#10 Poranek

EDIT2: PRZEPRASZAM ZA KOLEJNE OPÓŹNIENIE. ROZDZIAŁ JEST PRAWIE SKOŃCZONY. OPUBLIKUJĘ GO W PIĄTEK, PRZYSIĘGAM!

PRZEPRASZAM ZA OPÓŹNIENIE W DODAWANIU ROZDZIAŁU! JESTEM W TRAKCIE PISANIA I MYŚLĘ, ŻE OPUBLIKUJĘ GO W OKOLICACH 27 STYCZNIA. :)

Obudziłam się, czując na twarzy ciepłe promienie wrześniowego słońca. Przeciągnęłam się z uśmiechem na ustach, sięgając jedną dłonią do szafki nocnej obok łóżka, aby chwycić swój telefon. Ale natrafiłam na pustkę. Skonsternowana zmarszczyłam brwi, gwałtownie otwierając oczy.
Kiedy zauważyłam, że znajduję się w zupełnie obcej sypialni, szybko podniosłam się do pozycji siedzącej, od razu tego żałując. Moją głowę przeszył pulsujący ból, na co wykrzywiłam usta w grymasie. Spojrzałam w prawo, gdzie faktycznie nie stała żadna szafka nocna. Jedyne, co zobaczyłam, to… swoją sukienkę rzuconą na fotel, a niedaleko niej własną bieliznę na podłodze. Szeroko otworzyłam oczy ze zdziwienia, następnie z przestrachem unosząc kołdrę, pod którą ujrzałam swoje nagie ciało.
– Kurwa – warknęłam, chowając twarz w dłoniach.
Gdzie ja, do cholery jestem? – pomyślałam.
Ponownie rozejrzałam się po pomieszczeniu, spojrzałam na lewą część łóżka, która była pusta. W tym samym momencie wspomnienia z wczorajszej nocy powróciły do mnie niczym klatki filmu.
Dużo alkoholu. Klub. Charlie. Taniec z Charliem. I… pustka. Jakby ktoś wyciął fragment mojej pamięci. Jedyne, co pamiętam później to moment, gdy ściągaliśmy z siebie ubranie.
– O mój Boże – szepnęłam pod nosem, kładąc się z powrotem na łóżku.
Czyli znajdowałam się w mieszkaniu Charliego.
Na krześle stojącym przy biurku dostrzegłam szarą koszulkę, którą narzuciłam na siebie, gdy podniosłam się z łóżka. Należała do Charliego, więc była na mnie kilka numerów za duża i sięgała mi prawie do kolan. Przeczesałam dłonią włosy i spojrzałam w lustro wiszące na szafie. Skrzywiłam się z niesmakiem, widząc resztki makijażu rozmazanego pod oczami. Przy pomocy dłoni i śliny starłam czarne ślady, doprowadzając się jako-tako do porządku.
Niepewnym krokiem wyszłam z sypialni, rozglądając się po małym mieszkaniu. Dostrzegłam jedynie kuchnię i łazienkę. Podeszłam do drzwi wychodzących na balkon i otworzyłam je. Ujrzałam stojącego tyłem do mnie Charliego ubranego jedynie w spodnie, które luźno zwisały mu na biodrach. Poczułam nagłe zdenerwowanie przed rozmową z nim. Nie miałam jednak dłuższej chwili, aby nad tym myśleć, bo chłopak, słysząc dźwięk otwieranych drzwi, odwrócił się do mnie przodem.
Przez jego twarz przebiegła gama różnych emocji. Od radości, zaskoczenia, niepokój, aż po lekkie zawstydzenie i niepewność. Spuścił wzrok na swój kubek z napojem i wyciągnął go w moją stronę.
– Trzymaj. Kawa jest zawsze dobra na kaca – powiedział, a ja z wdzięcznością przyjęłam kubek.
Podeszłam bliżej Charliego i stanęłam obok, opierając łokcie o balustradę. Spojrzałam na widok przede mną. Byliśmy na piątym piętrze, więc dość dobrze widać było sporą część miasta, które już dawno obudziło się do życia.
– Która godzina? – spytałam, biorąc łyk kawy.
Jej ciepło rozlało się po moim wnętrzu, a ja musiałam się powstrzymać, aby nie wydać z siebie pomruku zadowolenia.
– Dochodzi dwunasta – odpowiedział.
Kiwnęłam głową, przygryzając wargę. Powiedziałam zeszłego wieczoru rodzicom, że idę na noc do Grace i że wrócę jakoś po południu, więc na pewno się o mnie nie martwili.
– Zapomnijmy o tym, co wczoraj się zdarzyło – powiedziałam. Czułam na sobie wzrok Charliego, jednak nie odważyłam się odwzajemnić jego spojrzenia. – Byliśmy pijani, nie myśleliśmy nad tym, co robimy, to nie powinno się zdarzyć – plątałam się we własnych słowach, sunąc palcem po krawędzi kubka.
Czułam się jak skończona kretynka, stojąc przed nim i żałośnie próbując wybrnąć z zaistniałej sytuacji.
– Ale jednak się zdarzyło – powiedział Charlie zaskakująco ostrym głosem. Zerknęłam na niego, a wyraz jego twarzy wyrażał zagubienie i złość. Westchnęłam ciężko i pokręciłam głową. – I masz rację, to był błąd.
– Zdarzyło się i nie powtórzy się nigdy więcej. Nie wiem, co mi strzeliło do głowy – powiedziałam, tępo wpatrując się w niebo.
– Nie wiesz? To szkoda, bo z chęcią bym się dowiedział, dlaczego w ogóle wczoraj zrobiłaś mi scenę zazdrości, skoro mnie tak nienawidzisz.
Gdy odpowiedziała mu cisza, chłopak kontynuował ze złością:
– Spójrz na mnie! Dlaczego nagle zachowujesz się jak tchórz?
 Przełknęłam gulę w gardle i zerknęłam na niego. Przez długą chwilę wytrzymywałam jego rozgoryczone spojrzenie, zaciskając zęby.
– Nie czuję się na siłach, aby o tym z tobą rozmawiać – powiedziałam po prostu, kończąc tym samym temat.
– Jasne, najlepiej tak powiedzieć – prychnął Charlie, uderzając ze złością pięścią w balustradę.
Drgnęłam zaskoczona, a następnie ponownie odwróciłam wzrok w stronę miasta. Spojrzałam w błękitne niebo, ignorując jego poprzednie słowa. Poczułam, jak Charlie odsuwa się ode mnie.
– Wiesz co, Isobel, możesz mówić, co chcesz, możesz oszukiwać samą siebie, ale wczorajszej nocy nie zachowywałaś się tak, jakby to, co się stało, było błędem. Stało się coś, co sama zaczęłaś. I tego nie zmienisz, nieważne, jak bardzo uparcie będziesz tego chciała – powiedział za moimi plecami.
– Ustaliliśmy przecież, że lepiej dla nas, jeśli będziemy trzymali się od siebie z daleka – powiedziałam cicho, ponownie czując rosnącą gulę w gardle.
Zacisnęłam dłonie w pięści, wznosząc oczy i gorączkowo mrugając powiekami.
– No to faktycznie potrafisz trzymać się własnych zasad – prychnął gniewnie.
Wzięłam głęboki oddech, ocierając z twarzy niechciane łzy, które wymknęły się spod powiek.
– I, do cholery! Odwróć się do mnie. Mam dość gadania do twoich pleców! – powiedział, unosząc głos.
Przymknęłam oczy, opierając głowę na dłoni. Uparcie stałam nieruchomo, ignorując jego prośbę. Milczałam, bo nie miałam pojęcia, co mogę mu powiedzieć, aby moje słowa zabrzmiały choć w połowie sensownie. Bo, szczerze mówiąc, sama nie wiedziałam, co mi strzeliło do głowy, aby wczoraj do niego podejść i zrobić taką scenę.
– Dobra, wiesz co, ta rozmowa nie ma sensu – powiedział zrezygnowany. – Nie wiem, przed czym ty tak uciekasz. Tak bardzo boisz się kogoś polubić? Boisz się, że ktoś polubi ciebie? Naprawdę nie rozumiem, ale mogłabyś mnie chociaż łaskawie oświecić – mruknął pod nosem. – Za dziesięć minut wychodzę do pracy, więc czas, żebyś zbierała się do domu – dokończył cicho i po chwili usłyszałam jego oddalające się kroki.
Wypuściłam z ust drżący oddech, nie zdając sobie sprawy z tego, że go wstrzymywałam.

~*~

Zszedłem z motoru, szybkim krokiem kierując się w stronę warsztatu. Wszedłem do środka i w milczeniu zacząłem przebierać się w ubrania robocze.
– Czyżbyś miał zły dzień, Charlie? – spytał Henry, przecierając dłonie ze smaru.
– Coś w tym stylu – mruknąłem, zaciskając szczękę.
To mu wystarczyło, żeby nie zadawać więcej pytań, i byłem mu za to niezmiernie wdzięczny. Bez słowa ruszyłem w stronę citroena, którego zacząłem naprawiać ostatnim razem. Pogrążony w myślach, jak w transie rozpocząłem dokręcanie i odkręcanie kolejnych części, działając prawie mechanicznie.
Nie potrafiłem zapomnieć o wczorajszej nocy. I nie chciałem. To coś znaczyło. Byłem tego pewien. Mimo tego, że byłem pijany, czułem się zupełnie inaczej niż przy pozostałych przypadkowych stosunkach z dziewczynami pod wpływem alkoholu. I wiedziałem, że Isobel też to czuła. A teraz po prostu okłamywała samą siebie, Tylko nie rozumiałem dlaczego.
Cały czas to robiła. Dlaczego po prostu nie mogła przyznać, że mnie lubiła? Wtedy wszystko byłoby prostsze. Gdyby tylko przyznała prawdę przed samą sobą i porozmawiała ze mną szczerze, choć ten jeden raz, byłbym w stanie nie być tak bardzo zły na nią. Ta dziewczyna cały czas wprowadzała mnie ze skrajności w skrajność. I powoli zaczynałem mieć tego dość. Bo to mnie wykańczało.
Nie zdając sobie z tego sprawy, ściskałem w dłoni klucz francuski, który zaczął boleśnie wrzynać się w moją skórę. Upuściłem go z łoskotem, rozcierając obolałą dłoń.
– Kurwa – warknąłem, kopiąc ze złością skrzynkę z narzędziami.
Nagle przede mną stanął Henry, przyglądając mi się uważnie.
– Nie wyglądasz najlepiej, chłopcze – przyznał.
Prychnąłem, kręcąc głową. Czułem się także nie najlepiej.
– Powiedz mi, co cię trapi – poprosił.
Spojrzałem na niego, myśląc nad tym, co odpowiedzieć. W końcu, gdy przypomniałem sobie o kolejnym z moich problemów, odwróciłem głowę  i westchnąłem.
– Potrzebuję pilnie gotówki. Byłaby możliwość, żebym chociaż przez tydzień pracował codziennie, a w weekend trochę więcej? – spytałem niepewnie, patrząc się na niego z desperacją w oczach.
– Nie będę pytał, po co ci te pieniądze, bo to nie moja sprawa. Mam nadzieję, że nie wpakowałeś się w żadne kłopoty. Ale w porządku, zgadzam się – odpowiedział.
– Dziękuję, Henry, ratujesz mi życie – powiedziałem z wdzięcznością, uśmiechając się.

~*~

Gdy w poniedziałek Lucas zauważył mnie na korytarzu, ruszył w moją stronę z posępną, lekko zdystansowaną miną. Spojrzałem na niego z szerokim uśmiechem, a on, o dziwo, nie odpowiedział mi tym samym. Jedyne, co zrobił, to mruknął:
– Musimy porozmawiać.
Nie dodając nic więcej, wyminął mnie i ruszył na dziedziniec. Nie wiedząc, co zrobić, skierowałem się za nim, i po chwili usiedliśmy przy jednym ze stolików.
– O co chodzi? – spytałem zaniepokojony jego zachowaniem.
– Nie wiem, czy miałem jakieś zwidy albo byłem tak pijany, że coś mi się w głowie pojebało, ale kiedy zniknąłeś w piątek z Lydią na parkiecie, wróciła ona do nas do loży zaskakująco szybko. Powiedziała, że przyczepiła się do ciebie jakaś laska, która kazała jej się zmywać – powiedział Lucas, zerkając na moją twarz, która pozostawała niewzruszona, jednak moje serce zaczęło bić niespokojnie szybko. – Zdziwiłem się nieco i podszedłem do barierki, obserwując z góry tańczący tłum. Szybko was odnalazłem. – W głosie Lucasa pobrzmiewała pogarda, gdy wypowiedział słowo „was”. Wziął głęboki oddech i kontynuował: – Domyśl się, jak bardzo byłem zszokowany, widząc, jak całujesz się z Isobel. Kogo jak kogo, ale w życiu nie spodziewałem się, abyś mógł coś takiego zrobić. Nie z nią… – Pokręcił głową, zerkając na mnie z niewypowiedzianym wyrzutem.
Westchnąłem ciężko, przeczesując dłonią włosy, nie mając odwagi, aby ponownie spojrzeć mu w oczy. Rozumiałem jego pretensje i szok wywołany  moim zachowaniem.
– Nie sądziłem, że ktoś nas widział – szepnąłem.
– Byłeś zbyt zajęty – mruknął chłopak, jednak z jego głosu uleciało nieco złości. – Powiesz mi, co to do cholery było?
Milczałem przez chwilę, nerwowo bawiąc się palcami, zanim odpowiedziałem:
– Nie chciałem tego. To się po prostu stało. Isobel nagle do mnie podeszła, spławiła Lydię i zaczęła ze mną tańczyć. Byłem pijany i ją pocałowałem…
– Ale dlaczego ona w ogóle miałaby z tobą tańczyć? – spytał, nie do końca wszystko rozumiejąc. – Przecież ona cię nienawidzi. Ona nienawidzi wszystkich, którzy są poza jej kręgiem towarzyskim.
– Mówiłem ci ostatnio, że ona nie jest aż taka zła.
– Myślałem, że… to jakaś chwilowa zmiana. Nie wiem. Nie sądziłem, że to mogłaby być prawda – mruknął skonsternowany. – Zresztą, nie ma co nad tym rozmyślać. Stało się, trudno. Ale… Charlie, pamiętaj o tym, co ci ostatnio powiedziałem. Nie daj się zamydlić sobie oczu – powiedział z powagą.
Spuściłem wzrok na swoje uda i milczałem przez chwilę, myśląc nad jego słowami. Znał Isobel dużo dłużej niż ja. Dobrze wiedział, do czego była zdolna i nie raz przekonał się o tym  na własnej skórze. I choć wiedziałem, że miał rację, uparcie pamiętałem też o tym, jak Isobel zachowywała się w moim towarzystwie. W chwilach, gdy była po prostu zwykłą dziewczyną, nie królową os w liceum.
Potrząsnąłem głową, nie mając już siły na te rozmyślania, i powiedziałem do Lucasa:
– Muszę lecieć, bo spóźnię się na chemię. Widzimy się na lunchu – pożegnałem się, szybko odchodząc.

~*~

Siedziałem w warsztacie do późnego wieczora, kończąc naprawiać samochód Isobel. Wcześniej sądziłem, że to drobna awaria, jednak okazało się, że nie była wcale taka drobna. Ale koniec końców samochód był prawie gotowy.
Siedziałem tam sam już dobre trzy godziny. Henry zdecydował się wrócić do domu, nie mogąc znaleźć sobie zajęcia. Dał mi zapasowy klucz, powierzając zamknięcie zakładu. Poczułem się zaszczycony, że mężczyzna zaufał mi na tyle, że zaoferował taką ważną fuchę.
Zamknąłem maskę i podszedłem od strony kierowcy, sięgając do stacyjki i przekręcając kluczyk. Silnik obudził się do życia, tak jak powinien. Uśmiechnąłem się zadowolony, wyciągając szmatkę wystającą z kieszeni, i wytarłem umorusane od smaru dłonie. Zgasiłem samochód i wyciągnąłem kluczyki. Zamknąłem samochód, ocierając dłonią pot z czoła. Praca wykonana.
Przebrałem się w swoje normalne ciuchy, zwijając te robocze w kulkę i wrzucając do plecaka. Czas najwyższy je wyprać – pomyślałem. Przed wyjściem napisałem notatkę dla Henry’ego, że samochód Isobel był gotowy do odebrania. Wiedziałem, że on zjawi się tu jutro dużo wcześniej niż ja, więc to zapewne on przekaże samochód dziewczynie. Mówiąc szczerze, było mi to bardzo na rękę.
Nie wiedzieć dlaczego, obawiałem się kolejnej konfrontacji z Isobel. Prychnąłem pod nosem i pokręciłem głową. Cóż za ironia. Kiedy myślałem, że znaleźliśmy wspólny grunt, nawiązaliśmy nić porozumienia, to nasza znajomość, zamiast stać się prostsza, zrobiła się bardziej zagmatwana niż wcześniej.
Zarzuciłem kurtkę i plecak na ramiona, gasząc światło w pomieszczeniu i wychodząc na zewnątrz. Zamknąłem drzwi na trzy zamki, pięciokrotnie upewniając się, że na pewno wszystko było tak, jak być powinno. W końcu wsiadłem na motor i ruszyłem w stronę domu.

~*~           

Witajcie kochani! Przepraszam za ten jednodniowy poślizg, ostatnio tyle się u mnie dzieje, że blogosfera zeszła na dalszy plan. Narobiło mi się sporo zaległości i teraz po prostu wszystko czytam, jednak nie komentuję. Więc proszę WYBACZCIE MI BRAK KOMENTARZY POD NAJNOWSZYMI ROZDZIAŁAMI. Obiecuję, że następne skomentuję.

Oprócz tego, bardzo Wam dziękuję za tyle komentarzy pod poprzednim postem. Uwielbiam was. ♥
BLOG OSIĄGNĄŁ 100 OBSERWATORÓW 1 STYCZNIA 2015 ROKU. DZIĘKUJĘ!

Następny rozdział około 20 stycznia. 

Zostaw po sobie komentarz, jeśli przeczytałaś, proszę.