#13 Szansa na pojednanie

Wibracja, którą poczułam się w mojej kieszeni, wyrwała mnie z głębokich rozmyślań. Zerkając na matematyczkę, która stała tyłem do klasy, pisząc coś na tablicy, wyciągnęłam telefon. Zauważyłam nowego smsa od nieznanego numeru, więc szybko ją otworzyłam i przeczytałam. Czułam, jak serce podchodzi mi do gardła na widok wiadomości od Charliego. Chociaż przeczuwałam, że chłopak będzie chciał porozmawiać, nie oznaczało to, że byłam na tę rozmowę gotowa. Przygryzłam wargę i wrzuciłam urządzenie do torebki. Zerknęłam na zegarek. Do końca zajęć zostało dwadzieścia minut. Nie pozostawało mi więc nic innego, jak spróbować skupić się na lekcji i dotrwać do dzwonka.

Kiedy rozległ się wybawczy dźwięk oznajmiający koniec matematyki, z ulgą wstałam z miejsca, i szybko wyszłam z klasy. Na korytarzu dogoniła mnie Naomi, która zrównała ze mną krok i spojrzała na mnie z ukosa.

– Coś się stało? – spytała zdziwiona moim zachowaniem.

Uśmiechnęłam się niemrawo, nieco zwalniając. Nie mogłam pozwolić, aby przyjaciółka zaczęła coś podejrzewać.

– Kiepsko się czuję – skłamałam. – Chyba zjadłam wczoraj coś nieświeżego – westchnęłam, starając się przybrać jak najbardziej wiarygodny wyraz twarzy.

– Ojej, to lepiej wracaj do domu – powiedziała Naomi, kładąc mi rękę na ramieniu i uśmiechając się. – Lepiej, żebyś oszczędziła nam wszystkim wnętrza twojego żołądka – zaśmiała się, na co ja z ulgą pokiwałam głową.

– Tak, masz rację.

– Powiem dyrektorowi, że dzisiaj nie będziesz mogła przyjść po lekcjach do biblioteki, bo źle się czułaś – zapewniła Naomi, odgarniając blond włosy z twarzy, jednocześnie posyłając uśmiech do osoby, która akurat nas mijała.

– Dziękuję, jesteś kochana – powiedziałam z wdzięcznością i pocałowałam dziewczynę w policzek.

Byłam szczerze zdziwiona jej zachowaniem. Owszem, Naomi bywała miła, jednak niezbyt często.

– Nie ma sprawy. Nie mogę pozwolić, aby ominęła cię moja piątkowa impreza po meczu – przypomniała blondynka, ja uśmiechnęłam się szeroko na jej słowa, chcąc zakamuflować to, że przez ostatnie wydarzenia kompletnie wypadło mi to z głowy.

– Racja – zaśmiałam się, po czym pożegnałam się z przyjaciółką, wychodząc ze szkoły.

Wsiadłam do samochodu i spojrzałam na swoje drżące dłonie. Położyłam je na kierownicy, biorąc głęboki oddech, chcąc się uspokoić. Bałam się tej rozmowy z Charliem. Bałam się jego reakcji i słów, jakie mogę od niego usłyszeć. W tamtej chwili żałowałam, że podpisałam się pod tym cholernym liścikiem.

~*~

Pracowałem w milczeniu. Henry nie zadawał zbyt wielu pytań, dlaczego nie jestem w szkole i byłem mu za to bardzo wdzięczny. Widząc moją posępną minę, najwyraźniej stwierdził, że kiepski nastrój wciąż mnie nie opuścił. Wiedziałem, że podjąłem dobrą decyzję, przyjeżdżając tutaj. Dzięki pracy mogłem oderwać się od męczących myśli. Byłem tylko ja i samochód, który musiałem dzisiaj naprawić. Nic poza tym.

Słysząc chrzęst żwiru na podjeździe przed warsztatem, stanąłem na równe nogi, czując każde uderzenie serca w piersi. Wytarłem brudne dłonie i zerknąłem w okno. Tak jak przypuszczałem, ujrzałem samochód Isobel.

– Zaraz wracam – zwróciłem się do Henry’ego, który obserwował mnie uważnie.

Kiwnął głową, a ja chwyciłem kopertę z plecaka i wyszedłem na zewnątrz.

Stanąłem przed Isobel wysiadającą z samochodu.

– Co to jest?! – Ze złością rzuciłem w jej kierunku kopertę, którą na całe szczęście wcześniej zamknąłem.

– Musisz pytać? – mruknęła zmęczonym głosem. – Po prostu przyjmij moją pomoc i przeprosiny – westchnęła, odrzucając mi pakunek.

– Nie chcę twoich pieniędzy, Isobel – warknąłem, zaciskając dłonie na papierze. – Dlaczego w ogóle twierdzisz, że ich potrzebuję? – spytałem, unosząc brwi i robiąc dwa kroki w jej kierunku.

Dziewczyna przestąpiła z nogi na nogę i przygryzła wargę. Sięgnęła dłonią do kieszeni, następnie wyciągając ją w moją stronę, trzymając zmięty kawałek papieru. Wziąłem go do ręki i ujrzałem list od Erica. Zmarszczyłem czoło i spojrzałem na nią zaskoczony.

– Skąd to masz? – spytałem cicho, wciąż wpatrując się w wiadomość.

– Znalazłam w swoim samochodzie, gdy go wczoraj odebrałam. Najwyraźniej musiało ci to wypaść przy pracy – powiedziała spokojnym głosem, opierając się biodrem o pojazd.

– Aha – powiedziałem, zerkając na dziewczynę, która uparcie znosiła moje spojrzenie.

Dopiero po chwili przypomniałem sobie o kopercie, którą trzymałem w ręce. Ponownie rzuciłem ją w stronę Isobel. Złapała ją ze złością w oczach, wyzywając mnie pod nosem.

– Nie zmienia to faktu, że nie przyjmę twoich pieniędzy – powiedziałem.

– Jezus Maria, przestań zachowywać się jak dzieciak, Charlie – warknęła, mocno rzucając we mnie kopertą. Chwyciłem ją w ostatniej chwili, zanim zdążyła upaść na ziemię. – Dlaczego po prostu nie możesz przyjąć moich przeprosin i pomocy?

– O, no nie wiem, ponieważ normalni ludzie po prostu przepraszają, a nie obdarzają innych dwoma tysiącami dolarów? – zironizowałem, wyrzucając ramiona do góry i kręcąc głową.

– Trzema, gwoli ścisłości – mruknęła, na co ja spojrzałem na nią jak na osobę chorą psychicznie. – Zrozum, Charlie, dla mnie to niewiele, a tobie te pieniądze na pewno pomogą. Schowaj więc choć raz swoją dumę do kieszeni i przyjmij moją pomoc. Choć tak mogę ci zrekompensować to, jak się zachowywałam w stosunku do ciebie – powiedziała, kopiąc czubkiem buta kamień leżący na ziemi.

Na chwilę zapadła między nami pełna napięcia cisza, przerywana jedynie dźwiękami dochodzącymi z warsztatu. Westchnąłem zrezygnowany i powiedziałem:

– Okej. Ale oddam ci te pieniądze – zapewniłem.

– Nie musisz – odpowiedziała zniecierpliwiona, zaciskając usta w cienką linię.

– Muszę – powiedziałem z uporem w głosie.

– Dobra – fuknęła. – Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to w porządku – zgodziła się, najwyraźniej nie mając siły na dłuższą kłótnię. – Charlie? Powiesz mi, kim jest Eric? – spytała niepewnym głosem.

Przygryzłem wargę, spoglądając na Isobel, i założyłem ręce na piersi.

– Chyba nie mam wyboru, prawda? Jestem ci coś winien – powiedziałem, wzdychając przeciągle, a ciemnowłosa uśmiechnęła się w odpowiedzi.

– To fakt – powiedziała.

~*~

Usiedliśmy na sfatygowanej ławce obok warsztatu, milcząc przez kilka długich sekund. W końcu pochyliłem się, opierając brodę na dłoniach. Jeszcze nikomu nie opowiadałem tej historii. Bo, po pierwsze, nie miałem komu. A po drugie nie było to coś, z czego byłem dumny.

– Poznałem go, gdy miałem niecałe piętnaście lat. Miał siedemnaście lat, w szkole wszyscy się go bali. Imponował mi. To on pokazał mi jak korzystać z życia. Dzięki niemu poznałem smak zabawy, imprezy, alkohol i… narkotyki – powiedziałem, nie patrząc na Isobel.

Nie musiałem jednak widzieć jej miny, aby wiedzieć, że była w szoku.

– Później doszły do tego uliczne wyścigi, bójki… ten świat mnie wciągnął, zmienił w kogoś, kim gardziłem. Brzydziłem się samym sobą. Kiedy w grę weszły pieniądze, bardzo duże pieniądze, stwierdziłem, że sprawy zaszły za daleko, i ulotniłem się stamtąd. I tak znalazłem się tutaj, chcąc zacząć od nowa.

– Nie wiem, co powiedzieć – szepnęła zaskoczona.

– Nie musisz nic mówić, Isobel – zaśmiałem się gorzko. – Nie spodziewałaś się tego po mnie, prawda?

– Prawda… – powiedziała cicho, najwyraźniej wciąż analizując moje słowa. – Ale… co miał na myśli Eric, mówiąc, że zrobi się nieciekawie, jeśli nie oddasz mu pieniędzy? ¬– spytała.

Wzruszyłem ramionami i odrzekłem:

– Załatwilibyśmy to albo pięściami, albo w wyścigu. Takimi prawami rządził się tamten świat.

– Co?! – krzyknęła, gwałtownie się podnosząc. – Boże… masz szczęście, że przyjąłeś te pieniądze. To jakieś szaleństwo – powiedziała,  kręcąc głową.

Zaśmiałem się cicho, spoglądając na jej twarz, na której co chwilę pojawiały się inne emocje.

– Czyżbyś się o mnie martwiła? – spytałem z przekornym uśmiechem, a dziewczyna zerknęła na mnie zszokowana.

– Oczywiście, że tak! – odpowiedziała szybko.

Dopiero kiedy słowa opuściły jej usta, uświadomiła sobie, co powiedziała. Przytknęła dłoń do warg, patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami. Ja najprawdopodobniej wyglądałem podobnie, wpatrując się w jej twarz, zaskoczony słowami dziewczyny. Lustrowałem jej niebieskie oczy, zaróżowione policzki i skryte za bladą dłonią usta.

Isobel nagle odchrząknęła, przerywając tę niezręczną chwilę ciszy.

– Naprawdę straciłeś rodziców? – spytała nieśmiało, bawiąc się kosmykami ciemnych włosów.

Spojrzałem na nią, następnie odwracając wzrok w prawo, patrząc na drzewa rosnące nieopodal.

– Wystarczy tego wywiadu na dzisiaj, nie sądzisz? – spytałem, siląc się na uśmiech i podnosząc się z ławki. – Wracasz do szkoły?

Isobel spojrzała na mnie dopiero po chwili, błądząc wzrokiem po mojej twarzy.

– Nie. Miałbyś coś przeciwko, gdybym tu została? – spytała, wskazując na warsztat.

Spojrzałem na nią zaskoczony, jednak po chwili wzruszyłem ramionami.

– Nie, możesz zostać, ale zanudzisz się na śmierć – ostrzegłem, wracając do warsztatu.

Isobel wzruszyła ramionami, dając mi znak, że wszystko jej jedno.

– Henry, to Isobel, moja… – urwałem na chwilę, nie wiedząc, jak właściwie mam ją nazwać. W końcu powiedziałem: –Moja koleżanka. Isobel, to jest Henry, mój szef.

Mężczyzna wytarł dłonie w zabrudzoną bandanę, podchodząc do nas.

– Miło mi cię poznać – powiedział, uśmiechając się do dziewczyny.

– Mnie również – powiedziała uprzejmie.

– Nie będę wam przeszkadzał, dzieciaki. Charlie, będę za jakieś dwie godziny.

– Okej – odpowiedziałem.

Henry pożegnał się z nami, jednak zanim odszedł, spojrzał przez ramię, posyłając w moją stronę znaczący, porozumiewawczy uśmiech. Wywróciłem oczami, wywołując cichy śmiech u mężczyzny.

Kiedy Henry zostawił nas samych, wskazałem dłonią na samochód i powiedziałem do Isobel:

– Możesz usiąść w środku. Tylko niczego nie pobrudź – ostrzegłem.

Dziewczyna zaśmiała się i kiwnęła głową.

– Tak jest, szefie.

~*~

Ponad dwa tygodnie bez rozdziału, wow. Szybko zleciało, wybaczcie. Dzięki temu, że od wtorku leżę w domu, miałam sporo wolnego czasu, aby ogarnąć zaległości i zrobić porządki z pewnymi sprawami. Co prawda przez większość tego czasu miałam gorączkę, więc prawie cały czas spałam, ale jak już mi przeszło to miałam dużo wolnego czasu. 

Co sądzicie o tym rozdziale? Dość przełomowy, prawda? W końcu dowiedzieliście się co nieco o przeszłości Charliego. Jak widać, nawet taki złoty chłopiec jak on, skrywa trupy w szafie. :)
PS. Przepraszam za brak akapitów w tym rozdziale. Nie wiem co się stało. Ma ktoś jakiś pomysł jak to naprawić? :(

Ściskam was, dziękuję za wszystkie komentarze i do napisania! :*