#14 Ostatni dzień

Zbliżała się dziewiętnasta, kiedy gasiłem światło w warsztacie, zamykając go na wszystkie spusty. Odwróciłem się do Isobel, która stała parę metrów dalej przy swoim samochodzie, przyglądając mi się uważnie. Uniosłem brwi, widząc jej zainteresowanie, na co ciemnowłosa jedynie uśmiechnęła się i rozejrzała wkoło, jak gdyby nigdy nic.
– Potrzebujesz podwózki? – spytała.
Pokręciłem głową, narzucając kurtkę na ramiona.
– Nie, tam stoi moja karoca – powiedziałem z uśmiechem i wskazałem palcem na zaparkowany nieopodal motor.
– Wow, niezłe cacko – zagwizdała dziewczyna, przyglądając się pojazdowi. – Będę się mogła kiedyś na nim przejechać? – spytała, uśmiechając się szeroko.
Kilka godzin temu prawdopodobnie byłbym zdziwiony jej zachowaniem, jednak po spędzonym czasie z Isobel, wypełnionym śmiechem, luźnymi rozmowami i żartami chyba już nic nie było w stanie mnie zaskoczyć. Popołudnie w jej towarzystwie tylko umocniło mnie w przekonaniu, że nie taki diabeł zły, jakim go malują.
– Nie sądziłem, że jesteś jedną z tych dziewczyn, które lecą na chłopaków na motorach – zaśmiałem się, uśmiechając się zawadiacko.
Isobel parsknęła pod nosem i wywróciła oczami.
– Nie pochlebiaj sobie. To jak? – ponowiła pytanie.
– Sama na pewno nie – powiedziałem z powagą. – Ale kto wie, może kiedyś będziesz miała zaszczyt zostać moją pasażerką? – spytałem zaczepnie.
– Będę wyczekiwała tej chwili z wielką niecierpliwością – odpowiedziała, przykładając dłoń do piersi w geście udawanego zachwytu.
Uśmiechnąłem na ten widok, przeczesując niesforne włosy.
– Jak myślisz, będziemy mieli jakieś problemy przez to, że nie było nas dzisiaj w bibliotece? – spytałem, nagle zmieniając temat, ponieważ przypomniałem sobie o naszej karze.
Isobel wzruszyła lekceważąco ramionami, po czym odparła:
– Powiesz, że byłeś chory. Mnie już usprawiedliwiła koleżanka, więc nie powinno być problemu.
Kiwnąłem głową, wsadzając ręce w kieszenie jeansów, kiedy zapadła między nami cisza. Napięcie było wręcz namacalne, gdy nasze oczy się spotkały i przez chwilę nie spuszczaliśmy z siebie wzroku. Tęczówki Isobel były przejrzyste jak ocean i lśniące.
– Dziękuję za dzisiaj – powiedziała niespodziewanie.
Zauważyłem, że zrobiła krok w moją stronę i teraz dzieliło nas tylko zaledwie kilkadziesiąt centymetrów. Nagle była w zasięgu ręki. Wystarczyło, żebym wysunął dłoń, abym mógł jej dotknąć. Ale tego nie zrobiłem. Nie odsunąłem się jednak i, pozostając w tej samej pozycji, tylko odpowiedziałem:
– Nie ma za co. Do usług.– Uśmiechnąłem się. Po chwili przypomniałem sobie naszą ostatnią rozmowę i skonsternowany zmarszczyłem brwi. – Czyżbyś nagle przestała uważać, że lepiej będzie, jeśli będziemy trzymali się od siebie z daleka?
– Nie wiem – mruknęła. – Może…
Utkwiłem wzrok w jej twarzy, zastanawiając się nad odpowiedzią. Isobel uśmiechnęła się delikatnie i odgarnęła włosy za ucho.
– Na mnie już czas – powiedziała cicho, otwierając drzwi od strony pasażera.
Odchrząknąłem i cofnąłem się o krok.
– Jasne. To… do zobaczenia w szkole?
– Tak, do zobaczenia w szkole – odpowiedziała, uśmiechając się, i wsiadła do samochodu.

~*~

Następnego dnia, a właściwie wieczoru wylądowałem w domu Daniela, pijąc drugie piwo, siedząc w wygodnym fotelu i obserwując, jak przyjaciele z wielkim zaangażowaniem grali na playstation. Zaśmiałem się, słysząc przekleństwa, które co chwila wydobywały się z ich ust.
Daniel zaprosił nas do siebie i, korzystając z tego, że jego rodzice wyjechali na weekend, zdecydował się zorganizować męski wieczór. Czyli: alkohol, jedzenie i gry.
Lucas po wypiciu trzech piw w zatrważająco szybkim tempie był już dość mocno pijany, dlatego też Daniel triumfował podczas rozgrywki, ciesząc się, że miał szansę pokonać Lucasa w grze, w której tamten był mistrzem. Kiedy skończyli ostatnią rundę, gospodarz zabrał Lucasowi joysticka i wyłączył telewizor.
– Koniec tego na dzisiaj – stwierdził, co spotkało się z głośnym protestem z ust Lucasa. Daniel włączył muzykę, opadając z powrotem na kanapę. – Nie marudź, Johnes – powiedział z irytacją w głosie. – Muszę wam coś powiedzieć, a jak tak dalej pójdzie, to będziemy zbyt pijani, aby rozmawiać jak ludzie.
– Pikantne ploty? Tego mi brakowało – powiedział z ekscytacją w głosie Lucas, siadając prosto i uśmiechając się szeroko.
Daniel wywrócił oczami, po czym zwrócił się do mnie:
– Pamiętaj, żebyśmy następnym razem nie dawali mu wypić tyle na raz.
– Zdecydowanie – zaśmiałem się.
– Wracając do tematu – zaczął Daniel – ostatnio rozmawiałem z Anną na temat naszej przyszłości i…
Zanim chłopak zdążył dokończyć, wtrącił się Lucas:
– O, zaczyna robić się poważnie – powiedział konspiracyjnym szeptem.
– Kurwa, Johnes, stul pysk – warknął zniecierpliwiony Daniel, posyłając mordercze spojrzenie w stronę chłopaka.
– Okej, okej, wyluzuj – mruknął, unosząc dłonie w geście kapitulacji.
– Rozmawialiśmy na temat naszej przyszłości – powtórzył z głębokim westchnieniem Daniel. – I powiedziała mi, że planuje aplikować na studia do szkoły tanecznej w Los Angeles… Co prawda uspokajała mnie, mówiąc, że prawdopodobnie i tak nic z tego nie wyjdzie, bo to cholernie dobra szkoła, aplikuje tam tysiące osób lepszych od niej i takie tam. Jednak ja wiem, że ona jest naprawdę utalentowana. I jestem więcej niż pewien, że się dostanie – powiedział, nie będąc w stanie dłużej ukrywać smutku w głosie.
Na chwilę zapadła cisza, bo zarówno ja i Lucas byliśmy mocno zdziwieni niespodziewaną wiadomością Daniela.
– A ty gdzie planujesz wyjechać na studia? – spytał Lucas, który zaskakująco szybko otrzeźwiał, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji. – Plan z pozostaniem w Memphis jest wciąż aktualny?
– Sam już nie wiem – przyznał rozżalony, przeczesując dłonią włosy. – Najchętniej wyjechałbym do tego durnego Los Angeles razem z nią. Pojechałbym wszędzie, byleby móc być przy niej – powiedział, uśmiechając się smutno, zdając sobie sprawę z tego, jak desperacko i żałośnie brzmiało. – Ale patrzę na to z realnej perspektywy. A prawda jest taka, że po prostu nie stać mnie na wyjazd na drugi koniec kraju.
– Może do tego czasu zdążysz coś wymyślić? – spytał Charlie, próbując dodać kumplowi otuchy. – To są dość odległe plany, nie warto przejmować się na zapas.
– Niby racja – przyznał, kiwając głową. – Ale… myślę, że nawet gdybym nie mógł z nią jechać, nie potrafiłbym stanąć na drodze do jej marzeń. Czułbym się źle z tą świadomością.
– To na pewno nie jest łatwa decyzja, stary – przyznał Lucas, wzdychając ciężko. – Ale podobno prawdziwa miłość zwycięża wszystko, co nie?
– Tak mówią – mruknął chłopak w zamyśleniu.
Milczałem jeszcze przez kilka minut, zastanawiając się nad słowami przyjaciół. Szczerze współczułem Danielowi. Związek na odległość jest niełatwą sprawą i jedynie najsilniejsze uczucie może przetrwać rozłąkę. Sam nie wiedziałem, czy mimo wszystko byłbym w stanie się tak poświęcić. Jedno wiedziałem na pewno, w tej sytuacji nie było mowy o kompromisach.

~*~

– Nie mogę uwierzyć, że to ostatni dzień naszej kary – westchnąłem z szerokim uśmiechem, rozsiadając się wygodnie w miękkim fotelu.
– Dokładnie. Tęskniłam za wolnymi popołudniami – zaśmiała się Isobel. – No i mam dość biblioteki na najbliższe pół roku.
– Myślę, że pani Fletcher też ma nas po dziurki w nosie na jakiś czas – powiedziałem z powagą, mając na myśli bibliotekarkę, która musiała znosić nasze towarzystwo przez ostatni miesiąc.
Isobel parsknęła śmiechem, przyznając mi rację.
– O dziwo, ta kara wcale nie była taka tragiczna – stwierdziłem po chwili.
– Moje towarzystwo okazało się znośne? – spytała z rozbawieniem.
– Hm… można tak powiedzieć – odpowiedziałem niechętnie, przez co zostałem zdzielony w ramię przez przechodzącą obok Isobel.
Przez kilka minut kończyliśmy układać książki, a między nami panowała przyjemna cisza. W chwili, gdy wskazówki wskazały godzinę szesnastą, spojrzeliśmy po sobie i wstaliśmy od stolika z szerokimi uśmiechami na twarzach.
Ruszyliśmy w stronę biurka bibliotekarki, aby oznajmić jej, że nasza kara dobiegła końca, jednak Isobel zatrzymała się nagle i rozejrzała po opuszczonym wnętrzu biblioteki. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że z zainteresowaniem obserwowałem, jak uśmiechała się delikatnie, rozmyślając nad czymś. Niespodziewanie odwróciła się z powrotem i znów zaczęła iść przed siebie, nie zwracając uwagi na to, że na nią patrzyłem.
Gdy pożegnaliśmy się z panią Fletcher i szybkim krokiem wyszliśmy z budynku szkoły, udaliśmy się w stronę parkingu.
– Co ty na to, żeby uczcić odzyskanie wolności? – zapytałem z ekscytacją w głosie.
Dziewczyna spojrzała na mnie uważnie, z lekką podejrzliwością w oczach.
– Co proponujesz? – spytała.
– Niespodzianka – zaśmiałem się, nakładając kask na głowę i wyciągając z plecaka drugi, następnie podając go Isobel.
Dziewczyna przyjęło go niepewnie, marszcząc brwi.
– Miałeś to wcześniej zaplanowane, prawda?
– Tak, i jeśli się nie zgodzisz, mój genialny plan szlag trafi, także wskakuj i nie trzymaj mnie w niepewności – powiedziałem z powagą, powodując u niej wybuch śmiechu.
W końcu, kręcąc z rozbawieniem głową, nałożyła kask i usiadła za mną.
– Widzisz, zaczyna się chyba dobrze, co? W końcu bardzo chciałaś się przejechać motorem – powiedziałem, odpadając silnik. Poczułem że Isobel wzdrygnęła się na głośny ryk silnika, a ja uśmiechnąłem się pod nosem. – Obejmij mnie w pasie i trzymaj się mocno – poleciłem.
Dziewczyna wykonała polecenie, a ja po chwili ruszyłem, dodając gazu i wyjeżdżając na ulicę.

~*~

Ponownie przepraszam za opóźnienie, jestem beznadziejna w dotrzymywaniu terminów, wiem. :/ Dziękuję za Waszą cierpliwość, wszystkie cudowne komentarze i za to, że wciąż czytacie moje wypociny. ♥ Co sądzicie o tym rozdziale? Nie spieprzyłam go? Macie jakieś uwagi? Piszcie w komentarzach!

Następny rozdział w po świętach Wielkanocnych.