#6 (Nie)szczęśliwe spotkania

Zbliżała się godzina osiemnasta, zapadał zmrok, a ja wracałam z popołudniowego treningu. Od piruetów, wyskoków, wymyślnych figur i ponad godzinnego tańczenia prawie non-stop bolała mnie każda część ciała. Byłam wyczerpana i jedyne, o czym marzyłam, to ciepłe łóżko.

Oczywiście, jak to zwykle bywa, los zgotował dla mnie nieprzyjemną niespodziankę, przekreślając nadzieję na szybki powrót do domu. Poczułam nagłe szarpnięcie samochodem i, wystraszona, wcisnęłam hamulec. Nie było to jednak konieczne, ponieważ pojazd zaczął sam zwalniać. Przeklęłam pod nosem, kręcąc kierownicą, aby zjechać choć trochę na pobocze. 

– Dlaczego ja? – szepnęłam, zerkając przez przednią szybę. 

Spod maski wydobywał się biały dym. Jęknęłam i wysiadłam. Otworzyłam pokrywę i zmarszczyłam nos, próbując odgarnąć to cholerstwo, które pachniało wyjątkowo nieprzyjemnie. Nie miałam pojęcia, o co mogło chodzić, więc postanowiłam nic nie dotykać. Niestety, moja wiedza o samochodach była praktycznie zerowa.

Rozejrzałam się wkoło, czując, jak dreszcz strachu przebiega mi po plecach. Było prawie zupełnie ciemno. Tkwiłam na przedmieściach przedmieść, przeklinając swoją głupotę. Zachciało mi się jeździć bocznymi ulicami, aby uniknąć wieczornych korków. Od domu dzielił mnie spory kawałek, a w pobliżu nie widać żywej duszy. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak przeraźliwe zimno panowało na zewnątrz. Objęłam się ramionami, przestępując z nogi na nogę w miejscu. Westchnęłam, zamknęłam klapę samochodu i wsiadłam do środka. 

Postanowiłam spróbować go odpalić, licząc, że to jakaś mała usterka. Oczywiście, nic to nie dało. Nie mogłam go pobudzić do życia, co było jednoznaczne z tym, że byłam skazana na siedzenie bez ogrzewania.

– BMW to świetny samochód, nigdy się nie psuje! – przedrzeźniałam głos mojego ojca, który doradzał mi w chwili zakupu. – Ta, jasne – prychnęłam, wyciągając z torby telefon.

Przez chwilę zastanawiałam się, do kogo ze znajomych zadzwonić, jednak po chwili wybiłam sobie ten pomysł z głowy. Nie mogłam przecież stąd odjechać i zostawić tak swojego auta. Wyszukałam więc w Google warsztaty w moim mieście i wybrałam jedną z pierwszych propozycji. 

Po krótkiej rozmowie z starszym mężczyzną oraz otrzymaniu wiadomości, że pomoc przyjedzie za dziesięć minut, odetchnęłam z ulgą i oparłam głowę o zagłówek. Przymknęłam powieki i, nie wiedząc kiedy, zaczęłam odpływać w krainę snu. Zbudziłam się dopiero wtedy, gdy usłyszałam głośny klakson. Zdając sobie sprawę, że to pomoc, którą wezwałam, czym prędzej wysiadłam, stając z boku i przeczesując dłonią niesforne włosy.

Kierowca podjechał w odpowiednie miejsce, by załadować samochód na lawetę. Następnie zgasił silnik i wysiadł, podchodząc do mnie. Dopiero po chwili ujrzałam jego twarz i otworzyłam usta ze zdziwienia.

– Świetnie, jeszcze tego mi brakowało – mruknęłam.

Prawdopodobieństwo, że spotkam Charliego, było jak jeden do miliona. A jednak!

– Isobel? – spytał zaskoczony chłopak. – Co się stało z twoim samochodem?

– Nie wiem, czy wyglądam na mechanika? – prychnęłam. – To najwyraźniej twoja fucha.

Charlie zmierzył mnie spojrzeniem, po czym pokręcił głową.

– Wiesz, Isobel – syknął w moją stronę. – Niestety, ale nie wszyscy śpią na pieniądzach. Niektórzy muszą pracować. Zaskoczona? – spytał uśmiechając się chłodno. – Zresztą, co ja się będę z tobą kłócił. Skoro jesteś taka mądra, to chyba dasz sobie radę z samodzielnym powrotem do domu, prawda? – spytał, a ja zrobiłam krok w jego stronę, patrząc na niego ze strachem w oczach.

– Nie, proszę – powiedziałam, wzdychając ciężko i kładąc mu dłoń na ramieniu. 

Charlie znieruchomiał, patrząc raz na moją twarz, raz na rękę spoczywającą na jego jeansowej kurtce, którą jak zwykle miał na sobie. Oderwałam dłoń jak poparzona, czując nieproszony rumieniec pojawiający się na moich policzkach. Byłam wdzięczna, że panował półmrok, dzięki czemu Charlie najprawdopodobniej tego nie zauważył. Cofnęłam się, następnie opierając o samochód, i odchrząknęłam.

– Przepraszam, nie chciałam, żeby tamte słowa tak zabrzmiały. Załatwmy to szybko – mruknęłam. 

– W porządku – odpowiedział po chwili, biorąc głęboki oddech. 

Poczułam na swoim ciele nagły poryw wiatru i mimowolnie zadrżałam z zimna. Nie uszło to uwadze Charliego.  

– Musisz zamarzać, trzymaj, załóż to. 

Podał mi swoją bluzę, którą wyciągnął z pojazdu. Spojrzałam na niego zdziwiona, a chłopak zniecierpliwiony uniósł brwi. Niepewnie wyciągnęłam dłoń w jego stronę i chwyciłam okrycie.

– Dzięki – powiedziałam cicho i przełożyłam je przez głowę. 

Pachniało jego wodą kolońską i resztką płynu do płukania. Zabrałam torbę z fotela i odeszłam kilka kroków w bok. Po chwili Charlie siedział już w swoim samochodzie i przygotowywał BMW do zabrania. Kiedy wszystko było gotowe, odpalił silnik, a ja rozejrzałam się wkoło, ciekawa, czy po prostu odjedzie i zostawi mnie samą na tym pustkowiu. Wcale bym się nie zdziwiła. Nie miał żadnego powodu, aby mi pomagać. 

Gdy podjechał bliżej i zatrzymał się obok mnie, nie kryłam zaskoczenia. Charlie sięgnął do drzwi od strony pasażera i otworzył je przede mną. 

– Wsiadaj – polecił.

~*~

Mówiąc szczerze, nie potrafiłem wyjaśnić, dlaczego byłem dla niej taki miły. Za to wszystko, co stało się kilka dni temu, powinienem jedynie zabrać jej samochód do warsztatu i zostawić samą. Nie mówiąc już o tym, że dałem jej bluzę! Coś jednak mnie pchnęło, aby zachować się przyzwoicie. Zdecydowałem, że nie będę zniżał się do jej poziomu. 

Podkręciłem ogrzewanie, widząc, jak ramiona Isobel drżą. Dziewczyna wpatrywała się w okno, a ja, czując, jak zaczyna mnie męczyć cisza miedzy nami, włączyłem radio. Uśmiechnąłem się, słysząc jedną z piosenek Arctic Monkeys. Zwiększyłem głośność i zacząłem podśpiewywać pod nosem.

– Nie cierpię tej piosenki – odezwała się nagle Isobel. – Prawie każdy kawałek z tego albumu jest świetny, jednak tę piosenkę kompletnie spieprzyli.

Spojrzałem na nią zdziwiony – nie sądziłem, że zna ten zespół. Dlatego też dopiero po chwili dotarło do mnie znaczenie jej słów.

– Żartujesz?! „Fireside” to świetny kawałek – zaoponowałem.

– Nie przemawia do mnie. – Wzruszyła ramionami. 

Zaśmiałem się pod nosem, jednak nie skomentowałem. Znów zapadła cisza, lecz tym razem nie tak bardzo niezręczna. Przerwałem ją dopiero wtedy, gdy zaczęliśmy zbliżać się do warsztatu.

– Zostawimy twój samochód tutaj, a następnie odwiozę cię do domu, w porządku? – spytałem.

– Okej – odpowiedziała jedynie.

– Daj mi kluczyki do swojego auta – poprosiłem. 

Kiedy dziewczyna znalazła je w torbie, ustawiłem jej auto w odpowiednim miejscu i poleciłem Isobel, aby wysiadła. Zamknąłem pojazd i powiedziałem:

– Zaraz wracam, idę się przebrać.

Byliśmy w warsztacie sami, ponieważ  minęła dziewiętnasta, czyli koniec mojej pracy na dzisiaj. A Henry, jak przypuszczałem, udał się do domu. Po zamknięciu warsztatu i sprawdzeniu wszystkiego dwukrotnie, wróciłem z powrotem do brunetki. Wsiedliśmy z powrotem do służbowego samochodu. Zachowywałem się wobec niej uprzejmie, jednak nie miałem zamiaru wozić ją moim motorem. Co to, to nie.

– Nie chcę wracać do domu. Nie masz ochoty zajechać gdzieś, żeby coś zjeść? Ja stawiam, a ty wybierasz miejsce – zaproponowała nieśmiało dziewczyna.

Zastanowiłem się, będąc w głębokim szoku jej słowami. Była taka… inna. Powiedziałbym nawet, że dość miła. Ten fakt mocno mnie zdziwił i zaintrygował. Dlatego też postanowiłem wykorzystać tę okazję, licząc na to, że dostanę szansę dowiedzenia się o niej czegoś więcej. Jej dzisiejsze zachowanie sprawiło, że byłem jeszcze bardziej ciekawy jej osoby. Najwyraźniej Isobel kryła w sobie wiele niespodzianek. Ku mojemu zaskoczeniu dotarła do mnie myśl, że poczułem ciekawość względem jej osoby. Dlatego też dparłem w żartach:

– Jak oferują jedzenie za darmo, to nie mogę odmówić.

Śmiech dziewczyny, który rozległ się po moich słowach, brzmiał zupełnie inaczej niż wcześniej. Był melodyjny i głośny. Brzmiał jak prawdziwy śmiech, nie jak pogardliwy chichot, który dotychczas słyszałem. Miła odmiana.

Uśmiechając się pod nosem, wyjechałem na ulicę, kierując się w stronę swojego ulubionego baru.  

~*~

Po złożeniu zamówień zajęliśmy stolik w kącie. Wewnątrz siedziało jedynie kilka osób, więc panowała cisza i spokój. Było mi to jak najbardziej na rękę, ponieważ potrzebowałem odetchnąć po całym dniu. Mimo że Isobel powiedziała, że stawia jedzenie, i tak nie pozwoliłem zapłacić za swoją porcję. Byłem na to zbyt dumny.

– Jak myślisz, kiedy będę mogła odebrać samochód? – spytała dziewczyna, spinając ciemne włosy w niesfornego koka. 

Zanim odpowiedziałem, zerknąłem na nią i wybuchnąłem śmiechem, wskazując na jej głowę.

– Coś ci odstaje.

Dziewczyna zrobiła zdezorientowaną minę i dopiero po chwili zrozumiała, o co mi chodziło. Westchnęła sfrustrowana i ze złością z powrotem rozpuściła włosy.

– Jak zwykle, przeklęte kudły – warczała pod nosem, w końcu decydując się na spięcie ich w zwykłą kitkę.

– Wracając do twojego pytania, to wszystko zależy od tego, jak poważna była ta usterka. Zauważyłaś coś jeszcze oprócz dymu wydobywającego się spod maski? – spytałem.

– Nie – westchnęła.

– Dać dziewczynie samochód – westchnąłem. – Czy ty wiesz chociaż, czym jeździsz? – spytałem z kpiną w głosie.

– Oczywiście, że wiem! – fuknęła z oburzeniem.

– Okej, okej, tak się pytam, schowaj pazury – zaśmiałem się. 

Zanim zdążyła odpowiedzieć, kelnerka stanęła przy naszym stoliku i postawiła na nim talerze, życząc smacznego. Z radością zabrałem się za jedzenie, czując ssący głód w brzuchu. Zamówiłem dużego burgera z podwójną porcją frytek i Spritem. Za to posiłek dziewczyny stanowił zupełne przeciwieństwo mojego. Isobel zamówiła sałatkę z jakimś lekki sosem i wodę niegazowaną.

– Naprawdę nie jesteś głodna, czy jesteś po prostu na diecie? – spytałem z rozbawieniem.

– Nie jestem głodna – mruknęła, biorąc kęs.

– Jutro mój szef pewnie obejrzy twój samochód i da znać, co jest nie tak. Wtedy mogę poinformować cię, kiedy będziesz mogła go odebrać i jaki jest koszt naprawy – powiedziałem.

– Dzięki – odrzekła.

– Nie masz za co, to moja praca – stwierdziłem, nie patrząc jej w oczy.

– Nie chodzi mi tylko o to. Też o to, że nie zostawiłeś mnie na środku pustkowia i że okazałeś mi pomoc mimo… tego wszystkiego, co się wydarzyło – rzekła nieśmiało, kręcąc głową.

– Cóż, Najwyraźniej to mnie z naszej dwójki przypadła rola miłej osoby – zaśmiałem się gorzko, a Isobel uśmiechnęła się blado.

Tego wieczora coś się między nami zmieniło. Po raz pierwszy od początku naszej znajomości znaleźliśmy wspólny grunt.

Po raz pierwszy nie skakaliśmy sobie cały czas do gardeł. Robiliśmy to jedynie co jakiś czas. A to już był postęp.

Wraz z tą myślą uśmiechnąłem się sam do siebie.

~*~

Hej kochani! Ponownie dziękuję Wam za tyle przemiłych komentarzy. Jesteście najlepszymi czytelnikami, jakich mogłam sobie wyobrazić, uwielbiam Was. Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu. Nastąpił mały przełom w znajomości Charliego i Isobel. Zaskoczeni? :)

Część z Was podesłała mi linki do swoich blogów. Większość z nich (gdzie nie było więcej niż 10-12 rozdziałów) dodałam do zakładek i czekają na przeczytanie. Także proszę, uzbrójcie się w cierpliwość, prędzej, czy później zostawię u was komentarz, także spokojnie.
PRZYPOMINAM O GŁOSOWANIU NA MOJE OPOWIADANIE W SONDZIE. Z GÓRY DZIĘKUJĘ Z CAŁEGO SERDUCHA! ♥

Tak z innej beczki, zapraszam ponownie na mojego bloga z różnymi krótkimi historiami. Dodałam już zapowiedź jednej z nich, opis i zwiastun znajduje się na blogu: GREASEBLOW BLOGUJE Pierwszy rozdział zostanie dodany jutro. Serdecznie zapraszam i zachęcam do zaglądania, jeśli lubicie moją twórczość.

Ściskam i czekam na Wasze opinie! 

Przeczytałaś/łeś? Proszę, zostaw po sobie ślad!