć, jednak zadania rachunkowe oraz wzory to była dla mnie czarna magia.
Dlatego też z ulgą przywitałam cichy dzwonek telefonu oznajmujący przychodzące połączenie.
– Halo?
– Isobel, musisz przyjechać do Naomi – powiedziała szybko Grace.
– Co się stało? Masz bardzo roztrzęsiony głos – spytałam zaniepokojona.
– Ona jest w rozsypce. Nie wiem, co się dzieje. Przyjedź jak najszybciej, proszę – powiedziała cicho, wzdychając.
Przyłożyłam dłoń do ust mocno zaskoczona i wstałam z krzesła, chwytając pierwszą lepszą bluzę z szafy.
– Będę za dziesięć minut – powiedziałam i rozłączyłam się.
Kiedy zajechałam pod ogromną posiadłość Naomi i zaparkowałam samochód na długim podjeździe, szybko wysiadłam i skierowałam się w stronę drzwi. Weszłam bez pukania, jak zawsze. Na dole nie zastałam rodziców przyjaciółki, więc domyśliłam się, że miałyśmy dom wolny dla siebie. Wbiegłam po schodach, po chwili stając przed pokojem Naomi.
Po przekroczeniu progu od razu ujrzałam siedzącą na łóżku blondynkę ubraną w szaro różowy dres od Victoria’s Secret, bez makijażu i z błyszczącymi od płaczu oczami.
– Cześć, dziewczyny – szepnęłam niepewnie.
– Hej, Iz. Może ty będziesz w stanie zmusić ją do rozmowy, bo mi niczego nie chciała powiedzieć – westchnęła zrezygnowana Grace.
– Po prostu wolałam poczekać na Isobel, żeby uniknąć powtarzania dwa razy tego samego – odparła znudzonym głosem.
– Okej, to skoro już wszystkie jesteśmy, mów, o co chodzi – powiedziała z troską Grace, siadając obok Naomi i kładąc jej dłoń na ramieniu.
Zajęłam miejsce po jej drugiej stronie, podając jasnowłosej paczkę chusteczek.
– Firma mojego ojca od pewnego czasu miała problemy. Więc, jak to zwykle bywa, zaczął brać pożyczki u różnych dziwnych ludzi, wplątał się w jakieś brudne interesy i popadł w długi. Ogromne długi – szepnęła Naomi, zaciskając usta, chcąc powstrzymać napływające do oczu łzy. – Jesteśmy bankrutami. Odbiorą nam dom i cały majątek, wyrzucą na bruk. Nie wiem, co będzie dalej, ale kiedy moja mama się o tym dowiedziała, powiedziała, że wniesie pozew o rozwód i że nie ma zamiaru żyć z kimś takim jak mój ojciec – dokończyła cicho, ocierając łzy z policzków.
Naomi, mówiąca otwarcie o swoich problemach i ukazująca słabość, była naprawdę rzadkim widokiem, dlatego w pierwszym momencie nie miałam bladego pojęcia, jak zareagować. Mimo tego, że dziewczyna często posuwała się do podłych czynów i raniła wiele osób, było mi jej szkoda. W jednym momencie całe jej życie legło w gruzach. Błędy ojca odebrały jej wszystko, co do tej pory znała. Od małego była wychowywana w luksusach, nic dziwnego, że była przerażona perspektywą zmian, które ją czekały.
– Mogę porozmawiać z rodzicami, to na pewno nie będzie żaden problem, żebyście razem z mamą u nas zamieszkały. Miejsce zawsze się znajdzie – zaproponowałam, uśmiechając się ciepło.
– Co ty, nie ma szans! Moja mama jest zbyt dumna, aby się na to zgodzić. Choćby miała wyjść z siebie, stanie sama na nogi – powiedziała Naomi, parskając pod nosem.
Pokiwałam ze zrozumieniem głową, wzdychając.
– Nie wiem, jak my sobie poradzimy. Pewnie będziemy musiały się przeprowadzić do małego mieszkania, sprzedać wszystkie ubrania i dodatki – westchnęła żałośnie. – Żegnaj moje wielkie łóżko, okno wychodzące na plażę, ogromna garderobo, wanno z hydromasażem, torebki od Louisa Vuittona, sukienki od Valentino… O mój Boże – szepnęła, kręcąc głową.
Spojrzałyśmy ukradkiem na siebie z Grace, uśmiechając się delikatnie. No tak, cała Naomi. Dobra materialne były jej największym priorytetem. Jednak w jej reakcji nie było nic dziwnego. Każdy, kto całe swoje życie chodził ubrany w kreacje pochodzące z najdroższych sklepów, nie będzie w stanie tak łatwo przejść do porządku dziennego z faktem, że teraz czeka go noszenie ubrań z sieciówek.
– A co z rodzicami twojej mamy? – spytała Grace.
– Pewnie zrobią wszystko, co w ich mocy, żeby nam pomóc, ale sami nie mają wcale dużo pieniędzy. Z resztą spora część ich funduszy jest przeznaczana na leki dziadka… to jest jakiś koszmar – westchnęła dziewczyna, śmiejąc się gorzko sama do siebie.
– Zobaczysz, że wszystko się jakoś ułoży – spróbowałam ją pocieszyć.
– Jeszcze wyjdziesz z tego obronną ręką – zapewniła Grace. – Kto inny, jak nie ty? – spytała.
Naomi uniosła głowę i spojrzała na nas z nikłym uśmiechem na ustach.
– Macie rację, dziewczyny. Takie użalanie się nad sobą nic mi nie da. Muszę wziąć sprawy w swoje ręce. – powiedziała z niespodziewaną mocą w głosie, ocierając łzy z twarzy i odgarniając blond kosmyki za ucho.
Taka właśnie była Naomi. Nic nie było w stanie jej złamać.

~*~

Opadłam zmęczona na ziemię, próbując wyrównać oddech po skomplikowanym układzie, który właśnie wykonałyśmy. Upiłam łyk wody z butelki stojącej nieopodal i ponownie stanęłam na równe nogi.
– Okej, powtórzmy to jeszcze raz – zakomunikowałam, stając na przedzie grupy i obserwując zmęczone koleżanki z drużyny.
Wśród nich rozległ się jęk protestu, na który westchnęłam zirytowana.
– Do zawodów nie zostało dużo czasu. Musimy wszystko opanować do perfekcji, ponieważ błędy są wciąż widoczne – powiedziałam, lustrując je wzrokiem.
– Nie możemy poćwiczyć tego jutro? – jęknęła Eve, szczupła brunetka stojąca w drugim rzędzie.
Wywróciłam oczami i uśmiechnęłam się do niej słodko.
– Nie, Eve, nie możemy – powiedziałam. – Bo wciąż nie potrafisz poprawić swoich błędów. Przeskok z gwiazdy jest na trzy, nie na cztery. Zapamiętaj – warknęłam. – Zaczynamy od początku. Wykonajcie wszystko poprawnie, a będziecie wolne – powiedziałam patrząc na grupkę dziewczyn, uśmiechając się szeroko. Kucnęłam, sięgając dłonią do odtwarzacza, a po chwili w sali rozległy się pierwsze dźwięki piosenki.
Kiedy w końcu trening dobiegł końca, usiadłam na podłodze. Wyciągnęłam płytę z odtwarzacza i dopiłam do końca butelkę wody. Bycie kapitanem drużyny cheerleaderek nie było prostym zadaniem. Wiedziałam to, kiedy podejmowałam się tego zadania. To na mojej głowie było zorganizowanie dodatkowych treningów, gdy trenerka nie miała możliwości, abym z nami się spotykać. To ja wszystko nadzorowałam i odpowiadałam za wszystkie dziewczyny. To było chwilami męczące, jednak kochałam to. Dzięki tańcowi mogłam wyrazić siebie, nawet jeśli według niektórych było to tylko durne machanie pomponami i wykrzykiwanie różnych haseł. Jednak dla nas to tygodnie ciężkiej pracy i wyrzeczeń.
Uśmiechając się sama do siebie, wstałam i wyszłam z sali, gasząc za sobą światło.
Po wzięciu prysznica i przebraniu się, wyszłam jako jedna z ostatnich z szatni, żegnając się z przyjaciółkami. Grace i Naomi, które były pochłonięte dyskusją z Jess, jedynie odmachały mi szybko, więc wyglądało na to, że będę wracała sama. Zbliżając się do wyjścia, przeszukałam całą torbę, aż w końcu znalazłam kluczyki do samochodu. Odetchnęłam z ulgą i pchnęłam drzwi wejściowe. Owiał mnie chłodny wiatr, dlatego objęłam się ramionami, czując dreszcz przebiegający wzdłuż pleców. Zbiegłam schodami, wpatrzona w swoje buty.
– Hej, Isobel! – Głos Charliego, stojącego kilkanaście metrów przede mną, sprawił, że podniosłam głowę.
Uśmiechnęłam się na jego widok, zauważając go opierającego się o motor. Ku mojej radości w ręce trzymał dodatkowy kask. Pomachałam mu i już chciałam kierować kroki w jego stronę, gdy usłyszałam wołającą  mnie Naomi:
– Isobel, chodź tu na chwilę. Nie uwierzysz, jak coś ci powiem! – zawołała, śmiejąc się z czegoś, co powiedziała Grace.
Po wczorajszym załamaniu, Naomi przyszła do szkoły, zachowując się jak gdyby nigdy nic, mając na ramieniu swoją ulubioną torebkę od Louisa Vuittona, z perfekcyjnie ułożonymi włosami i nienagannym makijażem. Najwyraźniej miała zamiar cieszyć się luksusami tak długo, jak było jej to dane.
Ponownie zerknęłam na Charliego, któremu nagle zrzedła mina. Zacisnął usta w wąską linię, wstrzymując moje spojrzenie. Przymknęłam powieki, wzdychając ciężko, następnie posyłając mu nieme przeprosiny. Widząc to, na jego twarzy pojawił się cień rozczarowania. Zaklęłam w myślach, będąc zła na samą siebie. Byłam gotowa z nim jechać. Chciałam znów spędzić z nim czas, jednak kiedy przyszła Naomi wraz z dziewczynami, to uczucie pękło jak bańka mydlana. Po prostu… nie mogłam tego zrobić. Jeszcze nie teraz.
Nie patrząc więcej na Charliego, z uśmiechem przyklejonym do ust ruszyłam w stronę zniecierpliwionej moim ociąganiem Naomi, próbując nie myśleć o zżerających mnie wyrzutach sumienia.

 Co sądzicie o tym rozdziale? O dziwo, publikuję go w terminie, także możecie być dumni. Co do długości, to w miarę poszalałam. Rozdział ma 5 stron, więc jak widać, poprawiłam się. :D 

Jesteście zaskoczeni tym, co się wydarzyło? Kto by pomyślał, że nawet księżniczka Naomi może mieć problemy, prawda?

Kolejny w połowie kwietnia. Całusy! ♥

PRZECZYTAŁAŚ? ZOSTAW PO SOBIE ŚLAD, PROSZĘ! :)