#11 Farsa

Obudziłem się w podłym nastroju. Przekręciłem się na prawy bok, spoglądając w okno, za którym dostrzegłem szare, deszczowe chmury. Pogoda doskonale pasowała do mojego dzisiejszego samopoczucia. Z głośnym westchnieniem zwlokłem się z łóżka i, przecierając oczy, skierowałem się do łazienki.
Stanąłem przed lustrem, patrząc na swoje odbicie. Wyglądałem jakoś inaczej. Byłem… zmęczony. Wszystkie wydarzenia z ostatnich kilku dni mnie przytłoczyły. Nie spodziewałem się, że życie tutaj stanie się takie skomplikowane. Wcześniej nie dopuszczałem do siebie myśli, że mógłbym poznać dziewczynę, która tak namiesza mi w głowie. Relacja między mną a Isobel zrobiła się poplątana jak kłębek wełny. A ja, mimo ciągłych starań, wciąż nie byłem w stanie zrozumieć, kim my właściwie dla siebie jesteśmy. Do czego prowadzi nasza relacja? A co najważniejsze, jaka tak naprawdę jest Isobel?
Przymknąłem oczy i pokręciłem głową, chcąc wyrzucić niekończącą się lawinę pytań.
Wiedziałem, że musiałem przestać to analizować. To do niczego nie prowadziło. Mogło spowodować jedynie jeszcze większy syf w moim umyśle. A tego chciałem uniknąć za wszelką cenę.
Kiedy dotarłem do szkoły, skierowałem się od razu do swojej szafki, aby wyciągnąć z niej potrzebne podręczniki. Czułem ulgę, że przestałem być sensacją wśród uczniów. Po bójce ze Scottem nagle wszyscy mnie znali, zadawali pytania i komentowali moje zachowanie. Całe szczęście, najwyraźniej im się to znudziło. Wiedziałem, że tak będzie.
Teraz znów byłem szarym, nic nie znaczącym uczniem wśród tłumu młodzieży ślepo goniącej za popularnością. Desperacko pragnącej uwagi innych ludzi. Rodziców, rówieśników, nauczycieli. Kogokolwiek. Prawda jest taka, że wszyscy młodzi ludzie są tacy sami. Wyglądają na szczęśliwych i zadowolonych ze swojego życia, ale w głębi duszy każdy z nas codziennie zmaga się z samym sobą, przechodzi wewnętrzną walkę. Spędziłem tyle czasu zamknięty z młodzieżą, że nauczyłem się wiele na temat swoich rówieśników oraz samego siebie.
Mówiąc szczerze, takie wtapianie się w tłum było mi na rękę. Nigdy nie lubiłem robić szumu wokół siebie. Uwaga innych ludzi zawsze powoduje problemy. A miałem ich wystarczająco dużo.
Kiedy tylko pomyślałem o swoich troskach, przypomniałem sobie o groźbie Erica, która wisiała nade mną niczym ciemna chmura. Wiedziałem, że bardzo szybko kończył mi się czas i coraz bardziej bałem się, że nie uda mi się zdobyć pieniędzy odpowiednio szybko, a wtedy sytuacja mogła przybrać nieciekawy obrót.
Wiedziałem, że on nie rzuca słów na wiatr. Skoro napisał, że mnie znajdzie, zrobi to, a wtedy nikt nie chciałby być mną.

~*~

Przeniosłam wzrok z podręcznika od fizyki i zerknęłam w okno wychodzące na dziedziniec. Był  całkiem ciepły, październikowy dzień, liście już prawie całkowicie spadły z drzew, tworząc na trawie miękki, kolorowy dywan. Uśmiechnęłam się delikatnie, obserwując ptaki wzbijające się w powietrze, które fruwały w kółko, jakby bawiły się w berka. Zazdrościłam im tej wolności. Możliwości ucieczki z jakiegoś miejsca, kiedy tylko najdzie je ochota. Musiały jedynie pofrunąć tam, gdzie im się spodobało. Puf. I jak za zasługą czarodziejskiej różdżki, nagle znikały. Ja nie miałabym tak łatwo. Ucieczka prawdopodobnie zakończyłaby się wielką porażką, zanim zdążyłabym chociażby przekroczyć granice miasta.
Zmarszczyłam brwi i pokręciłam delikatnie głową, zaskoczona własnymi myślami. Ponownie wlepiłam tępy wzrok w podręcznik, z utęsknieniem wyczekując dzwonka na lunch.
Od samego rana chodziłam nieswoja. Starałam się zachowywać normalnie, jednak Grace, znana ze swojej spostrzegawczości, zauważyła, że coś mnie trapiło. Powiedziałam jej jedynie, że kiepsko się czuję, co w sumie nie było kłamstwem, ponieważ bolała mnie głowa. Najwyraźniej spędziłam zbyt dużo czasu, rozmyślając nad ostatnimi wydarzeniami.
Szczególnie nad tym, co zaszło między mną a Charliem. Wiele razy zdarzyło mi się sypiać z przypadkowymi chłopakami, ale zawsze zapominałam o tym równie szybko, jak do tego dochodziło. Teraz było inaczej. I nie potrafiłam zrozumieć dlaczego.
Miałam wrażenie, że niewidzialna siła przyciąga mnie ku niemu. Całkowicie wbrew mojej woli. Kiedy nie chciałam widzieć go na oczy, oczywiście cały czas zauważyłam go na korytarzu, kiedy nie chciałam z nim rozmawiać, akurat musiałam to zrobić. A ja naprawdę, naprawdę nie chciałam mieć z nim nic wspólnego. Ja go nawet nie lubiłam!
Denerwował mnie swoją postawą grzecznego i poukładanego chłopca, był irytująco miły i uprzejmy dla wszystkich. Taka Matka Teresa, tylko w ciele mężczyzny. Doprowadzał mnie do szału. Przecież nikt normalny nie jest taki spokojny i wyrozumiały.
Owszem, kilka razy puściły mu nerwy, ale nie ma się co dziwić, potrafiłam dać człowiekowi w kość i doskonale o tym wiedziałam. Jednak i tak, na tle znanych mi osób, zachowywał się jak pieprzona oaza spokoju. Sprawiał wrażenie, jakby nic nie było w stanie wyprowadzić go z równowagi.
Doprawdy, ten Charlie to bardzo dziwny człowiek – pomyślałam, po czym zaśmiałam się pod nosem.

~*~

Zmierzałem akurat w stronę automatu z kawą, przy którym miałem spotkać się z Lucasem, żeby przepisać zadanie z chemii. Na chwilę spuściłem wzrok na swoje buty, by następnie po kilku sekundach znów spojrzeć przed siebie. Kiedy napotkałem niebieskie oczy dosłownie trzy metry przede mną, poczułem, jak wszystko we mnie zamiera. Isobel wychodziła akurat z toalety w towarzystwie jednej ze swoich przyjaciółek, której imienia nie znałem. Spotkałem Isobel po raz pierwszy od naszej ostatniej rozmowy, kiedy powiedziałem zdecydowanie zbyt wiele. Nasza wymiana spojrzeń trwała tylko kilka sekund, jednak miałem wrażenie, że przeciągała się w minuty. Zwolniłem kroku i przez chwilę uważnie obserwowałem, jak otwierała usta, aby coś powiedzieć. Zacisnąłem dłonie w pięści, przygotowując się na kolejną zaczepkę rzuconą w moim kierunku.
Jednak najwyraźniej dziewczyna rozmyśliła się, a następnie zamknęła usta, po czym odwróciła wzrok, z powrotem pogrążając się w rozmowie z przyjaciółką. Z szeroko otwartymi oczami zrobiłem kilka kroków naprzód, po czym przystanąłem i oparłem się plecami o ścianę.
Byłem więcej niż pewien, że Isobel się odezwie i rzuci jakąś uwagę na mój temat, szczególnie, że towarzyszyła jej koleżanka. Tymczasem nic. Totalnie mnie zignorowała. I, choć to absurdalne, ten fakt niesamowicie mnie ucieszył.
Na mojej twarzy pojawiła się ulga, a kąciki ust uniosły się w delikatnym uśmiechu. Z poczuciem dziwnej lekkości ruszyłem schodami w dół, w stronę automatu.

~*~

Po powrocie do domu, ku dużemu zdziwieniu, w salonie zastałam oboje rodziców. Ojciec przeglądał akurat jakąś książkę, stojąc obok drewnianego regału, a moja rodzicielka siedziała na kanapie, praktycznie nieruchomo, wpatrując się, ogień palący się w kominku. Kiedy tylko mnie zobaczyli, kobieta wstała i ruszyła w moim kierunku.
– Isobel, przygotuj się na kolację. Weź prysznic i załóż ładną sukienkę. Goście będą u nas za niecałe dwie godziny – poleciła, odgarniając zabłąkany kosmyk włosów za ucho.
– Jacy goście? – spytałam zdziwiona. – Dlaczego nie powiedzieliście mi nic wcześniej?
Kobieta machnęła lekceważąco dłonią, ignorując moje pytanie.
– Ojciec spotyka się z bardzo ważnym klientem, który może przynieść ogromne zyski jego firmie, więc musimy zrobić wszystko, aby udało nam się przekonać go do podpisania umowy.
– Wciąż nie rozumiem, do czego ja jestem tam potrzebna – powiedziałam, marszcząc brwi zniecierpliwiona.
– Facet przyjdzie z synem, który jest mniej więcej w twoim wieku. Porozmawiaj z nim, złap jakiś kontakt, wykorzystaj swoją ładną buzię do czegoś pożytecznego. Kto wie, może dzięki temu jego ojciec będzie bardziej skłonny, aby podjąć właściwą decyzję.
Zerknęła na mnie, a delikatny uśmiech, jaki pojawił się na jej ustach, zmroził mi krew w żyłach. Zacisnęłam szczękę ze złości, z całej siły starając się zachować spokój. Właśnie tym byłam dla moich rodziców. Kartą przetargową, dzięki której mogli wzbogacić się o grube pieniądze. Spojrzałam matce prosto w oczy i obdarzyłam najbardziej fałszywym uśmiechem, na jaki było mnie stać.
– Oczywiście. Stawię się na dole punktualnie o siedemnastej – powiedziałam, po czym szybkim krokiem skierowałam się w stronę schodów.
Kiedy zniknęłam z pola widzenia matki, wbiegłam na górę, czując piekące łzy napływające do oczu. Jak burza wpadłam do swojego pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Oparłam się plecami o ich drewnianą powierzchnię i wzięłam kilka głębokich oddechów, ocierając słoną ciecz policzków.
Nie będę płakać, nie dam jej wygrać – pomyślałam, zaciskając dłonie w pięści. Pokręciłam głową, wybuchając głośnym śmiechem, który zabrzmiał dziwnie przerażająco.
To zabawne, jak bardzo popierdolona była moja rodzina. I niby jakim cudem ja miałabym być normalna, jeśli wychowywali mnie tacy ludzie?
Prychnęłam pod nosem, po czym weszłam do łazienki w celu wzięcia prysznica.

~*~

Gdy byłam już gotowa, przyjrzałam się po raz ostatni swojemu odbiciu w lustrze. Zrobiłam delikatny makijaż, usta pomalowałam pudrowo-różową szminką, wyprostowałam włosy i założyłam fioletową, opiętą sukienkę, a na stopy wsunęłam ulubione czarne szpilki. Prezentowałam się przyzwoicie, zdecydowanie zbyt szykownie jak na zwykłą kolację u nas w domu, jednak wiedziałam, że moja matka będzie zachwycona, jak wyglądam.
Zegarek wskazywał za pięć siedemnastą, więc stwierdziłam, że czas najwyższy zejść na dół. Przeczesałam dłonią włosy i wyszłam na korytarz. W domu rozbrzmiewały dźwięki relaksującej muzyki, która w tamtym momencie bardziej mnie irytowała, niż uspokajała. Przeszłam do jadalni i usiadłam na jednym z krzeseł, zakładając nogę na nogę i przybierając lekceważącą pozę.
Zerknęłam na rodzicielkę, która akurat weszła do pomieszczenia i zlustrowała mnie uważnym spojrzeniem. Nic nie powiedziała, co oznaczało jej aprobatę. Nawet jeśli coś w moim wyglądzie by jej nie pasowało, nie miałaby czasu, aby polecić mi, żebym coś poprawiła, ponieważ kilka sekund później rozległ się dzwonek do drzwi.
Ojciec, ubrany w garnitur wart więcej niż pensja przeciętnego człowieka, ruszył w ich kierunku, aby przywitać gości. Matka poszła za nim, więc z lekkim ociąganiem zrobiłam to samo. Byłam dość zaintrygowana perspektywą spotkania syna owego mężczyzny.
W chwili, gdy przekroczył próg, wiedziałam, że to będzie interesujący wieczór. Oczywiście, najpierw przywitał się z moimi rodzicami, a ja zostałam przedstawiona jego ojcu oraz jemu samemu, po czym podszedł do mnie i niczym rasowy dżentelmen ucałował moją dłoń i powiedział:
– Charles Montgomery – przedstawił się.
– Isobel Young – odpowiedziałam, starając się, aby mój głos zabrzmiał normalnie.
Graniczyło to z cudem, kiedy jego intensywnie zielone oczy wpatrywały się we mnie z intrygującym błyskiem. Jego uśmiech wydawał się uprzejmy, jednak cała postawa wydawała mi się wystudiowana i udawana. Było w nim coś, co mnie przerażało i pociągało jednocześnie. Uśmiechnął się szelmowsko, po czym odruchowo przeczesał dłonią kruczoczarne włosy.
Kiedy już opanowałam serce szalejące w piersi i usiedliśmy do stołu, poczułam się bardziej pewnie, ponieważ dzieliło nas kilka metrów. Oboje milczeliśmy, podczas gdy nasi rodzice prowadzili zażartą dyskusję na temat, o którym nie miałam bladego pojęcia. Wpatrywałam się w kawałek kurczaka i sałatkę na moim talerzu, próbując zmusić się, aby przełknąć cokolwiek. Co jakiś czas udawało mi się zauważyć przypatrującego mi się Charlesa, jednak starałam się to ignorować.
Nie wiedziałam, ile czasu minęło od rozpoczęcia kolacji, gdy Charles zwrócił się do mojego ojca:
– Mogę skorzystać z toalety?
Zanim mężczyzna zdążył odpowiedzieć, uprzedziła go moja matka, mówiąc:
– Toaleta jest na górze. Zaprowadzisz gościa, Isobel? – spytała, posyłając mi znaczące spojrzenie.
Doskonale rozumiałam, dlaczego to zrobiła. Mieliśmy łazienkę zarówno na dole, jak i na górze. Byłam więcej niż pewna, że chciał po prostu, abym została z nim sam na sam. Zacisnęłam dłonie w pięści i wstałam od stołu, zerkając na ciemnowłosego chłopaka.
– Nie ma problemu – powiedziałam, wzruszając ramionami, i ruszyłam w stronę schodów.
Charles szybko mnie do gonił i w milczeniu podążył ze mną na górę.
– Nie podoba mi się ta cała farsa – mruknął, gdy stanęliśmy przed drzwiami do łazienki.
Zmarszczyłam brwi, zerkając na niego zaskoczona. Nie sądziłam, że jemu również przeszkadzała ta sytuacja, w której się znaleźliśmy.
– Uwierz mi, mnie też – odpowiedziałam cichym głosem, posyłając w jego stronę delikatny uśmiech.
– Domyślam się, dlaczego twoja mama kazała ci pokazać mi, gdzie jest łazienka. W dodatku na górze. Kto ma jedną łazienkę na piętrze? – spytał rozbawiony. – To logiczne, że macie również na dole, biorąc pod uwagę wielkość waszego domu – stwierdził, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie.
Otworzyłam usta, aby zaprzeczyć, jednak spojrzenie, które mi posłał, sprawiło, że zmieniłam zdanie i jedynie parsknęłam śmiechem, dając za wygraną i nieświadomie delikatnie się rumieniąc. Było mi wstyd, że chłopak, którego dopiero co poznałam, już zdążył zorientować się, jak popieprzona była moja rodzina i czego oczekiwała ode mnie matka.
Podczas gdy ja byłam pochłonięta swoimi myślami, Charles kontynuował:
– Ale… to nie znaczy, że nie możemy oboje skorzystać z tej sytuacji, w której nas postawili – szepnął, wpatrując się we mnie intensywnie.
Momentalnie zostałam wyrwana z własnych rozmyślań i spojrzałam na niego zaskoczona. Przełknęłam ślinę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Ten chłopak wywoływał u mnie falę uczuć, których chyba nigdy wcześniej nie odczuwałam przy osobniku płci przeciwnej. Zrobił krok naprzód, chwytając moje ramię, a następnie zaczął sunąć opuszkiem palca po mojej skórze, wywołując gęsią skórkę.
– Nikt nie musi się dowiedzieć. Pozwólmy sobie na trochę zabawy i przyjemności, w końcu na to zasługujemy, prawda? – spytał, przygryzając płatek mojego ucha.
Spomiędzy moich warg wydobyło się niekontrolowane westchnienie. Poczułam, jak jego dotyk rozgrzewa całe moje ciało, a oddech staje się płytszy. Dłoń Charlesa nieśpiesznie zaczęła wędrować wzdłuż talii, aż spoczęła na krawędzi sukienki i zaczęła ją podciągać.
Gdy drugą dłonią ścisnął mój pośladek, momentalnie poczułam się tak, jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody. Wyszarpnęłam się z jego uścisku, z szeroko otwartymi oczami i głośnym oddechem. Obciągnęłam materiał, po czym odchrząknęłam i wygładziłam włosy.
– Łazienka jest za tymi drzwiami – powiedziałam opanowanym głosem i czym prędzej skierowałam się w stronę schodów.
Za plecami usłyszałam jego kpiący śmiech. Po chwili rozległ się dźwięk zamykanych drzwi, a ja przystanęłam. Choć wyglądałam na opanowaną, w środku czułam się cała rozedrgana. Uniosłam dłoń na wysokość oczu i z rozdrażnieniem zauważyłam, że drżała. Zacisnęłam ją w pięść i odchyliłam głowę, gdy poczułam łzy napływające do oczu.

 ~*~

Nareszcie jestem! Tęskniliście? Nie nienawidzicie mnie jeszcze? Mam nadzieję, że nie! <3 Bardzo was przepraszam, że pojawiam się z takim opóźnieniem, mam nadzieję, że taka długa przerwa już się nie powtórzy. 

Co do tego rozdziału, to nie jest idealny i nie jestem z niego w 100% zadowolona, ale myślę, że potrzebuję się na nowo rozkręcić. Musicie wiedzieć, że po przeczytaniu niektórych waszych komentarzy pod poprzednimi rozdziałami, postanowiłam dość mocno zmienić niektóre wątki. Mam nadzieję, że zmiany wyjdą na plus.

Dziękuję wam za 203 głosy w ankiecie, SZALEŃSTWO! ♥ No i wysyłam całusy tym 160 (!!!) osobom, które czytają moje wypociny. Kocham was! ♥

KOLEJNY ROZDZIAŁ 14 LUTEGO. Zrobię wam taki malutki prezent na walentynki haha. :)

Oprócz tego, przepraszam was bardzo za ogromne zaległości na waszych blogach. Gdy w końcu zdecydowałam się otworzyć bloggera po miesiącu nieobecności, byłam przerażona ilością rozdziałów jakie muszę nadrobić. Ale już prawie skończyłam i teraz będę normalnie komentowała rozdziały u was, obiecuję! Może nie zawsze bardzo obszernie, ale jednak. :)