#3 Jesteś chora

Ze znudzeniem przeglądałam najnowsze posty na instagramie w swoim telefonie, uśmiechając się czasami na widok niektórych zdjęć. Wokół mnie rozbrzmiewały rozmowy przyjaciół, jednak ja kompletnie się wyłączyłam. Chociaż statnio nie było to nowością.

Minęły trzy dni od rozpoczęcia roku szkolnego. Trzy dni od mojej konfrontacji z Charliem. Od tego czasu panował spokój. Nikt z moich znajomych nie wplątał się w kłótnię z żadnym z uczniów, co w sumie było rzadkością. Czas to zmienić – pomyślałam, odkładając telefon do torebki i uśmiechając się przebiegle.

Skoro już wspominałam o Charliem, to może dolejemy oliwy do ognia? – pomyślałam, rozglądając się po stołówce w poszukiwaniu chłopaka. Znalazłam go tam, gdzie przypuszczałam, przy stoliku Lucasa w towarzystwie tej pokręconej parki gołąbeczków.

- Jak myślicie, Charlie jest pedałem? –Wzięłam łyk mrożonej herbaty. Zebrani przy stoliku spojrzeli na mnie, a ktoś zapytał:

- Kto to Charlie?

- Niemowa – dopowiedział ktoś, a ja parsknęłam śmiechem. Ta ksywa wciąż mnie bawiła.

- Dlaczego myślisz, że jest pedałem? – spytała Grace kończąc jeść czekoladowe ciastko z kawałkami czekolady. Czasami martwiłam się, że dziewczyna prędzej czy później będzie miała cukrzycę.

- Zdaje się, że jest w bliskich stosunkach z Lucasem – wzruszyłam ramionami.

- To niczemu nie dowo… - zaczęła Grace, jednak Naomi szybko wcięła jej się w słowo.

- Daj spokój, na pewno jest pedałem. Mój radar pedałów miga jak tylko go widzę – powiedziała parskając pod nosem, a wszyscy którzy to słyszeli wybuchli śmiechem.

- W takim razie ostatnio chyba szwankował, bo kiedy widziałem cię wymieniającą się śliną z Harrym Winstonem, nie dotarło do ciebie, że to pedał – z sąsiedniego stolika dobiegła kąśliwa uwaga. Zerknęłam w tamtą stronę i westchnęłam kręcąc głową. Scott, oczywiście.

- Stul pysk, Scott. Nie twój interes z kim wymieniam się śliną – warknęła Naomi miażdżąc bruneta spojrzeniem. Chłopak zaśmiał się, podnosząc ręce do góry w geście obronnym.

Standardowo kontynuowali bezcelową kłótnię, chociaż każdy wiedział, że za kilka minut wszystko pójdzie w niepamięć. Nie zwracałam już na to większej uwagi, zamiast tego przypatrywałam się Charliemu rozmawiającemu z Lucasem.

Nagle wstałam od stolika i powiedziałam:

- Kto chce trochę rozrywki? – spytałam z przebiegłym uśmiechem. Na odzew nie trzeba było długo czekać. Zaraz z miejsca wstało kilka osób gotowych do tego, aby uprzykrzyć komuś życie, lub po prostu się pośmiać.

Kiedy krążyłam wśród stolików, stopniowo zbliżając się do celu, głos rozsądku w mojej głowie stawał się coraz głośniejszy. Mówił mi, abym sobie odpuściła. Abym dała spokój Charliemu, który przecież nic mi nie zrobił. Ale byłam naprawdę znudzona i po prostu głupia, więc zignorowałam ten głos. Jak zawsze z resztą.

Kiedy zatrzymałam się przy stoliku gdzie siedział Charlie, odchrząknęłam znacząco, ściągając na siebie ich uwagę, a następnie obdarzyłam ich słodkim uśmiechem.

- Wybaczcie, że przeszkadzam – powiedziałam, wzdychając. – Lucas, mam do ciebie szybkie pytanie.

- Słucham cię, Isobel – powiedział znudzonym głosem Lucas.

- Jak długo jesteście razem? – spytałam wskazując na niego i Charliego palcem. – No bo wiesz, zdecydowałam, że muszę spytać, no bo przecież poważny związek to coś zupełnie odmiennego, jeśli chodzi o ciebie – powiedziałam kiwając głową z zamyśleniu. – Więc jak? – spytałam, kiedy po dłuższej chwili nie otrzymałam odpowiedzi. Z uśmiechem na ustach i niemałą radością spojrzałam na twarz Lucasa wyrażającą przerażenie, oraz na Charliego, który wydawał się kompletnie zdezorientowany.

~*~

- O czym ty kurwa mówisz, Isobel? – spytałem, zaciskając dłonie w pięści i patrząc na nią spod przymrużonych powiek.

- Jak to o czym? – spytała marszcząc brwi.

- Mówię poważnie – warknąłem, powoli tracąc cierpliwość.

- Debilu, mówi o tym, że twój koleżka to pedał, tak jak i ty – odezwał się wysoki blondyn stojący obok Isobel. – Przyznajcie się po prostu, że jesteście słodką parą gejów. W głębi serca ja naprawdę jestem tolerancyjny – wzruszył ramionami.

Spojrzałem na niego jak na idiotę, przez chwilę nie wiedząc co powiedzieć. W mojej głowie echem odbijały się jego słowa, czułem jak szaleją we mnie emocje, które resztkami sił trzymałem na wodzy.

- Nie jestem gejem – wycedziłem. – Lucas też nie.

Nie wiedząc kiedy, znalazłem się na równych nogach, stojąc zaledwie metr od Isobel i jej towarzystwa.

- Nie powiedział ci? – spytała zdziwiona dziewczyna. – Nie ładnie, Lucas – powiedziała kręcąc głową w geście rozczarowania.

- Jesteś chora – warknąłem patrząc na nią z nienawiścią.

- Jeśli ktokolwiek jest tu chory to twój kolega. Może i wygląda na porządnego faceta, ale tak naprawdę to nic nie warta dziwka, która puszcza się na prawo i lewo. No, powiedz mu Johnes, chyba zasługuje na prawdę, co? – spytał krótko ostrzyżony brunet, parskając śmiechem. – Powiedz mu kto rżnął cię w dupę jak tanią dziwkę – powiedział głośno.

Po usłyszeniu tych słów, poczułem jak moja samokontrola się ulatnia i działając w gniewie, rzuciłem się na niego z pięściami. Nie obchodziło mnie to, że najprawdopodobniej zaraz przeciwko mnie będzie nie tylko on, ale także jego koledzy. Złość, którą odczuwałem, była ta silna, że nie potrafiłem jej dłużej kontrolować. A z doświadczenia wiedziałem, że ja i wybuch złości nie wróży niczego dobrego.

Wykorzystałem element zaskoczenia, zyskując sobie chwilową przewagę, gdy powaliłem chłopaka na ziemię, uderzając go pięścią w twarz. Jednak wcale nie poczułem się lepiej. Złość nie zmalała ani trochę.

Zadając mu kolejne ciosy, z moich ust wydobywały się kolejne epitety pod jego adresem, które wykrzykiwałem zaślepiony furią. Nagle poczułem jak ktoś mocno chwyta mnie za ramiona, a następnie kopie mocno w brzuch. Zakrztusiłem się, czując chwilowy brak powietrza w płucach. Dosłownie w tej samej chwili poczułem silne uderzenie w nos, z którego momentalnie poleciała krew. Zakląłem z bólu, zaciskając dłonie w pięści. Uniosłem głowę, chcąc zlokalizować przeciwników, jednak uderzenie w głowę, które zostało mi zaoferowane chwilę później, skutecznie powaliło mnie na ziemię, powodując, że przed oczami zrobiło mi się ciemno.

Ból pojawił się równie nagle jak zniknął.

      ~*~

Ocknąłem się w chwili, gdy ktoś stanowczym ruchem posadził mnie na twardym krześle, powodując, że plecy zaliczyły niezbyt przyjemne zetknięcie z oparciem twardego siedzenia. Jęknąłem pod nosem, czując promieniujący ból w każdej części ciała.

- Zostawię was samych. Wygląda na to, że masz mu wiele do wyjaśnienia – usłyszałem znajomy głos, dobiegający jakby zza ściany.

Zamrugałem kilkakrotnie powiekami, chcąc odgonić mgłę zasłaniającą moje spojrzenie. Przytknąłem dłoń do głowy, czując pulsujący ból. Syknąłem w chwili, gdy poruszyłem poranioną dłonią. Względny powrót do normalności zajął mi kilka minut, w ciągu których Lucas siedzących obok mnie milczał uparcie, bawiąc się swoimi palcami. Kiedy ból głowy stał się znośny i powróciła mi jasność myślenia, zwróciłem się w jego stronę.

- Teraz możemy porozmawiać – powiedziałem, a Lucas niepewnie odwrócił się w moją stronę. W jego ciemnych tęczówkach zobaczyłem obawę i… Wstyd. Uśmiechnąłem się delikatnie, aby podnieść go na duchu. – Ale powiedz mi prawdę.

- Uhm, Isobel mówiła prawdę, jestem gejem – powiedział na wydechu, a jego głos zabrzmiał niezwykle cicho.

- Okeeej – powiedziałem po chwili ciszy. – Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Wiesz… Moja orientacja to nie jest sprawa, o której lubię rozmawiać z dopiero co poznanymi osobami – powiedział ironicznie.

- No tak… - westchnąłem.- A co do tego co mówił ten chłopak na twój temat? – spytałem niepewnie.

- Scott. Ten chłopak to Scott. I… Nie chcę o tym teraz rozmawiać, nie czuję się na siłach – powiedział zmęczonym głosem. Pokiwałem głową ze zrozumieniem.

- Minął dopiero tydzień mojego pobytu w tej szkole, a już wdałem się w bójkę – powiedziałem, chcąc rozładować niezręczną atmosferę. Lucas parsknął, kręcąc głową.

- Minął tydzień, a ty już wlazłeś na ścieżkę wojenną z Elitą. Brawo, nawet mnie nie udało się tego dokonać – powiedział klaszcząc, jednak jego mina była poważna.

- Daj spokój, nie boję się ich – powiedziałem.

- To dobrze – powiedział cicho, a jego słowa zdawały się zawisnąć między nami niczym czarne chmury.

- Chyba powinieneś już iść do pielęgniarki. Niech cię obejrzy, bo jeśli czujesz się tak źle, jak wyglądasz, to jest z tobą kiepsko – powiedział Lucas wstając miejsca. – Ale nie martw się, Scott wygląda gorzej – pocieszył mnie.

- Dzięki – odpowiedziałem uśmiechając się blado i również wstałem. Lucas odwrócił się z zamiarem odejścia, a ja zatrzymałem go, chwytając za ramię. – Lucas, powinieneś wiedzieć, że nie wierzę w ani jedno słowo, które powiedział o tobie Scott – zapewniłem.

- I w tym jest problem, Charlie - odpowiedział smutnym głosem po dłuższej chwili ciszy.

           ~*~

Zauważyłam, że ilość komentarzy maleje, co się dzieje? :( W ankiecie 32 osoby zaznaczyły, że czytają, a komentuje 20 :c Jeśli czytacie, skomentujcie, proszę. Dla Was to tylko chwila, a dla mnie znaczy bardzo wiele. Mogę na was liczyć?

Tak z innej beczki, podoba wam się nowy wygląd?

Zwiastun opowiadania jest już gotowy! Zachęcam do obejrzenia:)

Ankieta pod rozdziałem, zapraszam!