#2 Historia zatacza koło

Kiedy wychodziłem ze szkoły, mój umysł wciąż zaprzątał obraz Isobel. Wspomnienie jej zimnego spojrzenia, którym mnie obdarzyła. Jakbym był niczym. Nic nieznaczącym śmieciem. Ogarnęła mnie tak duża dezorientacja, że nie wiedziałem już sam, co było prawdą, a co nie. Kim była ta dziewczyna? Czy rozmowa, którą odbyliśmy dwa dni temu, to tylko jakiś głupi sen? Pomyłką? Dlaczego Isobel zachowywała się tak, jakby mnie nie znała?
Z tego, co zrozumiałem, należała do kręgu śmietanki towarzyskiej. Do tej całej elity. I była osobą, od której lepiej trzymać się z daleka, nie wchodzić jej w drogę. Jednym słowem, reprezentowała wszystko, czym najbardziej gardziłem w ludziach. Nie mogłem uwierzyć w to, jakim głupcem byłem, myśląc, że taka piękna dziewczyna naprawdę mogłaby okazać się w porządku.
- Idiota – warknąłem pod nosem, zaciskając usta i kręcąc głową.
Nałożyłem kask i wsiadłem na motor, odpalając go. Silnik obudził się do życia z przyjemnym dla uszu dźwiękiem.
Wyjechałem z parkingu, przyspieszając na prostej drodze. Jechałem szybko podmiejskimi ulicami, aby nie musieć stać w korkach. W tym momencie istniałem tylko ja i droga przede mną. Nic więcej. W końcu zacząłem zwalniać, czując, jak nagła złość, która mnie ogarnęła, opuszcza mnie. Napięte dotychczas mięśnie rozluźniły się, a oddech się unormował.
Rozejrzałem się na boki, aby zorientować się, gdzie byłem. Wciąż znajdowałem się na przedmieściach, jednak bliżej centrum miasta niż wcześniej. Skręciłem w lewo, kierując się do swojego mieszkania. Kiedy mijałem różne stare budynki, nagle coś przykuło moją uwagę. Duży napis „Poszukujesz pracy?” sprawił, że zwolniłem prędkość i wjechałem na podjazd warsztatu samochodowego. Zatrzymałem motor i postawiłem go z boku budynku, który swoją drogą chyba dawno nie widział się z farbą.
Wszedłem do środka i rozejrzałem się wkoło. Zobaczyłem mnóstwo narzędzi oraz części.. W powietrzu unosił się zapach smaru i piwa.
– W czym mogę pomóc? – spytał mężczyzna, który wyłonił się spod pojazdu stojącego na środku pomieszczenia.
Na oko wyglądał mi na pięćdziesiąt parę lat, był umięśniony, a na brodzie widniał kilkudniowy zarost. Jego błękitne oczy patrzyły na mnie uważnie, a na ustach błąkał się uśmiech.
– Uhm, zauważyłem ten napis. – Machnąłem ręką w nieokreślonym kierunku. – Szuka pan pracownika? – spytałem.
– Tak, ale takiego, co zna się na rzeczy – mruknął, pocierając dłonią spoconą twarz. – Wiesz coś o samochodach, chłopcze?
– To i owo – przyznałem.
Miałem nadzieję, że uda mi się dostać tę pracę. Lubiłem majsterkować, chociaż od jakiegoś czasu skupiałem się tylko na motorze, jednak wciąż pamiętałem, co robi się przy samochodach. Nie wspomnę o kwestii finansowej, bo moje fundusze szybko zaczną się kurczyć, jeśli nie znajdę pracy.
– Jak masz na imię? – spytał, ściągając rękawiczki.
– Charlie.
– Henry, miło mi cię poznać – powiedział, wymieniając się ze mną uściskiem dłoni. – W takim razie, Charlie, pokaż, co potrafisz. – Podał mi rękawiczki.
Po godzinie intensywnego myślenia, dokręcania części i przekleństw rzucanych pod nosem, Henry powiedział do mnie:
– Dobra, młody, wystarczy – powiedział, a ja odetchnąłem z ulgą, ściągając rękawiczki i ocierając pot z czoła rąbkiem koszulki. – Przypomnisz sobie kilka rzeczy i będzie dobrze. Jeszcze będą z ciebie ludzie – powiedział, śmiejąc się głębokim głosem, i poklepał mnie po ramieniu.
– Dziękuję panu – powiedziałem z wdzięcznością, czując, jak ogarnia mnie ulga.
Jedno zmartwienie mniej.
– Mów mi Henry, przez „pan” czuję się stary – powiedział, wyciągając papierosa z kieszeni. – Domyślam się, że się uczysz, więc możesz pracować popołudniami i w weekendy. Co ty na to, żebyś przychodził w poniedziałek, środę i czwartek na szesnastą, na trzy lub cztery godziny, a w sobotę około dwunastej do siedemnastej?
– Pasuje. – Skinąłem głową.
Byłem gotowy się zgodzić na jakiekolwiek godziny pracy, tym bardziej, że stawka, jaką Henry zaproponował, okazała się bardzo dobra.
– To widzimy się jutro o szesnastej – powiedział Henry, otwierając butelkę coli ze starej lodówki.
– Oczywiście – potwierdziłem i uśmiechnąłem się szeroko. – Do zobaczenia! – powiedziałem i wyszedłem na zewnątrz.
Będąc już poza zasięgiem wzroku Henry`ego, jak skończony debil wyskoczyłem do góry i zacisnąłem pięści w geście zwycięstwa.

~*~

Siedziałam wraz z Grace i Naomi w naszej ulubionej kawiarni w centrum handlowym, a przyjaciółki dokładnie analizowały ostatnią imprezę u mnie, wymieniając się pikantnymi plotkami. Po kilku minutach rozmowy z nimi mimowolnie się wyłączyłam, skupiając swoją uwagę na mrożonej kawie w szklance, którą leniwie mieszałam łyżeczką.
Przez całe popołudnie byłam nie w humorze. W głębi duszy wiedziałam dlaczego, jednak nie chciałam się do tego przyznać. Czułam się wściekła na samą siebie, że tak potraktowałam Charliego. Byłam zła na siebie, że choć ten jeden raz nie mogłam zachować się jak normalny człowiek, a nie jak skończona suka. Ale jednocześnie byłam zła, że w ogóle się tym przejmowałam. To nie pierwszy ani nie ostatni raz, kiedy tak kogoś potraktowałam. Wszyscy to wiedzieli. Nie należę do miłych osób. Już nie.
Czasami świat zmusza nas do zmiany na gorsze. Bycie gruboskórnym jest często koniecznością. Byłam zbyt słaba, aby przetrwać wśród rówieśników. Bo świat to okrutne miejsce. Powinnam zmienić się już dawno, to oszczędziłoby mi wiele cierpienia. Ale czy naprawdę się zmieniłam? Czy może po prostu udawałam kogoś innego?
Potrząsnęłam głową z frustracją, mając dość tych myśli. Dlaczego ten jeden chłopak wywołał  u mnie taką reakcję? Dlaczego nagle poświęcałam komuś tyle swojej uwagi?
Nagle siedząca obok mnie Naomi potrząsnęła moim ramieniem, wyrywając mnie z rozmyślań.
– Isobel, czy słyszałaś cokolwiek z tego, co przed chwilą do ciebie mówiłyśmy? – spytała z rozdrażnieniem.
– Przepraszam – mruknęłam, posyłając w stronę przyjaciółki nieśmiały uśmiech.
Dziewczyna westchnęła i powiedziała:
– Nie zgadniesz, z kim widziałam Scotta na imprezie – powiedziała z przejęciem w głosie, szybko zapominając o swojej złości. – Z Vicky Lorenz!
Uniosłam brwi w zdziwieniu.
– Doszło do czegoś między nimi? – spytałam od niechcenia.
Zarówno Vicky jak i Scott mało mnie na ten moment obchodzili.
Vicky była moją koleżanką z drużyny cheerleaderek, całkiem ładną, wysoką brunetką z ciemnymi oczami i oliwkową skórą. Zaś Scott to… po prostu Scott. Chłopak, na widok którego prawie każda dziewczyna się śliniła, a on perfidnie to wykorzystywał. Prawie każda była jego, o ile tego chciał. Prawie. Bo nie mógł zdobyć… mnie. Ja po prostu nie byłam zainteresowana.
– Całowali się z tego, co widziałam. Oboje byli kompletnie zalani, więc nie zdziwiłabym się, gdyby skończyli w jednej sypialni – mruknęła Naomi, odgarniając blond włosy z twarzy.
– No i dobrze. Być może Scott w końcu da sobie ze mną spokój – powiedziałam znudzona.
– Nie liczyłabym na to – powiedziała rozbawiona Grace, dopijając swoje frappuccino przez słomkę, siorbiąc głośno. – Ups – powiedziała, śmiejąc się, a ja uśmiechnęłam się do niej rozbawiona.
– Jezu, zachowuj się, Grace – mruknęła Naomi.
Wymieniłyśmy z Grace ukradkowe spojrzenia, na co parsknęłam śmiechem.
– Masz jakiś problem, Isobel? – spytała zimnym głosem Naomi, mrużąc groźnie niebieskie oczy. – Co się z tobą ostatnio dzieje?
Westchnęłam głęboko, przymykając powieki. Naomi zawsze była „tą drugą” w naszej grupie. Ważna, ale nie najważniejsza. Nie była mną, choć bardzo tego pragnęła. Wiedziałam to, wszyscy to wiedzieli, ale dziewczyna nigdy się do tego nie przyznała. Naomi to zdecydowanie najbardziej nieczuła i podła osoba z naszej trójki. Miała cięty język, zachowywała się impulsywnie i, mówiąc krótko, konfrontacja z nią zawsze kończyła się porażką przeciwnika. Jednak w naszym towarzystwie zachowywała się normalnie. Cóż, nie licząc jej częstych docinek i komentarzy, które wraz z Grace nauczyłam się po jakimś czasie puszczać mimo uszu. Nasza przyjaźń była często skomplikowana, jednak i tak byłyśmy dla siebie jak siostry.
Za to Gace to kompletne przeciwieństwo blondynki. No cóż, przez większość czasu. Można powiedzieć, że w tym ciele aniołka siedział taki mały diabełek. Najspokojniejsza z nas, jednak nie zawsze potulna. Kiedy była taka potrzeba, pokazywała pazurki. Jej duża wada to brak asertywności. Zawsze robiła to, co jej powiedziałyśmy. Nie sprzeciwiała się praktycznie nigdy i Naomi często z premedytacją to wykorzystywała.
Ach, te nastolatki, są takie skomplikowane – pomyślałam.
– Naomi, schowaj pazurki, kochanie – powiedziałam i pocałowałam ją w policzek, jednocześnie mierzwiąc idealnie ułożoną fryzurę. – Tylko żartowałam.
– Zabiję cię, Young – warknęła dziewczyna, jednak szybko roześmiała się, kręcąc głową. – Przepraszam, szkoła już dała mi się we znaki.
– Jak każdemu – mruknęła Grace, wywracając oczami.
– Sposób na to jest tylko jeden…
– Zakupy! – powiedziałyśmy jednocześnie, aby po chwili wybuchnąć śmiechem, przyciągając uwagę wszystkich zebranych w kawiarni.

~*~

– Jak myślicie, nie przytyłam? – spytała Naomi, oglądając swój tyłek w lustrze. Jasnowłosa była ubrana w obcisłą, złoto-białą sukienkę, pięknie kontrastującą z delikatną opalenizną, którą dziewczyna przywiozła z Portugalii.
– Chyba zwariowałaś – parsknęła Grace, przyglądając się butom na obcasie, które przymierzała.
– Jesteś pewna? – spytała z obawą.
Westchnęłam ciężko, doskonale znając tę scenę. Naomi zachowywała się tak notorycznie. Wygładziłam materiał granatowej sukienki i wyszłam z przymierzali.
– Tak, Naomi, jesteśmy pewne. Masz świetną figurę – powiedziałam ze znużeniem, jednak ona zdawała się tego nie zauważać.
Dla niej najważniejsze było to, że usłyszała komplement.
– Dzięki, jesteście najlepsze – powiedziała, uśmiechając się do swojego odbicia w lustrze.
Wróciłam z powrotem do przymierzalni, kręcąc głową.
– Isobel, kim był ten chłopak, który dzisiaj na stołówce do ciebie podszedł? Skąd cię znał? – usłyszałam głos Grace.
Patrząc na siebie w lustrze, napotkałam swoje przestraszone spojrzenie. Nie wiedziałam, co mam im odpowiedzieć. Oczywiście powiedzenie prawdy nie wchodziło w rachubę. Po kilku sekundach ciszy w końcu się odezwałam:
– Nie mam pojęcia, skąd mnie znał. Najwyraźniej moja sława mnie wyprzedza – powiedziałam rozbawiona, a dziewczyny się zaśmiały.
Odetchnęłam z ulgą, ciesząc się, że nie drążyły dalej tematu. Ubrałam się w swoje ubrania i ruszyłam do kasy, aby zapłacić za sukienkę. Stojące obok mnie przyjaciółki trajkotały o czymś radośnie, a mnie ogarnęło nagłe znużenie.
Potarłam dłonią zmęczoną twarz.
Chwilami miałam dość takiego życia. Pilnowania na każdym kroku swojej pozycji, zachowywania się jak suka i naśmiewania z niewinnych uczniów w szkole. Czasami chciałam to wszystko skończyć, nie widząc w tym sensu.
Ale zaraz po tym powracały wspomnienia. Strzępki mojego poprzedniego życia raniły niczym ostrza za każdym cholernym razem.
Wtedy otrząsałam się, karcąc się w myślach za to, że w ogóle taki pomysł przemknął mi przez głowę.
Mijało parę tygodni, a te myśli powracały. I tak historia zataczała koło. Wciąż i wciąż.

~*~

Na początek dziękuję z całego serca Wam wszystkim, którzy czytają to opowiadanie i komentują. To znaczy dla mnie naprawdę bardzo wiele. Nawet nie wiecie jaka to motywacja, taki jeden, głupi komentarz.

Jeśli chodzi o rozdział to zdecydowanie bardziej podoba mi się perspektywa Isobel niż Charliego. Rozwiałam trochę tajemnicy, jeśli chodzi o postać Isobel, jednak ta dziewczyna jeszcze nie raz mocno was zaskoczy, to mogę wam obiecać. 

Komentujcie, proszę, wasza opinia jest dla mnie najważniejsza.