#12 Niespodziewana pomoc

Siedzieliśmy razem z Isobel w bibliotece, oboje po przeciwnych końcach dużego pomieszczenia. Pogrążony we własnych myślach słuchałem muzyki płynącej ze słuchawek i katalogowałem książki historyczne. Było to tak wybitnie nudne zajęcie, że tylko głośne dźwięki powstrzymywały mnie przed zaśnięciem. No i umilały mi ten czas, kiedy razem z Isobel udawaliśmy, że nie widzimy siebie nawzajem. To było zdecydowanie przyjemniejsze niż cisza wisząca w powietrzu. 

Pasowało mi to, że dziewczyna mnie ignorowała, bo wolałem to o wiele bardziej od jej chamskich docinek na każdym kroku. Jednak… trochę mi brakowało przekomarzania z nią. Sam nie wierzyłem w to, co myślę, ale o dziwo tak właśnie czułem. Nieważne, jak bardzo popieprzone to się wydawało.

Nagle, niewiele myśląc, wstałem z miejsca i szybkim, pewnym krokiem ruszyłem przed siebie, zmierzając w stronę stołów, gdzie siedziała ciemnowłosa. Gdy tylko ją ujrzałem, przygryzającą w skupieniu ołówek, cała moja odwaga rozpłynęła się w powietrzu. Stanąłem pięć metrów przed nią i byłem gotów odwrócić się i wrócić do swoich obowiązków, kiedy dziewczyna uniosła wzrok, najwyraźniej czując moje spojrzenie, które spoczęło na niej.

Zamrugała kilkakrotnie, jakby chciała upewnić się, że to ja, po czym delikatnie zmarszczyła brwi. Nie odezwałem się słowem oraz nie spuściłem wzroku. Staliśmy tak przez kilka długich sekund, wpatrując się w siebie nawzajem w milczeniu. Kiedy powróciła mi zdolność racjonalnego myślenia, odchrząknąłem i zrobiłem krok w jej stronę.

– Myślałem na temat tego, co się między nami wydarzyło – zacząłem i od razu zauważyłem, że Isobel cała się spięła, słysząc moje słowa. – Miałaś rację, powinniśmy o tym zapomnieć – dokończyłem, wypuszczając powietrze.

– Cieszę się, że w końcu to zrozumiałeś – powiedziała po chwili milczenia. – Tak będzie lepiej i łatwiej.

– Dokładnie – przytaknąłem. – I… dzięki, że dałaś mi spokój – powiedziałem cicho, parskając pod nosem.

Isobel zerknęła na mnie zdziwiona, odgarniając włosy z twarzy.

– Co masz na myśli?

– No wiesz… ignorujesz mnie, zamiast…

Zanim zdążyłem dokończyć, Isobel zaśmiała się.

– Faktycznie, to jest postęp. Miałam dość. Nie zasłużyłeś sobie na takie traktowanie – powiedziała, odwracając wzrok.

Otworzyłem szeroko oczy ze zdziwienia, nie wierząc w to, co usłyszałem. Czyżby Isobel mnie… przeprosiła? 

– Widzisz, miałem rację. Naprawdę nie jesteś taka zła – odpowiedziałem, opierając się biodrem o stół i uśmiechając się do niej.

Isobel zerknęła na mnie przelotnie z nikłym uśmiechem na ustach, po czym chwyciła książki z blatu i wkroczyła między regały, znikając z mojego pola widzenia.

~*~

Weszłam do niewielkiej knajpki na rogu ulicy, gdzie często spędzałam popołudnia w towarzystwie Grace i Naomi. Zauważyłam je siedzące przy stoliku w rogu pomieszczenia, dyskutujące o czymś z wielkim entuzjazmem. Ruszyłam w ich stronę i po chwili zajęłam miejsce obok Naomi.

– Cześć, przepraszam za spóźnienie – powiedziałam, całując je obie w policzek.

– Spoko, jeszcze nawet nie złożyłyśmy zamówienia – powiedziała Naomi i zaczęła przeglądać menu. 

Zawsze to robiła, chociaż z góry było wiadome, co weźmie. Od zawsze kupowała sałatkę z awokado i koktajl z truskawek.

– Nie zgadniecie, co mi się wczoraj przytrafiło – powiedziała nagle Grace. Spojrzałyśmy na nią zaintrygowane, czekając, aż rozwinie wypowiedź: – Jackson zaprosił mnie na imprezę u siebie – dokończyła.

Spojrzałyśmy po sobie z Naomi, z szeroko otwartymi oczami.

– Ten Jackson?! – spytałam zszokowana.

– Dokładnie ten, wyobraź sobie.

– Że też ma tupet – fuknęła Naomi, kręcąc głową.

Jackson i Grace byli parą przez ponad rok i śmiało mogę powiedzieć, że wydawali się być dla siebie stworzeni. Przyjaźnili się od przedszkola, a kiedy ojciec Grace zginął w wypadku, bardzo się do siebie zbliżyli. Po stracie ojca, zmieniła się nie do  poznania. Zobojętniała na uczucia innych ludzi i wydaje mi się, że była to jej postawa obronna. Udawała twardą i chamską sukę, aby nie okazywać słabości. Bo prawda była taka, że jego śmierć nią wstrząsnęła. Grace nie była od tego czasu tą samą osobą. Mimo to nie stała się taka podła jak Naomi. Albo… ja. 

Związek Grace i Jacksona zakończył się w najmniej oczekiwanym momencie. Dowiedziała się, że Jackson zdradził ją z Heather, młodszą od nas o rok dziewczyną. Oczywiście, gdy tylko z nim zerwała, wszystkie zadbałyśmy o to, aby Heather nie miała życia. Nie okazałyśmy żadnej litości. Bo, czego jak czego, ale zdrady nie popuszczamy płazem.

– Mówiąc o chłopakach, Isobel, jak minęła kolacja? Pojawił się ten tajemniczy gość, o którym mówiłaś przez telefon? – spytała Grace, zmieniając temat.

– Owszem… – powiedziałam.

– Jaki był? Dobrze całował? – dopytywała się Naomi, wpatrując się we mnie intensywnie ciekawskim wzrokiem. 

Przyjaciółka najwyraźniej nie zamierzała odpuścić, dopóki nie pozna wszystkich szczegółów związanych z poprzednim wieczorem.

– Był… intensywny – mruknęłam, wzdychając. Nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowę na temat Charlesa. Nie po tym, co się wczoraj wydarzyło. – Niesamowicie przystojny i pociągający. Od razu byś się zakochała, gdybyś go zobaczyła. – Zaśmiałam się sztucznie. – A całował nieziemsko. Doskonale wiedział, co robi. 

Kłamstwo przyszło mi bardzo łatwo, jednak nie było to dla mnie nic dziwnego. Opanowałam tę sztukę do perfekcji.

~*~

Słysząc swoją ulubioną piosenkę lecącą w radiu, zwiększyłam głośność i zaczęłam podśpiewywać pod nosem. Byłam wyczerpana po długim treningu, jednak jednocześnie szczęśliwa, ponieważ nareszcie odzyskałam swój samochód. Musiałam na niego czekać trochę dłużej, niż na początku założył Charlie, ale ważne, że działał jak nowy.

Wjechałam na podjazd przed domem i gwałtownie zahamowałam, przez co leżąca na fotelu pasażera butelka wody sturlała się na ziemię. Westchnęłam ciężko i sięgnęłam po nią dłonią, jednak zamiast butelki poczułam kartkę papieru. Chwyciłam ją i zmarszczyłam brwi. 

Przebiegłam wzrokiem po krótkim tekście, z każdym kolejnym przeczytanym słowem otwierając oczy coraz szerzej. Zamrugałam kilkakrotnie, po czym zaczęłam czytać od początku. O co w tym chodziło? Te słowa brzmiały dość poważnie. Czyżby Charlie miał jakieś kłopoty? W życiu bym nie przypuszczała, że ten z pozoru idealny i grzeczny chłopak mógłby wmieszać się w niebezpieczne konflikty. Jednak to, ten liścik, brzmiał jak groźba. Jak dużo pieniędzy potrzebował Charlie? A co najważniejsze, czy udało mu się je zdobyć? 

Kiedy byłam u niego w mieszkaniu, nie zaważyłam, żeby żył w luksusach. Raczej przeciętnie, ale nie brakowało mu podstawowych wygód potrzebnych do codziennego funkcjonowania. Ale domyśliłam się wtedy, że mieszkał sam.

Nie wiedząc dlaczego, poczułam się zobowiązana, aby mu pomóc. Być może znalazłam ten liścik nie bez powodu? Może to jest sposób, abym mogła wynagrodzić Charliemu wszystkie krzywdy, jakie wyrządziłam? Przeprosić za swoje zachowanie i za to, jak go potraktowałam. 

Przygryzłam wargę i spuściłam wzrok na kartkę. Myśląc intensywnie i próbując znaleźć wyjście z tej sytuacji, zaczęłam obracać ją między palcami. Nie byłam nawet pewna, czy powinnam cokolwiek w tej sytuacji robić. Może najlepszym wyjściem byłoby po prostu, gdybym oddała mu ten liścik i nie wtrącała się w nieswoje sprawy? Jednak dobrze wiedziałam, że nie będę w stanie tak po prostu tego zostawić.

– Cholera – warknęłam po kilku minutach, opierając głowę o kierownicę. 

Rozwiązanie problemu pojawiło się szybciej, niż mogłam przypuszczać. Ponownie odpaliłam silnik i wyjechałam na ulicę. Pomysł, na który wpadłam, był szalony, ale nie pozostało mi nic innego, jak tylko mieć nadzieję, że wypali.

~*~

Otworzyłem szafkę i sięgnąłem dłonią po potrzebne podręczniki. Nagle zamarłem, dostrzegając białą, wyraźnie wypchaną kopertę leżącą na zeszytach. Zmarszczyłem brwi i niepewnie wziąłem ją do ręki. Kiedy ją otworzyłem, nabrałem haust powietrza, sunąc dłonią po dziesiątkach banknotów znajdujących się w środku. Nie chciałem nawet zastanawiać się, ile pieniędzy się tam znajdowało. Przełknąłem ślinę, czując szaleńczo bijące serce w piersi. Skąd to się, do cholery, znalazło w mojej szafce? – pomyślałem. Przyjrzałem się jej zawartości jeszcze raz, chcąc znaleźć jakąś wskazówkę. Ku mojej uldze, zauważyłem niewielki kawałek papieru miedzy banknotami. Wyciągnąłem go, odkładając kopertę z powrotem do szafki. Szybko przeczytałem krótką wiadomość:

Mam nadzieję, że to rozwiąże twoje problemy. Przepraszam za wszystko, Isobel.

Oczy dosłownie wyszły mi z orbit, kiedy zobaczyłem te dwa zdania. Rozejrzałem się wokół siebie, jednak zauważyłem zaledwie kilku uczniów, ponieważ niedawno zadzwonił dzwonek. Przeczesałem dłonią włosy, czując narastającą we mnie złość. Skąd ona wiedziała o moich problemach finansowych? To pytanie cały czas pojawiało się w mojej głowie, nie dając mi spokoju. To niemożliwe, aby ktokolwiek z uczniów o tym wiedział. Nikt mnie tu przecież nie znał. 

Ponownie wyciągnąłem kopertę z szafki, następnie chowając ją do plecaka, i zatrzasnąłem ze złością szafkę. Oparłem się o nią czołem, a zimny metal na skórze dał mi chwilowe ukojenie oraz jasność umysłu. 

Zdecydowałem, że nie ma sensu, abym szedł na lekcje. I tak byłem spóźniony. Zresztą nie byłbym w stanie siedzieć w ławce z myślą, że w moim plecaku trzymałem prawdopodobnie kilkaset dolarów, które w dodatku nie należały do mnie. Dlatego też, zarzucając plecak na ramię, skierowałem się do wyjścia z budynku. Z kieszeni wyciągnąłem telefon i napisałem wiadomość do Isobel, dziękując w myślach Bogu, że zostawiłem jej numer w kontaktach po tym, jak naprawiłem jej samochód.

Musimy porozmawiać. Będę czekał w warsztacie. Charlie.

 ~*~

Przepraszam za opóźnienie. Utraciłam ponad połowę rozdziału i musiałam napisać go od nowa. Dlatego też jest on taki słaby. Przepraszam, że zawaliłam. I z jakością i długością. Obiecuję, że następny będzie dłuższy i lepszy. Nie piszę, kiedy opublikuję trzynastkę (mam nadzieję, że szczęśliwą), bo nie chcę jak szalona gonić z terminem.

Dziękuję wam za wszystkie cudowne komentarze. Kocham was! ♥