#8 Widmo przeszłości

Wysiadłam z samochodu i powolnym krokiem skierowałam się w stronę bramy cmentarza. Po drodze kupiłam piękną, białą różę, którą co chwila przekładałam z jednej dłoni do drugiej. Wzięłam drżący oddech i rozejrzałam się wkoło. Nie znajdywało się tutaj wiele osób z powodu pory obiadowej i zimnego, porywistego wiatru, który zaskoczył swym nadejściem wszystkich mieszkańców Memphis. Okryłam się szczelniej płaszczem, przeklinając, że nie ubrałam się cieplej. Przyspieszyłam, z każdą chwilą będąc coraz bliżej grobu siostry.

Starałam się nie myśleć o niczym konkretnym. Wpatrywałam się tępo przed siebie, pokonując doskonale znaną mi drogę. Czułam ból w piersi, który stawał się nie do zniesienia. Gdy tu jechałam, towarzyszyła mi ogromna potrzeba kupienia butelki jakiegoś mocnego alkoholu w pobliskim sklepie, aby następnie schlać się do nieprzytomności. W porę jednak zrozumiałam, że to nie byłoby dobre wyjście. Nie miałabym jak wrócić do domu i nie miałam po kogo zadzwonić. Nikt z moich znajomych nie zdawał sobie sprawy, jaki dramat krył się za śmiercią mojej siostry. No i nie chciałam, aby ktokolwiek zobaczył mnie w kompletniej rozsypce.

Dotarłszy na miejsce, zlustrowałam czarną płytę nagrobną, uważnie obserwując litery układające się w imię i nazwisko siostry. Przełknęłam gulę w gardle, gdy spojrzałam na rok urodzenia. Przeżyła jedynie szesnaście lat życia. Zasługiwała na więcej. Teraz rozpoczynałaby wymarzone studia i spełniała marzenia związane z medycyną.

– Nie powinnaś umierać – wyszeptałam, klękając i kładąc z nabożną delikatnością różę na grobie.

Przeżegnałam się i odmówiłam krótką modlitwę. Nie byłam głęboko wierząca, dlatego też większą uwagę poświęcałam zawsze słowom kierowanym w kierunku siostry niż tym skierowanym do Boga.

W ten szczególny dzień zawsze pozwalałam, aby pochłonęły mnie wspomnienia związane z Lily. Starałam się przypomnieć sobie jej śmiech, wesołe oczy i wąskie, wiecznie blade usta. Była piękna, nawet jeśli nigdy w to nie wierzyła. Do końca życia będę żałowała, że nie zdołałam jej uchronić przed całym złem, jakie ją spotkało.

Kiedy zmarła, byłam wściekła na cały świat. Winiłam każdego. Siebie, rodziców i Lily. Byłam rozczarowana, że odeszła bez pożegnania, że nie walczyła i że się poddała. Ale przede wszystkim powinnam być zła na ludzi, którzy ją zranili.

– Zabiłabym każdego, kto kiedykolwiek cię skrzywdził, Lily – wyszeptałam ze ściśniętym gardłem, przymykając oczy i pozwalając, aby cichy płacz wyrwał mi się z piersi.

Usiadłam na trawie i przyciągnęłam kolana do piersi, obejmując je rękoma. Wpatrywałam się tępo w nagrobek, ignorując łzy, które obficie spływały mi po twarzy.

~*~

Zaspanym ruchem przetarłem oczy, zmierzając w kierunku kuchni. Zatrzymałem się nagle zaskoczony, widząc kopertę  na podłodze przy drzwiach. Zmarszczyłem skonsternowany brwi, czując jednocześnie, jak serce przyspiesza swój rytm. Nikt nie znał mojego adresu. A przynajmniej nikt nie powinien.

Drżącymi dłońmi podniosłem list z ziemi i otworzyłem go. Szybko przebiegłem wzrokiem po krótkim tekście:

Charlie, kopę lat! Nie no, lekka przesada. Pamiętasz, że masz u mnie dług do spłacenia? Bo ja pamiętam. Daję Ci czas do następnego piątku, aby kasa znalazła się na moim koncie. Jeśli nie, inaczej się rozliczymy. Jak za starych, dobrych czasów.

A tak poza tym, jak się bawisz, udając kogoś, kim nie jesteś? Przyodziałeś już kostium dobrego chłopca, który stracił rodziców? Ile bym dał, aby Cię teraz zobaczyć, mówię Ci! Ale niestety mam wiele innych obowiązków. Ostatnio zrobiło się gorąco. Ale co się będę rozpisywał, może niebawem się spotkamy i wszystko Ci opowiem?

PS. Brakuje nam tu Ciebie!

E.

Schowałem list do tylnej kieszeni spodni, z furią uderzając pięścią w drzwi. Zakląłem siarczyście, przeczesałem dłonią włosy. Mechanicznie zrobiłem kilka kroków naprzód, wchodząc do kuchni. Opadłem na krzesło przy stole i wziąłem głęboki oddech.

Byłem idiotą, myśląc, że będę w stanie zostawić przeszłość za sobą na dobre. Doskonale wiedziałem, że jeśli tylko Erick zechce mnie znaleźć, zrobi to bez żadnego problemu. Sądząc, że było inaczej, jedynie oszukiwałem sam siebie.

Zapomniałem, że przed przeszłością nie da się uciec.

~*~

– Do jakiej kategorii zalicza się „Lśnienie” Stephena Kinga? – spytałam, próbując znaleźć książkę na liście, jednak bezskutecznie.

– Uhm… chyba horror – mruknął Charlie, wypełniając jedną z wielu kart walających się na dużym stole, przy którym siedzieliśmy.

Odkąd chłopak pomógł mi przy awarii z samochodem, zakopaliśmy topór wojenny i zaczęliśmy się dogadywać. Nie byliśmy przyjaciółmi czy czymś w tym rodzaju. Raczej zwykłymi znajomymi odbywającymi razem karę. Całkowicie neutralny grunt. Lepsze to niż ciągłe kłótnie między nami.

Na kilka minut zapadła cisza, która szybko zaczęła mi doskwierać. Tak samo jak cała ta piekielnie nudna praca.

– Mam dość – jęknęłam, odkładając z cichym brzdękiem długopis.

– Nie marudź – odpowiedział chłodnym głosem.

Przez chwilę myślałam, że chłopak żartował. Jednak Charlie, ku mojemu zaskoczeniu, kontynuował:

– Stawiam, że okres odbywania tej kary to jedyny czas, kiedy masz okazję pobyć wśród książek. Tyle historii i kartek musi być dla ciebie przytłaczające, prawda? – spytał z fałszywą troską, a w jego głosie pobrzmiewała ironia.

– Co cię ugryzło? – spytałam, zaciskając usta w wąską linię, powstrzymując się od rzucenia zgryźliwej uwagi.

– Co mnie ugryzło? – Podniósł wzrok, zamykając grubą książkę, którą akurat przeglądał, i spojrzał na mnie z ognikami w oczach. – To ty możesz gnoić mnie bez powodu, a ja nie mogę powiedzieć do ciebie złego słowa? – spytał ze gniewem w głosie.

Rozchyliłam usta, nie wiedząc, co powiedzieć, i patrzyłam na niego przez chwilę.

– Myślałam, że to już za nami. – Pokręciłam głową. – Ale okej, możemy wrócić do czasu, gdy niszczyłam ci życie, nie ma sprawy – warknęłam, wstając od  stołu i patrząc na niego gniewnie.

Charlie milczał, po czym przeczesał dłonią włosy i westchnął.

– Przepraszam, poniosło mnie, kiepski dzień – powiedział cicho.

Westchnęłam zmęczona, nie mogąc nadążyć nad tymi dziwnymi zmianami nastroju Charliego. Chłopak najwyraźniej nie miał zamiaru wracać na naszą ścieżkę wojenną. Jego ramiona opadły luźno, a napięte wcześniej mięśnie rozluźniły się.

– Mam na to sposób. Myślę, że potrzebujesz zapalić – powiedziałam nagle, uśmiechając się delikatnie.

~*~

Kiedy nasza kara dobiegła końca, poprowadziłam Charliego w stronę tylnego wyjścia ze szkoły, gdzie chłopak usiadł na schodach, a ja na murku. Podałam mu jednego papierosa, drugiego wetknęłam między swoje wargi i odpaliłam. Rzuciłam w jego kierunku zapalniczkę. Po chwili zrobił to samo, co ja, i zaciągnął się. Wyglądał zaskakująco pociągająco, wypuszczając dym z ust. Kiedy uniósł wzrok, zauważył, że mu się przyglądam, jednak nic na ten temat nie powiedział. Zapytał jedynie:

– Dlaczego palisz?

– Nie palę nałogowo, jeśli tak sądzisz. Jedynie kiedy potrzebuję odreagować lub się odstresować. – Wzruszyłam ramionami. – Po prostu… brzydkie przyzwyczajenie.

– Każdy ma jakieś – powiedział cicho Charlie, spoglądając w zachmurzone niebo.

– Wyglądasz tak, jakby coś cię trapiło – powiedziałam niepewnie, siadając po turecku.

Spojrzałam na jego twarz, doszukując się odpowiedzi.

– Może, ale wybacz, nie jesteś osobą, z którą chciałbym się dzielić swoimi problemami – powiedział.

Wypowiedział te słowa bez cienia złości, jednak i tak poczułam bolesne ukłucie w piersi, co trochę mnie zaskoczyło.

– Znów to robisz! – uniosłam głos z wyrzutem. – Dlaczego jesteś taki chamski?!

Pokręciłam głową, nie rozumiejąc jego zachowania.

– Złościsz się, bo nie chcę dzielić się z tobą szczegółami mojego prywatnego życia? – spytał spokojnie, szczerze zdziwiony.

Fuknęłam  pod nosem, przygryzając wargę. Powinnam przyznać mu rację, jednak oczywiście tego nie zrobiłam.

– Bo rzadko mi się zdarza, abym starała się być miła dla ludzi spoza kręgu moich znajomych – wyznałam na wydechu, przymykając oczy.

– To po co się starasz? – Uniósł brwi do góry i przechylił głowę w bok.

– Po prostu się staram, no! – jęknęłam, marszcząc czoło, sprytnie wymigując się od odpowiedzi. – Czy nie to się liczy? – spytałam cicho.

Nie rozumiałam, dlaczego Charlie stał się taki humorzasty.

Stanął nagle tuż przede mną, a ja uniosłam głowę, aby napotkać jego rozwścieczone spojrzenie.

– No popatrz, wygląda na to, że nasze role się odwróciły, kto by pomyślał! – powiedział, parskając śmiechem.

– Chyba papieros ci nie pomógł – mruknęłam, także wstając.

– Nie, wyobraź sobie, że nie – warknął, rzucając niedopałek na ziemię i gwałtownym ruchem zgniótł go podeszwą buta. Zacisnął dłonie w pięści i spojrzał na mnie. – Nienawidzę cię – powiedział nagle.

Wygląda na to, że wracamy do punktu wyjścia. Robiąc krok naprzód, następnie cofamy się o dwa – pomyślałam. Z zaskoczeniem stwierdziłam, że ta myśl mnie zasmuciła. Spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam:

– Powinieneś. – Zrobiłam krok w jego stronę, nie spuszczając z niego wzroku. – Śmiało. Powiedz mi wszystko, co w tobie siedzi. Wyrzuć z siebie całą nienawiść – powiedziałam spokojnie, samej nie wierząc w to, co robię.

Chłopak spojrzał na mnie lekko zdziwiony, jednak szybko się opanował. Wziął głęboki oddech i słowa wypłynęły z jego ust niczym wartki potok rzeki:

– Nienawidzę cię za to, że zachowujesz się, jakbyś była bipolarna. Za to, że nie potrafisz zdecydować, kim naprawdę jesteś, chociaż ja widzę, że gdzieś pod tą powłoką bezdusznej suki kryje się normalna dziewczyna, która została skrzywdzona i boi się pokazać prawdziwą twarz. Wiesz, dlaczego to wiem? Bo ją poznałem! Nienawidzę cię, że potraktowałaś mnie jak śmiecia na oczach wszystkich. Nienawidzę twojej głupiej elity, która jest żałosna, tak przy okazji. Nienawidzę, kiedy przy znajomych patrzysz na mnie tym lodowatym wzrokiem, a jak jesteśmy sami, rozmawiasz ze mną normalnie. Nienawidzę tego, co ze mną robisz. Nienawidzę cię za to, że mieszasz mi w głowie – powiedział na jednym wydechu, a kiedy zamilkł, jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w szybkim tempie. Stał tak blisko, że jego ciepły oddech owiewał moją twarz.

– Dobrze. Lepiej ci teraz? – spytałam szeptem, czując, jak serce wali mi w piersi.

Doskonale wiedziałam, że każde słowo wypowiedziane przez Charliego było prawdą. Z całych sił starałam zachowywać się normalnie, jednak tak naprawdę wywarły na mnie ogromne wrażenie.

Chłopak wziął głęboki oddech, zerkając w bok i przełykając ślinę. Po chwili spojrzał na mnie i powiedział cicho:

– Tak, dzięki – mruknął.

– Bez obaw, możesz mnie dalej nienawidzić. Lepiej dla ciebie, jeśli będziesz trzymał się ode mnie z daleka, oszczędzisz sobie cierpienia i przykrości. Nie jestem dobrym człowiekiem, Charlie – powiedziałam, wzdychając.

– Nie wierzę ci – powiedział, a ja spojrzałam na niego jak na idiotę.

– W takim razie jesteś głupcem.

Położyłam mu dłoń na ramieniu i uśmiechnęłam się z politowaniem. Kiedy moje palce zetknęły się z jego odsłoniętą skórą, poczułam dreszcz przebiegający przez rękę. Spojrzałam mu w oczy, aby potwierdzić powagę swoich słów. Chłopak wpatrywał się we mnie z rozchylonymi wargami i dopiero, gdy przesunął wzrokiem na moją dłoń, uświadomiłam sobie, że trzymam ją tam zdecydowanie za długo.

Zabrałam ją nagle, cofając się o krok, wciąż czując ciepło jego skóry. Potrząsnęłam głową i powiedziałam:

– Kiedy będziesz znajdował kolejne powody, dlaczego mnie nienawidzisz, przypomnij sobie czasami chwile, gdy nie byłam taka zła, okej? – poprosiłam, schodząc po schodach, wciąż na niego patrząc.

Moja prośba była nietypowa i dziwaczna, jednak mimo to liczyłam, że Charlie ją spełni, ponieważ nie chciałam, aby zapomniał o tych bardzo nielicznych, miłych momentach w moim towarzystwie.

– Jasne, postaram się sobie je przypomnieć, chociaż nie będzie łatwo, bo nie było ich wiele – zażartował, chcąc rozluźnić napiętą atmosferę między nami.

Parsknęłam cicho śmiechem, zerkając na niego.

– Racja – powiedziałam i odwróciłam się do niego plecami, ruszając przed siebie.

Zanim zdążyłam zrobić dwa kroki, usłyszałam wołanie Charliego. Kiedy się odwróciłam, chłopak siedział na schodach, przyglądając mi się z przekornym uśmiechem na twarzy.

– Tak naprawdę to jesteś w porządku, prawda? – spytał z pewnością w głosie.

Jego pytanie zaskoczyło mnie równie mocno jak wiele innych spraw związanych z Charliem. Po chwili odpowiedziałam z nieśmiałym uśmiechem:

– Tak… wygląda na to, że tak – powiedziałam i, nie czekając na jego odpowiedź, odwróciłam się i odeszłam.

Tego dnia coś się skończyło, aby coś nowego mogło się rozpocząć.

Teraz dopiero zacznie się zabawa.

~*~

PO PIERWSZE! DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM 100 OSOBOM, KTÓRE ZAZNACZYŁY W ANKIECIE, ŻE CZYTANIE MOJE OPOWIADANIE. KOCHAM WAS! ♥
Przepraszam za drobne opóźnienie, ale tym razem było celowe. Następny rozdział planuję dodać w święta, więc nie chciałam, żebyście za długo czekali.
Przy okazji, mam pytanie: Czy chcecie, żebym napisała jakiegoś one shota świątecznego? A jeśli tak, to czy ma to być jakaś zupełnie inna historia, czy może jakiś dodatek do historii Charliego i Isobel? Wybór zależy od was. :)
Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał. Pozdrawiam!

>ZAPRASZAM< 

Czytasz = komentujesz