#5 Perfekcja

Ściągnęłam bluzkę przez głowę, stając na chłodnych kafelkach łazienki w samej bieliźnie. Zaplotłam ręce na piersi i uniosłam wzrok na swoją mamę stojącą w progu pomieszczenia. Kiwnęła głową, a ja wzięłam głęboki oddech i spuściłam wzrok na wagę leżącą na podłodze. Zrobiłam krok naprzód i stanęłam na niej, prostując się i zerkając na własne odbicie w lustrze.

Usłyszałam, jak kobieta zbliża się do mnie, aby sprawdzić, jaka liczba widniała na wyświetlaczu.

– Przytyłaś – oznajmiła, a ja przeklęłam w myślach, otwierając w przestrachu oczy i patrząc w dół.

– Niemożliwe – szepnęłam, gorączkowo kręcąc głową.

– Trzysta gram. Co jadłaś? – Głos matki był zimny jak stal, a spojrzenie jej szarych oczu jeszcze gorsze. Zanim zdążyłam się odezwać, powiedziała: – Zresztą nieważne, nie chcę wiedzieć. Wolę nie wiedzieć – warknęła. – Zastanów się porządnie następnym razem, zanim zjesz coś niewłaściwego. Pamiętaj, że mówię to z troski o ciebie – dodała spokojniej, widząc łzy, które nie wiadomo kiedy, stanęły w moich oczach. 

Spojrzałam na nią, zagryzając wargę, i kiwnęłam głową.

Równie bardzo jak nienawidziłam jej za te chore kontrole, tak bardzo kochałam ją za to, że dbała o to, aby moja waga utrzymywała się w normie. Aby nie wróciły stare czasy. Abym nie wróciła stara ja.

– Wiem, mamo – szepnęłam, zakładając koszulkę. – Postaram się bardziej, obiecuję – zapewniłam, ocierając łzy z twarzy.

Zerknęłam na nią, posyłając w jej stronę blady uśmiech. Moja rodzicielka była naprawdę dobrze trzymającą się czterdziestotrzylatką. To po niej odziedziczyłam urodę. Miała farbowane blond włosy, szare oczy i bladą, porcelanową cerę.

Podeszła do mnie, pocałowała w czubek głowy i wyszła z pomieszczenia. Kiedy drzwi od łazienki się zamknęły, osunęłam się na ziemię, podciągając nogi do piersi. Opuściłam głowę i wybuchnęłam niekontrolowanym płaczem, który wstrząsnął moim ciałem.

~*~

Wysiadłam z samochodu i wygładziłam nowo kupioną sukienkę. Przeczesałam dłonią falowane włosy i szybkim krokiem ruszyłam w stronę drzwi wejściowych. Zapukałam kilkukrotnie, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Szybko przejrzałam się w czarnym wyświetlaczu telefonu, upewniając się, że mój świeżo nałożony makijaż wciąż był perfekcyjny. Po przepłakaniu dobrych kilku minut w końcu wyszłam z łazienki, czując palącą potrzebę wydostania się z domu.

Nagle drzwi się otworzyły, a w progu stanął wysoki brunet wyraźnie zaskoczony moim widokiem.

– Isobel? Co ty tutaj robisz? – spytał, marszcząc brwi.

– Miałam koszmarny dzień. Chcesz sprawić, że będzie lepszy? – spytałam, uśmiechając się uwodzicielsko i odrzucając włosy za plecy, eksponując odsłonięty dekolt. 

Scott zlustrował mnie wzrokiem, po czym kącik jego ust uniósł się.

– Nie trzeba mi tego dwa razy powtarzać, maleńka – mruknął z przebiegłym uśmiechem, a jego oczy zalśniły. 

Chwycił mnie za dłoń i przyciągnął jednym ruchem do siebie, jednocześnie zamykając drzwi.

Pocałował mnie zachłannie, przyciskając moje plecy do ściany. Jego pocałunki najpierw były dość delikatne, jednak szybko stawały się coraz bardziej namiętne. Dłonią wodził po ciele, podciągając materiał sukienki. Kiedy jego wargi zjechały na szyję, jęknęłam niekontrolowanie, a mój oddech stał się płytszy.

– Jesteś sam? – spytałam.

– Tak, rodzice wrócą dopiero jutro – szepnął, zjeżdżając pocałunkami na biust.

Zachłysnęłam się powietrzem, czując jego usta coraz niżej.

Nagle podniósł mnie, a ja odruchowo oplotłam go nogami. Powolnym krokiem, nie zaprzestając pocałunków, ruszył ze mną w stronę swojej ogromnej sypialni z równie ogromnym łóżkiem.

Wiedziałam, że jutro pewnie będę tego trochę żałowała, ale nie przejmowałam się tym wtedy. Była to obustronna korzyść. Ja zapomniałam o tym, jak źle się czułam, a Scott został po prostu usatysfakcjonowany, że w końcu, po wielu próbach, zdołał mnie zdobyć. Niech ma chłopak i się cieszy – pomyślałam w chwili, gdy opadłam na miękkie łóżko.

Scott ściągnął szybkim ruchem koszulkę przez głowę, eksponując umięśniony tors. Uśmiechnął się do, powoli pochylając się nade mną. Sunąc jedną dłonią po odsłoniętym udzie, rozpiął sukienkę, którą błyskawicznie zdjął. Jego wygłodniałe spojrzenie lustrowało moje ciało.

Zaczął składać pocałunki na szyi, a ja wplotłam dłoń w jego zmierzwione włosy. Zjechał ustami niżej, pozbywając się uprzednio mojego biustonosza. Ścisnął dłońmi piersi, a ja westchnęłam z rozkoszy. Odchyliłam głowę, wydając z ust głośny jęk, gdy chłopak zaczął mokrymi pocałunkami pokrywać mój brzuch.

~*~

Leżałem na kanapie w salonie, przeglądając notatki z ostatniej lekcji angielskiego. Czując ogarniające mnie znużenie, przetarłem dłonią oczy, zerkając na zegarek w telefonie. W tym samym momencie dostrzegłem nową wiadomość od Lucasa.

Masz wolny wieczór?

Odpisałem niemal natychmiast:

Tak, jeśli masz ochotę, to wpadaj.

Dopisałem również swój adres, ciesząc się, że mam pretekst, aby wymigać się od nauki. Już wystarczająco długo wpatrywałem się w zeszyt, marząc o tym, aby cała wiedza sama z siebie znalazła się w mojej głowie. Jednak nie ma tak łatwo.

Będę za piętnaście minut.

Odczytując wiadomość, zwlokłem się z kanapy, przeciągając się. Włączyłem telewizor, czując jak ciąży mi cisza panująca w mieszkaniu. Największy minus mieszkania samemu – cisza. Wszechobecna cisza. Chwilami wydawało się to przyjemne, jednak człowiek właśnie wtedy odczuwał najbardziej, jak bardzo był samotny.

Umyłem brudne naczynia i chociaż z grubsza doprowadziłem wnętrze domu do porządku. Kilka minut przed czasem usłyszałem dzwonek do drzwi. Zaprosiłem przyjaciela do środka, pytając:

– Napijesz się czegoś?

– Czegoś ciepłego, z chęcią. Straszny ziąb na zewnątrz – powiedział, rozcierając dłonie.

– Uroki jesieni, co poradzisz? – spytałem, kierując się do kuchni.

Lucas poszedł moim śladem, następnie siadając na krześle.

Po chwili postawiłem na stole dwa kubki parującej herbaty i usiadłem naprzeciwko bruneta, unosząc brwi.

– Co cię do mnie, tak w ogóle, sprowadza? – spytałem.

– Nudziło mi się w domu, rodzice wyszli na kolację, Daniel był razem z Anną, więc stwierdziłem, że odezwę się do ciebie. No i uznałem, że czas najwyższy, abyś poznał dalszy ciąg mojej historii.

Spojrzałem na niego zdezorientowany, nie rozumiejąc w pierwszej chwili, co miał na myśli.

– Nawiązuję do tych obelg, którymi obrzucił mnie Scott, zanim się z nim pobiłeś. Pamiętasz? – spytał cicho.

Rozchyliłem usta, kiwając powoli głową. Jakże mógłbym zapomnieć. Byłem tak zszokowany tymi słowami, jak chyba nigdy wcześniej. Nie wierzyłem jednak, że to prawda. Ale z tego, co później powiedział mi Lucas, chyba jednak się myliłem.

– Tak, pamiętam – rzekłem, zmieniając pozycję na krześle.

Lucas spuścił wzrok na swoje dłonie, milcząc przez dłuższą chwilę. Nie poganiałem go, tylko czekałem cierpliwie, aż zacznie opowiadać.

– Na początku zeszłego roku szkolnego poznałem się bliżej z jednym z koszykarzy. Miał na imię Josh. Z początku byliśmy tylko przyjaciółmi, bardzo dobrymi przyjaciółmi. Staliśmy się nimi bardzo szybko. Złapaliśmy wspólny język, doskonale bawiliśmy się w swoim towarzystwie, więc wszystko poszło jak po maśle. Na jego życzenie utrzymywaliśmy naszą znajomość w sekrecie. Zgodziłem się, bo nie chciałem, aby Josh miał przeze mnie jakieś problemy w drużynie. Chodziło o to, że wtedy było już wiadomo, że jestem gejem. Ta wiadomość szybko rozeszła się po szkole.

Lucas zamilkł na chwilę, zerkając na moją twarz. Pokiwałem głową na znak, aby kontynuował. Jego spojrzenie stało się nieobecne, a ja zrozumiałem, że chłopak przeszukiwał pamięć, chcąc zebrać do kupy wszystkie istotne momenty.

– Zakochałem się w nim. Szybko i niespodziewanie. Przeraziłem się, bo byłem przekonany, że nie odwzajemnia on moich uczuć. Myliłem się jednak, ponieważ niedługo potem Josh wyznał mi, że również coś do mnie czuje. Byliśmy szczęśliwi, lecz szybko zaczęło nam to ciążyć. Zrozumieliśmy, że  sekretny związek to związek bez przyszłości. Ale zdawaliśmy sobie sprawę, że jeśli się ujawnimy, zniszczą nas. Wiesz, jacy są ludzie. – Zaśmiał się gorzko Lucas. – Jednak zanim zdążyliśmy to zakończyć, coś się wydarzyło.

Ponownie nastała cisza przerywana jedynie tykaniem zegara wiszącego na ścianie. Widząc smutek na twarzy przyjaciela, zrozumiałem, że odgrzebywanie tych wspomnień przysparzało mu wiele cierpienia.

– Zdarzyło się to na jednej z imprez. Udaliśmy się wspólnie do jednego z pokoi i zaczęliśmy się całować. Nim jednak zdążyło dojść do czegoś więcej, ktoś wpadł do środka. Byliśmy święcie przekonani, że zamknęliśmy drzwi na klucz, jednak najwyraźniej wypity alkohol sprawił, że umysł spłatał nam figla. Albo byliśmy po prostu zbyt zajęci sobą, aby się upewnić. – Uśmiechnął się smutno, sunąc palcem po ceramicznym kubku z wypitą do połowy herbatą. – Oderwaliśmy się od siebie natychmiast, jednak nie na tyle szybko, aby intruz niczego nie zauważył. Wiesz, kim był ten intruz? Scott. Ten sam Scott, z którym się pobiłeś. Ponieważ, tak się składa, że Scott i Josh byli przyjaciółmi. Najlepszymi przyjaciółmi. Josh próbował się tłumaczyć, jednak Scott wpadł w szał, kiedy dotarło do niego, że jego przyjaciel jest pedałem. Był jednym z tych, którymi tak bardzo gardził. Których nienawidził – szepnął Lucas, przełykając rosnącą gulę w gardle.

Słuchając jego opowieści, moim wnętrzem targały sprzeczne emocje. Szumiało mi w uszach i słyszałem każde uderzenie swojego serca. Nie mogłem otrząsnąć się ze słów Lucasa, ponieważ ich echo wciąż pobrzmiewało w mojej głowie.

– Wpadł w taki szał, że najpierw rzucił się z pięściami na Josha, a ja, nie będąc dostatecznie silnym, by mu w jakikolwiek sposób pomóc, jedyne, co mogłem zrobić, to płakać i obserwować koszmar, jaki rozgrywał się na moich oczach. Kiedy Scott skończył z Joshem, zabrał się za mnie. Jednak nie wyglądałem tak źle jak on. Scott zostawił mnie tam, plującego krwią na ciemne panele i walczącego z bólem promieniującym z każdej części ciała. Chwycił bezwładne ciało Josha i wyniósł z pokoju. Po tym zdarzeniu nie widziałem Josha długi czas. Kiedy wrócił do szkoły, nawet na mnie nie spojrzał. Odwracał wzrok, gdy tylko pojawiałem się w polu widzenia. Zachowywał się tak, jakbym nie istniał, jakbyśmy my nigdy nie istnieli. Zanim jednak całkowicie wymazał mnie ze swojego życia, porozmawiał ze mną ten ostatni raz. I za to jestem mu wdzięczny – powiedział Lucas, spoglądając w bok i zatrzymując wzrok na widoku za oknem. – Scott powiedział mu, że może o wszystkim zapomnieć. Że będą zachowywali się tak, jakby to się nigdy nie zdarzyło, jeśli przysięgnie, że nigdy więcej się do mnie nie zbliży. Nie chcąc więc tracić przyjaciela i swojego normalnego, poukładanego życia, zgodził się. Byłem na niego taki wściekły. Byłem wściekły, że się poddał, że stchórzył, jednak… Z biegiem czasu zrozumiałem, co nim kierowało. Nie mogłem go dłużej obwiniać za jego decyzję. Mam tylko nadzieję, że teraz jest szczęśliwy.  – Przygryzł wargę i zacisnął mocniej dłoń na kubku. – Dlatego też Scott obrzucił mnie takimi obelgami. Co prawda były one mocno przesadzone, ale jednak…

Między nami zapadła cisza, która trwała kilka dobrych minut. Lucas był pogrążony we wspomnieniach, a ja wciąż i wciąż analizowałem usłyszaną właśnie historię.

– Tak bardzo mi przykro, Lucas – szepnąłem, nie wiedząc, co więcej mogę powiedzieć, by go wesprzeć.

Żadne słowa nie wydawały się wystarczające. Bo, tak naprawdę, co zmieni kilka pokrzepiających zdań? Nie zasklepi ran w sercu, nie wymaże pamięci ani nie ukoi bólu.

– Tak… mnie też – mruknął Lucas, spoglądając na mnie i smętnie unosząc kącik ust.

~*~

Rozdział dodaję dzień wcześniej, w ramach podziękowań za tyle cudownych komentarzy pod poprzednim! Jezu, przeszliście samych siebie, nie mogę w to uwierzyć! Jesteście najlepsi, nie wiem, jak Wam dziękować. Nawet nie wiecie, ile radości mi sprawiliście. Kocham Was. ♥

Zbaczając z tematu, moje opowiadanie zostało nominowane w kategorii "Blog miesiąca - listopad". Tutaj jest SONDA Mogę na Was liczyć? ♥

Oprócz tego, jeśli lubicie moją twórczość to zapraszam ------> GREASEBLOW BLOGUJE

Niebawem dodam tam pierwszy rozdział krótkiego opowiadania.Będę tam dodawała krótkie historie, jedno, lub wieloczęściowe. Mam nadzieję, że przypadną Wam do gustu.

Do napisania, kochani! 

Przeczytałaś? Proszę, zostaw po sobie ślad!