#7 Rodzinne więzy

Po wczorajszym wieczorze, który spędziłem z Isobel, długo myślałem nad tym, co się stało. Chwilami wątpiłem w realność tego zdarzenia, nie mogąc uwierzyć w to, że ta dziewczyna autentycznie potrafiła być miła. Czyli w dniu, kiedy się poznaliśmy, nie wyśniłem sobie jej uprzejmego zachowania.

Powoli, małymi kroczkami zaczynałem ją rozumieć. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ale ja ją rozgryzłem. Nie łudziłem się, że wczorajszy wieczór naszego pojednania sprawi, że nagle staniemy się przyjaciółmi. Nie byłem głupi. Nie spodziewałem się nawet, że Isobel będzie dla mnie miła w szkole. Zrozumiałem, że jej życie to ciągła gra. Wśród znajomych udawała dziewczynę za maską obojętności, która traktowała wszystkich z góry, a kiedy była poza ich polem widzenia, pokazywała prawdziwą twarz.

Nie rozumiałem, dlaczego tak postępowała, ale nie w moim interesie leżało, aby ją o to wypytywać. To jej życie. Nie rozumiałem nawet, dlaczego tak bardzo analizowałem jej zachowanie. Dlaczego tak wiele wczoraj o niej myślałem? Nie miałem ku temu żadnych powodów. Tak naprawdę każdy normalny człowiek by ją znienawidził za to, jak mnie potraktowała. Ale co poradzić, że ja jestem inny?

Należałem do osób, które zawsze w każdym doszukiwały się dobra. Chociaż ziarenka dobroci. Bo wiedziałem, że każdy, nieważne jak skrzętnie to ukrywa, jest w jakimś stopniu dobry. Nikt nie jest do końca zepsuty do szpiku kości. I byłem o tym święcie przekonany. Ale nie zawsze tak było. Pewne wydarzenia sprawiły po prostu, że zacząłem dostrzegać wszystko z innej perspektywy. Na pewne sprawy patrzyłem z dystansem.

Otrząsnąłem się ze swoich myśli w chwili, gdy usłyszałem dzwonek oznajmiający rozpoczęcie przerwy na lunch. Chwyciłem wszystkie książki z ławki i wrzuciłem je do plecaka. Idąc w stronę stołówki, po drodze zahaczyłem o swoją szafkę, wymieniając podręczniki, które potrzebne mi były na kolejne lekcje.

Będąc już w środku dużego, wypełnionego gwarem pomieszczenia, stanąłem w kolejce i nałożyłem sobie jedzenie. Ogarnąłem wzrokiem stołówkę, szukając stolika, przy którym zawsze siedział Lucas wraz z Danielem i Anną. Kiedy spostrzegłem samotnie siedzącego Lucasa, skierowałem się w tamtą stronę. Po chwili opadłem na krzesło obok niego i zabrałem się za jedzenie.

– Gdzie jest Anna i Daniel? – zagadnąłem między kęsami.

– Nie mam pojęcia. – Wzruszył ramionami, w skupieniu przeglądając notatki rozłożone na stoliku.

Kiwnąłem głową i rozejrzałem się wkoło. Napotkałem Isobel, która siedziała w otoczeniu przyjaciółek i trajkotała o czymś z ożywieniem, co chwila wybuchając śmiechem. Gdy zerknąłem na koszykarzy, w mojej głowie pojawiła się pewna myśl.

– Lucas, mogę cię o coś spytać? – zacząłem niepewnie.

– Jasne – odpowiedział, podnosząc wzrok znad kartek.

Wahałem się jeszcze chwilę, zanim wypowiedziałem krótkie pytanie:

– Który z tych chłopaków to Josh?

Lucas zastygł w bezruchu, wpatrując się we mnie przez dłuższą chwilę. Poczułem lęk, że, zadając to pytanie, niepotrzebnie go zdenerwuję. Kiedy już miałem otwierać usta, aby przeprosić, brunet zerknął ponad moim ramieniem, mówiąc:

– Blondyn ubrany w czerwoną bejsbolówkę, siedzący między Isobel a Scottem – mruknął, przygryzając wargę i po chwili spuszczając wzrok.

Dyskretnie zerknąłem przez ramię, aby zobaczyć Josha. Wyglądał tak… niewinnie i młodo. Jego śmiech był głośny i szczery, a brązowe oczy lśniły radością. Nie wyglądał jak towarzystwo, które go otaczało.

– Nie pasuje tam – westchnął Lucas, kręcąc głową, jakby czytał mi w myślach.

Kiwnąłem i poklepałem go po ramieniu. Po chwili na jego twarzy znów zagościł uśmiech, jednak tym razem trochę wymuszony.

– Charlie, wcześniej nie miałem okazji ci podziękować za to, że stanąłeś w mojej obronie – zaczął Lucas, unosząc wzrok. – Nie musiałeś tego robić, a jednak zaryzykowałeś wdanie się w bójkę w pierwszym tygodniu szkoły. A nawet zbytnio mnie nie znałeś. To dobrze o tobie świadczy.

– Nie ma za co, Lucas. Nie lubię, gdy ktoś obraża moich znajomych – powiedziałem z pewnością w głosie. – Nie masz mi za co dziękować.

– Ale na pewno mam za co przepraszać. Przeze mnie masz pokiereszowaną twarz – westchnął, wskazując na siniaki na mojej skórze, które teraz przybrały żółtawy odcień.

– Do wesela się zagoi. – Machnąłem lekceważąco ręką, a Lucas zaśmiał się cicho. – Zresztą to nie ty okładałeś mnie pięściami, daj spokój.

– Może i nie, ale teraz musisz spędzać czas w towarzystwie tej wiedźmy, Young.

– Nie jest tak źle, naprawdę. – Wzruszyłem ramionami.

–Jeszcze nie obrzuciła cię błotem? – spytał zdziwiony.

– Tego nie powiedziałem – zaśmiałem się. – Ale wczoraj zdarzyło coś… dziwnego.

W skrócie opowiedziałem Lucasowi spotkanie z Isobel, nie pomijając jej zachowania. Chłopak spojrzał na mnie, wyraźnie niedowierzając, i uniósł brwi w zdziwieniu.

– Czy my mówimy o tej samej Isobel? – spytał.

– Na sto procent – przyznałem, rozbawiony jego reakcją.

– Wow, to coś nowego – mruknął, kiwając powoli głową. – Czyżby nasza królowa śniegu wcale nie była taka bezlitosna?

– Tego nikt nie wie – parsknąłem.

– Poważnie, Charlie, ty się śmiejesz, ale dla mnie to naprawdę jest wielki szok. Bo odkąd pamiętam, Isobel nigdy nie zachowała się tak wobec nikogo. To… w pewnym sensie fenomen, jakkolwiek głupio to brzmi. Nie mam pojęcia, co w nią wstąpiło, ale proszę, bądź ostrożny. Jej otoczenie i całe jej towarzystwo to toksyczny rejon. Nie pozwól, aby ta dziewczyna zmydliła ci oczy swoim miłym zachowaniem, bo skończysz ze złamanym sercem – poradził Lucas śmiertelnie poważnym tonem.

W milczeniu wysłuchałem jego słów, przez chwilę się nad nimi zastanawiając. Lucas miał całkowitą rację.

– Będę pamiętał – odpowiedziałem, uśmiechając się.

~*~

Wyszłam ze stołówki z zamiarem udania się na lekcję historii, kiedy nagle poczułam dotyk czyjejś dłoni na nadgarstku. Wystraszona, odwróciłam się gwałtownie i napotkałam ciemne, roześmiane oczy Scotta. Zaklęłam w myślach. Chłopak zrobił krok w moją stronę i chwycił mnie w talii. Spojrzałam na niego zaskoczona i próbowałam się wyswobodzić, jednak on tylko wzmocnił uścisk.

– Puść mnie, Scott – warknęłam, rozglądając się na boki, jednak nikt z przechodzących uczniów nie był zainteresowany rozgrywającą się między nami sceną.

– Oj, daj spokój, Isobel. Było nam dobrze razem. Co ty na to, żeby to powtórzyć? – spytał, nachylając się w moją stronę i muskając ustami ucho.

Zacisnęłam wargi, próbując pohamować dreszcz obrzydzenia, jaki wstrząsnął moim ciałem. Czy ja naprawdę myślałam, że po tym, jak poszłam ze Scottem do łóżka, on tak łatwo odpuści?

– Po moim trupie – prychnęłam.

Scott zmrużył oczy, uśmiechając się chytrze. Zsunął dłonie na moje biodra, oblizując wargi.

– Nie udawaj, że ci się nie podobało. Mam wolny dom jutro wieczorem, nie daj się prosić, Young. – Scott pozostawał nieugięty, najwyraźniej ignorując grymas, jaki pojawił się na mojej twarzy.

– Śnij dalej, Scott. To była jednorazowa sytuacja, nic więcej – warknęłam, chwytając go mocno za ramię i, wkładając w to wszystkie pokłady siły, oderwałam ją od ciała.

Scott przeklął pod nosem, zaciskając dłonie w pięści.

– Myślisz, że możesz tak sobie ze mną pogrywać, Isobel? – spytał, zniżając głos, ponownie się do mnie zbliżając.

Cofałam się, aż napotkałam przeszkodę w postaci ściany. Teraz tkwiłam w pułapce. Niech to szlag. Scott położył dłonie po bokach mojej głowy, wpatrując się we mnie intensywnie.

– Pożałujesz tego. Nie jestem jakąś dziwką, którą wykorzystuje się jednorazowo, rozumiesz?

Domyśliłam się, że jego słowa miały na celu wystraszenie mnie, jednak wywołały jedynie rozdrażnienie. Co za namolny dupek – pomyślałam, wywracając oczami. Znałam Scotta zbyt dobrze, aby się go bać. Wiedziałam, że to puste słowa, nie miał jaj, aby przejść od słów do czynów. Nie, jeśli chodziło o dziewczyny.

– Och, proszę cię – prychnęłam, wybuchając lekceważącym śmiechem. – Jakbyś ty nigdy się tak nie zachował.

Pokręciłam głową, unosząc brew i patrząc na niego wyczekująco. Moje słowa skutecznie zamknęły Halterowi usta. Po chwili ciszy powiedziałam:

– A teraz wybacz, śpieszę się na lekcję. – Odpychając jego rękę, ruszyłam w stronę sali.

~*~

Po powrocie z pracy zmęczony opadłem na kanapę, popijając kawę z dużego kubka. Przetarłem twarz i ziewnąłem przeciągle. Czułem ogromną potrzebę snu, jednak przede mną majaczyła się perspektywa dwugodzinnej nauki na test z biologii. Przymknąłem oczy, chcąc odpocząć chociaż przez krótką chwilę. Nie było mi to jednak dane, ponieważ kilka sekund później usłyszałem cichą wibrację telefonu leżącego na stoliku. Jęknąłem, po omacku sięgając po urządzenie i, nie patrząc na wyświetlacz, odebrałem połączenie.

– Halo? – mruknąłem.

– Charlie? – spytał głos po drugiej stronie.

Słysząc znajome brzmienie, nagle otworzyłem oczy i podniosłem się do pozycji siedzącej. Poczułem, jak serce podchodzi mi do gardła, a jego rytm gwałtownie przyspiesza.

– Madison – szepnąłem wstrząśnięty, czując piekące łzy pod powiekami.

Zamrugałem kilkakrotnie.

– Dzwoniłem do ciebie po opuszczeniu…

– Domyślam się. Zmieniłam numer jakiś czas wcześniej – przerwała mi dziewczyna, wzdychając ciężko. – Co u ciebie? Jak sobie radzisz?

Przez chwilę milczałem, nie mogąc uwierzyć w to, że słyszę jej głos. Zastanowiłem się nad odpowiednią odpowiedzią, zanim rzekłem:

– U mnie w porządku. Mieszkam w Memphis, wynająłem małe mieszkanie, znalazłem pracę, także jakoś leci. – Wziąłem łyk ciepłego napoju, wstając z kanapy.

– A chodzisz do szkoły? – spytała ze śmiechem.

– Oczywiście, siostrzyczko. Już nie przychodzą mi takie głupstwa do głowy jak kiedyś – powiedziałem cicho, uśmiechając się delikatnie.

Ponownie zapadła między nami cisza. Wiedziałem, że moja starsza o trzy lata siostra martwiła się o mnie. Zawsze to robiła. Jako jedyna z całej naszej rodziny. Tylko ona nie spisała mnie na straty. Odkąd byliśmy mali, zawsze trzymaliśmy się razem. Świetnie się dogadywaliśmy, a różnica wieku nie stawała na przeszkodzie. Oczywiście, jak to między rodzeństwem bywa, zdarzały nam się kłótnie, jednak nie potrafiliśmy się na siebie długo gniewać. Kiedy podrosłem, stawałem w obronie Madison, która zawsze odznaczała się drobną budową ciała, przez co wyglądała na młodszą ode mnie. Była moim oczkiem w głowie, najlepszą przyjaciółką i ostoją. Osobą, której mogłem powiedzieć wszystko.

– Tęsknię za tobą – wyznała. – Nigdy nie wybaczę sobie, że wyjechałam i zostawiłam cię samego. Gdyby nie ja, nie wpakowałbyś się w kłopoty i nie…

Przerwałem jej gwałtownie, słysząc drżenie w jej głosie:

– Madison, przestań. Nie obwiniam cię za to, co się stało. To nie twoja wina, tylko moja. Mojej głupoty. Gdybym miał za grosz rozumu w głowie, nic takiego nigdy by się nie stało. Musisz przestać o tym myśleć w ten sposób. Najważniejsze, że teraz wszystko się ułożyło – powiedziałem, próbując dodać jej otuchy.

Nie chciałem, aby z mojego powodu dręczyły ją wyrzuty sumienia. Kiedy wyjechała na studia, zgubiłem właściwą drogę i nie potrafiłem sobie z niczym poradzić. Owszem, wtedy ją obwiniałem za całe zło, jakie wyrządziłem. Robiłem to długi czas, jednak z perspektywy czasu widzę, jak głupie było moje zachowanie.

Dziewczyna przemilczała te słowa, pociągając kilkakrotnie nosem, po czym spytała:

– Miałeś wieści od rodziców?

Przygryzłem wargę i przeczesałem dłonią włosy.

– Nie i myślę, że to lepsze wyjście niż ewentualna rozmowa z nimi. Oni najwyraźniej zapomnieli, że mają syna, ale jest mi to na rękę. Nie potrafiłbym im tak po prostu spojrzeć w oczy – powiedziałem, czując wzbierającą we mnie złość.

– Szkoda, że to wszystko tak się potoczyło – mruknęła cicho.

– Czasu nie cofniesz. – Oparłem się o framugę drzwi balkonowych i spojrzałem w ciemne niebo. – Ale wystarczy o mnie. Co u ciebie?

~*~

Kiedy obudziłam się w sobotni poranek, od momentu, gdy tylko otworzyłam oczy, poczułam, jak napływają do nich łzy. Zacisnęłam dłonie w pięści i wzięłam głęboki, drżący oddech, przymykając powieki. Leżałam przez chwilę nieruchomo, chcąc ukoić nerwy. Nie byłam psychicznie gotowa na ten dzień. Przez to, że przez długi czas udawałam, że on nie istnieje, teraz, gdy nastał, rzeczywistość podziałała brutalnie, jak kubeł zimnej wody. Skrzętnie zniszczyła pozory spokoju, jaki zapanował w mojej głowie. Wszystkie mury, którymi odgradzałam niechciane wspomnienia i myśli, wróciły zupełnie nagle.

Dziś był ten dzień. Dzień, który trzy lata temu zmienił moje życie na zawsze. Który zniszczył moją rodzinę. Dzień, w którym odeszła.

Teraz stałam przed lustrem, starając się zachować resztki kontroli, panować nad swoim rozdygotanym ciałem i rozchwianymi myślami. Spojrzałam na swoje odbicie, napotykając spojrzenie wystraszonych, zaszklonych niebieskich oczu. Przełknęłam ślinę i przygryzłam wargę pomalowaną bladoróżową szminką. Wygładziłam niewidoczne zagniecenia na sukience i upewniając się, że wyglądam w porządku, wypuściłam powietrze z płuc i wyszłam z pokoju.

Zeszłam po schodach i udałam się do jadalni, gdzie czekali już na mnie rodzice. Siedzieli przy ogromnym stole wykonanym z ciemnego, mahoniowego drewna, mogącym pomieścić blisko trzydzieści osób. Bez słowa zajęłam miejsce naprzeciwko ojca i zerknęłam na jego przygaszoną twarz. Nie wyglądał jak ten czarujący, przedsiębiorczy czterdziestoośmiolatek, który był właścicielem wielkiej firmy, dzięki której wzbogacił się o setki tysiące dolarów. Jego tęczówki o takiej samej barwie jak moja były przysłonięte mgłą, pod oczami widniały pogłębiające się cienie, a zmarszczki wydawały się bardziej widoczne. To było dziwne, oglądać go w takim stanie. Zaś moja matka jak zwykle prezentowała się nienagannie. Usta miała zaciśnięte, tak samo jak dłonie. Prawdopodobnie aby powstrzymać je od drżenia. To mógłby być jedyny przejaw jej zdenerwowania. Ale na pierwszy rzut oka wyglądała jak pieprzona oaza spokoju, wypruta z emocji figura woskowa.

– Smacznego – powiedział po chwili tata, sięgając po kawałek pieczeni leżącej na talerzu, który dopiero co przyniosła nasza gosposia.

Odmruknęłam odpowiedź pod nosem i nalałam sobie zimnej wody z cytryną do szklanki. Rodzicielka poszła moim śladem, jednak poczęstowała się wytrawnym winem sprzed kilkudziesięciu lat.

Ten dzień, oraz około sześciu innych, był okazją, gdy zasiadaliśmy wspólnie przy stole. W ciągu reszty roku wciąż mijaliśmy się w domu. Rzadko kiedy mieliśmy czas oraz szansę zjeść wspólny posiłek. Tu jakieś delegacje czy wyjazdy rodziców, wytworne bankiety, na które wychodzili razem, i inne pierdoły. Dlatego też wcale nie czułam się komfortowo, siedząc w milczeniu i wpatrując się w swój talerz. W końcu odchrząknęłam i nieśmiało spytałam:

– Kiedy jedziemy na cmentarz?

Zauważyłam, że rodzice wymieniają się spojrzeniami, dlatego zmarszczyłam brwi i przerwałam popijanie zimnego napoju.

– Tato? – spytałam z naciskiem, domagając się odpowiedzi.

– Razem z ojcem wybierzemy się na cmentarz jutro. Dzisiaj musimy pilnie pojawić się w firmie, przyjechał ważny przedstawiciel i musimy być tam osobiście – westchnęła Victoria, odgarniając kosmyk włosów z czoła.

Spojrzałam na nią szeroko otwartymi oczami, czując, jak wypita wcześniej woda z powrotem podchodzi mi do gardła. Przełknęłam z trudem ślinę i z głośnym hukiem odłożyłam szklankę na stół.

– Żartujesz, prawda? – warknęłam.

– Isobel, nie rób scen – powiedziała matka, mierząc mnie lodowatym spojrzeniem.

– Ja mam nie robić scen? – wycedziłam, przymykając oczy i biorąc głęboki oddech, obawiając się, że zaraz wybuchnę. – Po co to wszystko, co? – spytałam, wskazując na potrawy leżące na stole. – Żebyśmy mogli poudawać szczęśliwą, kochającą rodzinkę i poopowiadać radosne historie z udziałem Lily? – Zaśmiałam się gorzko i pokręciłam głową. – A może powspominajmy ostatnie chwile jej życia? – syknęłam, patrząc matce prosto w oczy, zaciskając szczękę.

– Nie mam zamiaru mówić o tym incydencie – odpowiedziała, prostując się na krześle i biorąc łyk wina.

Roześmiałam się głośno, jednak mój śmiech zabrzmiał zupełnie inaczej niż zwykle. Niczym śmiech szaleńca. Bałam się go.

– Naprawdę nazwałaś to incydentem? – spytałam, unosząc brew. – Masz tupet, mamo – warknęłam. – Samobójstwo córki nazywasz incydentem? Mój Boże… – szepnęłam pod nosem, przykładając dłoń do czoła i znów się śmiejąc, tym razem ciszej.

Przez chwilę panowała pełna napięcia cisza. Jedynym dźwiękiem było tykanie wielkiego, zabytkowego zegara stojącego w rogu pomieszczenia. Po chwili uniosłam wzrok i napotkałam czerwoną ze złości twarz matki. Zauważyłam, że jej palce mocno ściskają nóżkę lampki od szampana.

– Isobel, uspokój się – poprosił ojciec, kładąc mi dłoń na ramieniu.

Zerknęłam na niego, napotykając jego błagalne spojrzenie. Przymknęłam oczy i rozluźniłam napięte mięśnie. Pokręciłam głową i, odsuwając krzesło, wstałam od stołu.

– Mam dosyć tej śmiesznej farsy. Straciłam apetyt, wybaczcie – powiedziałam, siląc się na uprzejmy ton, i uśmiechnęłam się z wysiłkiem.

Nie czekając na ich odpowiedź, ruszyłam w stronę korytarza, skąd wzięłam płaszcz i torebkę. Z szuflady wyciągnęłam kluczyki do jednego z samochodów ojca, następnie nałożyłam buty na stopy i wyszłam z domu. Wsiadając do białego Audi, zatrzasnęłam drzwi. Kiedy już miałam odpalać pojazd, poczułam rosnącą gulę w gardle i łzy spływające po policzkach. Wybuchnęłam płaczem, opierając czoło o kierownicę i mocno zaciskając na niej palce, aż zbielały mi knykcie.   

~*~

Hej, hej! Kochani, wybaczcie, że rozdział z drobnym opóźnieniem. Nie jest on zbetowany, ale mam nadzieję, że nie ma aż tak dużo błędów. Niebawem zaktualizuję tekst. Mam nadzieję, że długość rozdziału (7 stron!), oraz fakt, że ujawnia on co nieco o życiu prywatnym bohaterów,  wynagrodzi wam czekanie. Liczę, że po tym rozdziale trochę zmienicie nastawienie w stosunku do Isobel. Powoli staram się ocieplać jej wizerunek. :)

Liczba komentarzy trochę zmalała, a ilość głosów w ankiecie rośnie. XD Proszę, jeśli czytacie, skomentujcie. Dla Was to tylko chwila. Ale tak czy inaczej, dziękuję Wam z całego serca za wszystkie komentarze. Uwielbiam Was! 

Dacie wiarę, że już grudzień? Ja w ogóle tego nie czuję, żadnego nastroju świątecznego, ani nic. Nawet kalendarza adwentowego nie mam, bo nie zdążyłam kupić! Za to czuję przeraźliwe zimno, jakie nastało, nie wiem, jak przetrwam zimę. :(

Jak zawsze, zapraszam do zakładki spojlery, gdzie podana jest data następnego rozdziału i fragmenty. Pozdrawiam!

Tak na zakończenie, zapraszam na PIERWSZY ROZDZIAŁ NOWEGO, KRÓTKIEGO OPOWIADANIA:

 > K L I K <