#4 Nie płacz, idiotko

Poruszyłam się niespokojnie na twardym krześle w gabinecie dyrektora, przeklinając swojego pecha i głupotę. Mogłam sobie odpuścić głupie docinki w kierunku Charliego i jego przyjaciela, a nie miałabym teraz problemów. Dostanę reprymendę na samym początku roku – cudownie. Jakby dyrektor miał mało powodów, aby trzymać mnie na celowniku.

Mówiąc szczerze, kiedy Charlie rzucił się z pięściami na Scotta, mocno się przeraziłam. Bałam się nie o Scotta, lecz o Charliego. Co jak co, jednak Halter posiadał więcej mięśni niż rozumu, a Charlie? Nie oszukujmy się, wyglądał przy nim dość krucho. Ale jednak pozory mnie zmyliły. Charlie spuścił mu niezłe manto i kiedy spojrzałam na jego poobijaną twarz, zaczęłam obawiać się, że Charlie zrobił mu poważniejszą krzywdę. Kto by pomyślał, że taka siła kryła się w takim spokojnym chłopaku?

Kiedy zjawili się nauczyciele, nastał taki chaos, że nie wiadomo jak, zamiast się stamtąd ulotnić, znalazłam się w centrum zamieszania. Ocknęłam się, że jeśli szybko nie zniknę z pola widzenia opiekunów, ja także zostanę złapana. W chwili, gdy chciałam wymknąć się chyłkiem, ktoś z tłumu uczniów krzyknął:

– To Isobel doprowadziła do bójki!

Zatrzymałam się wtedy wpół kroku, czując, jak spojrzenia wszystkich spoczywają na mnie. Zaklęłam w myślach, jednocześnie próbując dostrzec w tłumie winowajcę. Zacisnęłam dłonie w pięści, nie wierząc własnym oczom. Zauważyłam obcego mi nauczyciela, który spojrzał na mnie surowo i powiedział:

– Zapraszam do gabinetu dyrektora.

Fuknęłam pod nosem kilka niecenzuralnych słów, kręcąc głową i mierząc wszystkich chłodnym spojrzeniem, a następnie w akompaniamencie szeptów roznoszących się po stołówce wyszłam na korytarz. Jeszcze nigdy nie zostałam złapana w tak głupi sposób. Jaki idiota skarży jak pięcioletnie dziecko? To nie przedszkole, do cholery – pomyślałam z furią.

I tak oto znalazłam się w gabinecie dyrektora, czekając na jego przyjście. Nie bardzo rozumiałam, dlaczego jestem tu sama. Spodziewałam się, że zastanę tutaj Scotta lub Charliego, jednak się myliłam.

Nagle otworzyły się drzwi, a w progu ujrzałam Charliego. W porę, zanim zdążyłam powiedzieć coś głupiego, zauważyłam za jego plecami dyrektora, co skutecznie zamknęło moje niewyparzone usta.

Zamiast tego z uwagą przyglądałam się, jak Charlie zajmuje miejsce obok mnie. Jego twarz nie wyglądała zbyt dobrze. Warga była rozcięta i opuchnięta, a nos najwyraźniej został złamany. Miał również rozwalony łuk brwiowy, kilka siniaków na szczęce, mocno zmierzwione włosy i zmiętą, lekko zakrwawioną koszulkę.

W chwili, gdy chłopak zauważył, że mu się przyglądam, spojrzał na mnie chłodnym i nienawistnym spojrzeniem, który zaskoczył mnie tak bardzo, że moje usta mimowolnie rozchyliły się ze dziwienia. Szybko jednak się zreflektowałam i wbiłam wzrok w twarz dyrektora, wzdychając ciężko.  

- Nie mam zamiaru pytać, co tam naprawdę zaszło, kto zaczął i kto był winny. Nie interesuje mnie wasze tłumaczenie. Charlie, jestem tobą bardzo rozczarowany. Wygląda na to, że opinia, którą otrzymaliśmy wraz z twoimi papierami, nie jest prawdziwa – powiedział, patrząc na chłopaka spod przymrużonych powiek, a w jego głosie można było wyczuć nutę rozczarowania.

Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, o jakiej opinii mówił mężczyzna. Szybko jednak jego głos sprawił, że ponownie skupiłam na nim swoją uwagę:

– Co do ciebie, Isobel, to tym razem interwencja twoich rodziców nie pomoże. Nie mam zamiaru puszczać płazem twoich wybryków. Czas, żebyś poniosła konsekwencje.

– W porządku, skoro już mowa o nie puszczaniu płazem wybryków – zironizowałam – to gdzie jest Scott? – spytałam, uśmiechając się chłodno i zakładając nogę na nogę.

– Trener Robertson zajmie się odpowiednim ukaraniem Scotta – odpowiedział dyrektor, na co ja prychnęłam.

– Jasne, jak zawsze.

Mężczyzna zmierzył mnie spojrzeniem, które dzielnie wytrzymałam, chcąc mu pokazać, że nie szanowałam go jako autorytetu, wcale a wcale.

– Tak czy inaczej, najwyraźniej macie jakieś spięcia między sobą – powiedział wskazując na nas dwoje. – Więc będziecie mieli cały miesiąc, aby to rozwiązać. Emanująca spokojem atmosfera biblioteki z pewnością wam w tym pomoże. Licząc od dnia dzisiejszego, codziennie po lekcjach będziecie przez półtorej godziny, do szesnastej, pomagali w bibliotece. Układanie książek alfabetycznie, aktualizowanie kart i archiwów z pewnością jest fascynującym zajęciem – powiedział, uśmiechając się do nas radośnie, a w jego oczach widziałam nieskrywaną satysfakcję.

Charlie jęknął cicho, słysząc wyrok dyrektora. Pokręcił głową i obrzucił mnie nienawistnym spojrzeniem.

– Możecie już wyjść i udać się od razu do biblioteki – pożegnał nas dyrektor.

– Świetnie – warknął Charlie, wstając  gwałtownie i odsuwając krzesło, wychodząc następnie szybkim krokiem z gabinetu.

Poszłam w jego ślady, a kiedy byliśmy już na pustym korytarzu, Charlie nagle odwrócił się w moją stronę.

– Jesteś z siebie zadowolona? – warknął.

Spojrzałam na niego, mrużąc oczy, i powiedziałam:

– Jak widzisz, nie tylko ty zostałeś ukarany, idioto.

– No tak, ale ciekawe, czyja to wina, że w ogóle do tego doszło! – krzyknął.

– Nie sądziłam, że jesteś taki narwany i rzucisz się na niego z pięściami – syknęłam, robiąc krok w jego stronę.

Cały czas upierałam się przy swoim, chociaż wiedziałam, że chłopak miał rację. Nie zamierzałam jednak się do tego przyznawać.

– Sprowokował mnie – powiedział z nagłym spokojem Charlie. – Zresztą nieważne, nie mam ochoty się z tobą kłócić. Nie mogę nawet na ciebie patrzeć.

– Świetnie – prychnęłam.

– Świetnie – odpowiedział i ruszył przed siebie, zaciskając dłonie w pięści.

 ~*~

Oparłem głowę o pustą półkę z książkami, czując, jak ogarnia mnie znużenie. Minęło dopiero czterdzieści pięć minut w bibliotece, a ja już miałem dość. Jedynym plusem tej kary było to, że złość, która mną wcześniej targała, zniknęła. Teraz po prostu w mojej głowie pojawiał się natłok pytań i sprzecznych emocji. Nie wiedziałem, co było gorsze.

– Nie sądziłam, że wyniknie z tego taka wielka bijatyka. – Usłyszałem głos Isobel stojącej parę metrów ode mnie.

– A czego się spodziewałaś? – spytałem równie cicho.

– Ja chciałam… – zaczęła, jednak nie zdołała dokończyć, ponieważ przerwałem jej gwałtownie:

– Co chciałaś, Isobel? – warknąłem, stając nagle naprzeciwko niej, jednak w bezpiecznej odległości. – Znęcanie się nad niewinnymi ludźmi sprawia ci przyjemność?

– To nie tak – zaoponowała gwałtownie.

– Więc jak?! Wytłumacz mi swoje zachowanie, proszę, bo chyba jestem jakiś niedorozwinięty! – uniosłem głos. – Najpierw zachowujesz się normalnie, a później odstawiasz głupie scenki, zachowujesz się jak głupia gówniara, a teraz starasz się tłumaczyć?!

Dziewczyna otworzyła usta, jednak zaraz je zamknęła.  

– Zapomnij, że cokolwiek powiedziałam – odparła po chwili twardym jak kamień głosem.

– Jasne – prychnąłem. – Sprawiasz, że czuję się jak idiota. Robisz mi syf w głowie, zachowując się tak, jakbyś cierpiała na jakieś pieprzone rozdwojenie jaźni. Zdecyduj się, kim naprawdę jesteś, Isobel – powiedziałem, obrzucając ją smutnym spojrzeniem i wzdychając ciężko.

Nie otrzymując żadnej odpowiedzi, wyminąłem ją bez słowa i powróciłem do pracy.

 ~*~           

Stałam w miejscu jeszcze kilka minut, co chwila zaciskając dłonie w pięści, aby ponownie je rozluźnić. Wzięłam głęboki oddech i zamrugałam, czując piekące łzy wzbierające się pod powiekami. Pokręciłam głową sfrustrowana, wypuszczając powietrze z płuc.

Zerknęłam na wyświetlacz w telefonie i jęknęłam w duchu, widząc, że czekało mnie jeszcze pół godziny w towarzystwie Charliego. Nie wierzyłam, że będę w stanie to znieść. Dlatego też zrobiłam kilka kroków, aż dotarłam do fotela, na którym leżała moja torba. Chwyciłam ją i zarzuciłam sobie na ramię. Ruszyłam ku wyjściu, a po chwili usłyszałam głos zdziwionej i zirytowanej bibliotekarki:

– Gdzie się wybierasz, Isobel? – Wasza kara jeszcze nie dobiegła końca.

– Idę na chwilę do toalety – powiedziałam i obdarzyłam kobietę najlepszym z moich fałszywych uśmiechów.

Kiwnęła tylko głową, pozwalając mi wyjść, a ja odetchnęłam z ulgą.

Szybkim krokiem ruszyłam w stronę tylnego wyjścia ze szkoły. Szłam pustym korytarzem, aż w końcu dotarłam na zewnątrz, zaczerpując haust świeżego powietrza. Usiadłam na murku przy schodach, opierając się plecami o ścianę budynku. Rozmasowałam skronie, czując tępy ból w głowie. Zdecydowanie zbyt wiele wydarzyło się w ciągu dzisiejszego dnia. Czułam się psychicznie wykończona. Kłótnią z Charliem, swoimi myślami, a co najważniejsze, byłam wykończona sobą.

– Dlaczego nie potrafię być po prostu normalna? – szepnęłam sama do siebie, patrząc w zachmurzone niebo.

Niewiele myśląc, wyciągnęłam z torby paczkę papierosów i odpaliłam jednego. Zaciągnęłam się mocno, wypuszczając po chwili szary dym. Potrzebowałam tego, aby uspokoić się chociaż trochę. Mimo że niezbyt lubiłam palić, zawsze na wszelki wypadek nosiłam paczkę w torbie. Na wypadek sytuacji takich jak ta.

W mojej głowie nagle zaczęły echem odbijać się słowa Charliego. Znęcanie się nad niewinnymi ludźmi sprawia ci przyjemność?

Jego prawdziwe słowa zabolały bardziej niż powinny. Nie rozumiałam, dlaczego nagle przejmowałam się cudzą opinią na mój temat. Przecież powszechnie wiadomo, jaka byłam. Ja to wiedziałam, wszyscy to wiedzieli. Ale nikt dotychczas wprost nie wypomniał mi moich błędów. Nikt dotychczas mnie nie przejrzał. Nikt nie poznał mojej lepszej strony. Jedynie Charlie.

I jakkolwiek głupio to brzmiało, chciałabym, aby widział we mnie więcej dobra. Ale wiedziałam, że to raczej niemożliwe. Nie tutaj, nie w tym życiu. Nie zauważyłam, kiedy po moich policzkach spłynęły łzy. Im więcej rozmyślałam, tym więcej łez się pojawiało. Zacisnęłam usta i starłam je gniewnym ruchem.

– Nie płacz, idiotko.

 ~*~

W drodze do warsztatu złamałem najprawdopodobniej z dziesięć przepisów drogowych, jednak chciałem dotrzeć tam jak najszybciej. Byłem zły, że już pierwszego dnia się spóźnię. Co prawda uprzedziłem Henry`ego, że będę piętnaście minut później, ale i tak było mi głupio.

Zajechałem pod warsztat i zsiadłem z motoru. Szybkim krokiem wszedłem do środka, mówiąc ze skruchą w głosie:

– Naprawdę przepraszam za spóźnienie.

– Nie ma sprawy, to tylko dziesięć minut – zaśmiał się zachrypniętym głosem Henry. – Co cię zatrzymało, chłopcze?

– Zostałem ukarany. Muszę zostawać codziennie do szesnastej po lekcjach – warknąłem i przeczesałem dłonią włosy.

Sięgnąłem po koszulkę i spodnie na przebranie, które podał mi mężczyzna.

– Za co zostałeś ukarany? – spytał zdziwiony. - Nie wglądasz na osobę, która lubi pakować się w kłopoty.

– Bo to prawda – westchnąłem. – Pobiłem się, a to wszystko przez tę durną dziewczynę – powiedziałem ze złością.

Henry zaśmiał się i zamknął maskę starego, czerwonego forda.

– Nie jest chyba tylko durną dziewczyną, skoro się przez nią pobiłeś – powiedział, posyłając mi znaczące spojrzenie.

– To nie tak! – zaoponowałem, wychodząc z łazienki, będąc już przebranym i gotowym do pracy. – Ona jest usposobieniem osób, którymi gardzę na tym świecie najbardziej. Nienawidzę jej!

Henry spojrzał na mnie uważnie, myśląc nad czymś intensywnie.

– Miłość, nienawiść. Dzieli je taka cienka linia – odpowiedział.

– Nie w tym przypadku – zapewniłem z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszałem.

Mężczyzna uśmiechnął się, jakby wiedział na ten temat zdecydowanie więcej, niż mógłbym przypuszczać.

– Jeszcze wspomnisz moje słowa.

~*~

Z całego serca dziękuję Wam za tyle przemiłych słów w komentarzach pod poprzednim rozdziałem. Jesteście najlepsi! Mam nadzieję, że nasze grono wciąż będzie się powiększać! x 

Za korektę dziękuję cudownej Nearyh. ♥

Ps. Jeśli chcecie żebym zajrzała na wasze blogi, zostawcie adres przy okazji pisania komentarza. Mam w zwyczaju wchodzenie na blogi swoich czytelników. Po przeczytaniu rozdziałów zawsze zostawiam komentarz i jeśli historia mi się spodoba, zostaję na dłużej.