#1 Zimny prysznic

Głośna muzyka rozsadzała mi głowę, a wypity alkohol wcale w tym momencie nie pomagał. Dłonią odgarnęłam ciemne włosy, które przykleiły się do spoconego czoła. We wnętrzu domu było nieznośnie duszno. Nie mogąc tego dłużej znieść, dopiłam drinka i postawiłam plastikowy kubeczek na blacie w kuchni.

Zeskoczyłam z gracją na ziemię i zaczęłam kroczyć wśród tłumu. Kilka znajomych bądź mniej znajomych osób zatrzymało mnie po drodze, jednak nie miałam w tamtym momencie ochoty na rozmowę. W końcu, ku mojej uldze, otworzyłam przesuwane drzwi i wyszłam na zewnątrz, zamykając je za sobą. Ogarnęła mnie względna cisza. Słyszałam przytłumioną muzykę i śmiechy znajomych dobiegające z wnętrza mojego domu.

Był ostatni dzień lata, co oznaczało tradycyjną imprezę na zakończenie wakacji. Jak co roku odbywała się ona u mnie. Zabawa rozkręciła się jednak na tyle, że z pewnością mało kto zauważył moją chwilową nieobecność. Usiadłam na stopniach prowadzących w dół ogrodu i oparłam głowę o balustradę. Uniosłam wzrok do góry, na usiane jasnymi gwiazdami niebo. Wiał ciepły i lekki wiatr owiewający moją twarz.

– Piękna noc, prawda? – Usłyszałam za plecami męski, nieznajomy głos.

Odwróciłam się, marszcząc brwi, po czym spojrzałam na twarz chłopaka. Patrzył na mnie ciemnymi, przyjaznymi oczami, włosy miał zmierzwione w zabawny sposób, a kiedy się uśmiechnął, w jego prawym policzku pojawił się dołeczek.

– Rzeczywiście – powiedziałam,  kierując wzrok z powrotem na niebo.

Nieznajomy zrobił krok do przodu i zszedł dwa schodki niżej.

– Mogę? – spytał, wskazując miejsce obok mnie.

– Śmiało – odparłam.

– Jestem Charlie – przedstawił się.

– Isobel – odpowiedziałam, uśmiechając się. – Nie kojarzę cię ze szkoły, jesteś tu nowy?

– Tak… – przyznał z pewną dozą nieśmiałości, wzdychając ciężko. – Zaczynam ostatnią klasę w liceum Lincolna.

– W takim razie widzimy się w szkole – zaśmiałam się. – Świeżaku – dodałam, nie mogąc się powstrzymać.

– Ej, będziesz mnie gnębiła, bo jestem nowy? – jęknął, chowając twarz w dłoniach.

– Oczywiście – odarłam, rozsiadając się wygodniej, czując się nieco pewniej w jego towarzystwie. Wydawał się... Inny niż reszta moich znajomych.

Charlie roześmiał się przyjemnym dla ucha śmiechem zerkając na mnie z ukosa.

– W takim razie będę się trzymał od ciebie z daleka – zażartował.

Uśmiechnęłam się delikatnie. Masz rację, Charlie, lepiej dla ciebie, żebyś trzymał się ode mnie z daleka – pomyślałam.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, usłyszałam, jak ktoś mnie woła:

– Isobel, chodź! Skończyły się kubeczki, a ja jestem zbyt pijana, żeby pamiętać, gdzie je położyłaś – zaśmiała się Grace, jedna z moich przyjaciółek.

– Już idę! – odkrzyknęłam przez ramię, po czym zwróciłam się do Charliego. – Muszę lecieć, obowiązki wzywają.

– A więc to twoja impreza? – spytał lekko zdziwiony.

Podniosłam się i kiwnęłam głową, po czym powiedziałam:

– Miło było cię poznać. Powodzenia w szkole. – Mrugnęłam, po czym szybkim krokiem wróciłam do wnętrza domu.

~*~

Dopiłem kawę i odstawiłem kubek do zlewu. Potarłem spocone dłonie, zerkając na zegarek wiszący na ścianie. Jeśli nie chciałem się spóźnić, musiałem wyjść za niecałe dwie minuty. Przygryzłem wargę, stukając palcami nerwowo o blat. Zarzuciłem na ramiona znoszoną jeansową kurtkę i przeczesałem włosy dłońmi, chcąc nadać im odpowiedni wygląd, jednak układały się, jak chciały, zupełnie na przekór mojej woli. Westchnąłem sfrustrowany, chwyciłem plecak i klucze ze stołu, a następnie zamknąłem za sobą drzwi.

Wynajmowałem małe mieszkanie w starej, dość zadbanej kamienicy. Sypialnia, kuchnia i łazienka, brak szczurów, wilgoci i dość niski czynsz. Więcej mi do szczęścia nie było potrzebne.  Zbiegłem na sam dół po schodach, aż poczułem powiew chłodnego powietrza na twarzy. Duża zmiana pogody w porównaniu do wczorajszej, wysokiej temperatury. 

Przeszedłem parę metrów w prawo, aż stanąłem przed swoim motorem, który lśnił w blasku wrześniowego słońca. Uśmiechnąłem się na widok czarnego, będącego w idealnym stanie lakieru dwuletniej yamachy. Ten pojazd był moją największą miłością i obsesją. Oszczędzałem na niego długi, długi czas, aż było mnie stać. A kiedy już go kupiłem, dbałem jak szalony.

Wsiadłem na motor i przekręciłem kluczyki w stacyjce, jednocześnie zakładając kask na głowę. Pochyliłem się, dodając gazu i włączając się do ruchu ulicznego. Nie minęło pięć minut, a byłem na miejscu. Zwalniając, wjechałem na parking, obserwując liczne grupki ludzi kręcących się w pobliżu swoich samochodów lub czekających na znajomych. Mój przyjazd, właściwie pojazd, szybko przyciągnął uwagę uczniów, którzy wlepili we mnie ciekawski wzrok. Jęknąłem w duchu. Nie lubiłem robić wokół siebie zamieszania.

Zaparkowałem motor i zsiadłem z niego zwinnie, chowając kask i poprawiając plecak na ramieniu. Czułem na sobie spojrzenia innych, jednak starałem się je ignorować. Szybkim krokiem ruszyłem w stronę dużego budynku. 

Kierując się intuicją, ruszyłem wśród tłumu uczniów na poszukiwania sekretariatu lub czegoś w tym rodzaju. Ku mojej uldze po niespełna minucie udało mi się znaleźć drzwi z napisem „Sekretariat”. Wszedłem do środka, a następnie uprzejmie przywitałem się z kobietą siedzącą za biurkiem. Spytała mnie o imię i nazwisko i podała plan lekcji razem z  listą książek. Podziękowałem i wyszedłem z powrotem na korytarz.

Nie zdążyłem zrobić dwóch kroków, kiedy poczułem, jak na kogoś wpadam. Zakląłem w myślach, jednak na głos mruknąłem:

– Bardzo przepraszam.

Uniosłem wzrok i zobaczyłem stojącego przede mną wysokiego, krótko ściętego chłopaka. Wyglądał na osobę mniej więcej w moim wieku, a jego ciemne oczy patrzyły na mnie przyjaźnie.

– Nie ma sprawy. Pierwszy dzień? – spytał, wskazując głową na plan i papiery, które trzymałem w dłoni.

– Aż tak to widać? – spytałem, ciesząc się, że mam szansę nawiązać z kimś kontakt. Samotne wędrowanie tymi korytarzami, pod ostrzałem spojrzeń obcych ludzi, było nieco przerażające. 

– W sumie to nie, ale znam praktycznie każdą osobę w tej szkole. – Wzruszył ramionami, a następnie przełożył kupkę papierów i książek do jednej ręki. 

Wyciągnął w moją stronę wolną dłoń.

– Lucas Johnes – przedstawił się.

– Charlie Collins – odpowiedziałem uśmiechając się.

– Gdzie masz pierwszą lekcję?

– Uhm… biologię w sali 167 – odparłem, lustrując wzrokiem plan lekcji.

– Świetnie, to tak jak ja. Chodź ze mną, po drodze pokażę ci co nieco szkołę i sprawię, że będziesz mniej zagubionym świeżakiem, niż wyglądasz – zażartował.

– Mówiłeś, że nie widać po mnie, że jestem nowy – mruknąłem.

– Kłamałem. – Zaśmiał się, poklepując mnie po ramieniu. 

Chcąc nie chcąc, rozciągnąłem usta w uśmiechu, podążając za nim.

~*~

Kiedy zabrzmiał dzwonek na przerwę na lunch, dużo swobodniejszym niż wcześniej krokiem udałem się w stronę stołówki. Poznanie Lucasa dodało mi nieco pewności siebie i dało nadzieję, że być może ta szkoła wcale nie będzie taka zła.

Johnes okazał się  strasznie roztrzepaną i pogodną osobą, która zdawał się przyjaźnić z każdym mijanym uczniem. Wydawał się powszechnie lubiany i właśnie kogoś takiego mi było trzeba za przyjaciela. No cóż, może przyjaciel to zbyt duże słowo, jednak kto wie, jak się losy potoczą? Tak czy inaczej byłem pełen nadziei.

Jednak im bardziej zbliżałem się do stołówki, tym mniej pewnie się czułem. Wszyscy wiemy, że stołówka to miejsce, gdzie ludzie najbardziej zwracają na ciebie uwagę i komentują twoje zachowanie. Ogólnie, miejsce będące centrum życia towarzyskiego liceum. Jeden zły ruch i po tobie. Wiedziałem, jak to działa. Wziąłem głęboki, uspokajający oddech i wszedłem do dużego pomieszczenia wypełnionego gwarem.

Po kilku minutach stania w niebotycznie długiej kolejce ruszyłem z tacą w ręku w bliżej nieokreślonym kierunku. Rozglądałem się ostrożnie, odruchowo szukając Lucasa. W pewnym momencie dostrzegłem go machającego w moją stronę. Z westchnieniem pełnym ulgi ruszyłem w tamtą stronę, a następnie zająłem miejsce obok. Przy stoliku siedziały jeszcze dwie inne osoby. Dziewczyna i chłopak.

– Ludzie, przedstawiam wam mojego nowego kumpla, Charliego – powiedział Lucas, wskazując na mnie. – Charlie, to jest Anna i Daniel – przedstawił swoich przyjaciół, którzy powitali mnie uśmiechami.

– Jak tam wrażenia po pierwszym dniu? – zagadnęła Anna, odgarniając rudoblond kosmyki z twarzy. Niewątpliwie należała do ładnych dziewczyn, jednak w dość nietypowy sposób. Bladą cerę miała pokrytą piegami, szare oczy patrzyły na mnie z dozą ciekawości i ostrożności, a pełne usta były wykrzywione w lekkim uśmiechu.

– Wcale nie tak źle, jak przypuszczałem – powiedziałem, pociągając łyk coli z puszki.

– Mówisz tak, bo jeszcze nie wszedłeś w drogę nikomu z elity – mruknął Daniel, biorąc gryz wielkiej bagietki.  

Coś w sposobie, w jaki wypowiedział słowo "elita", sprawiło wrażenie, jakby była to jakaś super ważna i powszechnie znana nazwa.

– Z elity? – spytałem unosząc brwi.

– Mówiąc krótko, koszykarze, cheerleaderki i bogate dzieciaki. Wszyscy trzymają się razem. Jeśli spojrzysz z na stołówkę, zobaczysz, że wszystkie stoliki w centrum pomieszczenia są zajęte właśnie przez nich. Niezmiennie od wielu, wielu lat.

– Są naprawdę aż tacy okropni? – spytałem mimochodem, rozglądając się wkoło, nie mogąc uwierzyć w prawdziwość jego słów.

– Może nie wszyscy, jednak spora cześć. Spróbuj wejść im w drogę, a nie pozostawią na tobie suchej nitki. Szybko sprawią, że będziesz nikim. Wiem, co mówię, bo już długi czas mnie męczą – powiedział rozbawionym tonem Lucas.

– Nie wyglądasz na zbyt przygnębionego tym faktem – stwierdziłem zaskoczony.

– Mam to do siebie, że opinia takich ludzi spływa po mnie jak po kaczce. – Wzruszył lekceważąco ramionami, powodując wybuch śmiechu przy naszym stoliku. – Ale tak poważnie, to póki nie wejdziesz im w drogę, jesteś bezpieczny – poradził.

– Będę pamiętał – zapewniłem.

~*~

Wstałem od stołu i pożegnałem się z Lucasem i jego znajomymi jeszcze przed dzwonkiem, chcąc zajść po drodze do toalety. Odłożyłem tacę na odpowiednie miejsce i ruszyłem ku wyjściu. Mijając jeden ze stolików, w oczy rzuciła mi się znajoma dziewczyna, która przerzucała akurat długie, ciemne włosy na ramię. Uśmiechnąłem się na ten widok i podszedłem do niej w momencie, gdy wstawała z miejsca.

- Cześć, Isobel! – przywitałem się przyjaźnie, zwracając na siebie jej uwagę, a także wszystkich siedzących w pobliżu. 

Dziewczyna odwróciła się w moją stronę i obrzuciła mnie najzimniejszym spojrzeniem, jakie kiedykolwiek widziałem. Zmarszczyła brwi, odchylając się lekko i parskając śmiechem. Wskazała dłonią na siebie i spytała ironicznie:

- Do mnie mówisz? – Ponownie spojrzałem jej w oczy i kiedy na sekundę dłużej niż to konieczne zawiesiłem wzrok, coś w jej spojrzeniu się zmieniło. 

Dosłownie na ułamek sekundy zobaczyłem w nich coś więcej niż tylko chłód i pogardę. Przestałem się nad tym zastanawiać, ponieważ równie szybko, jak to się pojawiło, zniknęło. 

– Halo? Mówię do ciebie! – powiedziała, pstrykając mi przed nosem palcami, na co zebrani przy stoliku zaśmiali się. 

Zamrugałem kilkakrotnie, marszcząc brwi. Byłem tak skołowany, że na kilka dłuższych chwil utraciłem zdolność jasnego myślenia. Co tu się, cholera jasna, działo?

- Ej, on chyba nie mówi – zakpiła głośnym szeptem dziewczyna siedząca przy stoliku, powodując kolejną salwę śmiechu.

Isobel także się zaśmiała.

- W takim razie już mamy dla niego ksywę – ucieszyła się. 

Nachyliła się bliżej mnie, a mój oddech mimowolnie przyspieszył. Kiedy to zrobiła, szepnęła jedno słowo: 

– Niemowa. – Znów się zaśmiała, kręcąc głową z politowaniem.

- Tak w ogóle to świetna kurtka. Z odzysku czy w spadku po dziadku? – zakpiła, najwidoczniej świetnie się bawiąc. 

Założyła dłonie na piersi, przyglądając mi się z aroganckim uśmieszkiem. W jednej chwili poczułem tak silną niechęć i nienawiść do tej dziewczyny, jak jeszcze nigdy dotąd. No prawie. Była obrazem wszystkiego, czego najbardziej w ludziach nienawidziłem.

Zdecydowałem nic nie mówić, obawiając się słów, jakie niekontrolowanie mogły wypłynąć z moich ust. Zrobiłem krok w tył i już miałem się odwracać, gdy ponownie rozległ się jej głos. Tym razem dużo głośniejszy i, o ile to możliwe, jeszcze zimniejszy.

- Pytałam cię o coś.

Odwróciłem się z powrotem, patrząc jej prosto w oczy. Miałem nadzieję, że mój wzrok wyraża wszystkie uczucia, które we mnie buzowały. Złość, zdezorientowanie, żal i lekki smutek, a nawet współczucie.

Nagle usłyszałem tuż za plecami głos Lucasa:

- Co tu się dzieje? – spytał zdezorientowany. Zerknąłem na niego, a chłopak obrzucił mnie wymownym spojrzeniem.

- Zabieraj stąd swojego świrniętego kumpla, Johnes – mruknęła od niechcenia i machnęła dłonią.

- Isobel, nic się nie zmieniłaś przez te dwa miesiące. – Uśmiechnął się słodko, ignorując jej słowa. – Wciąż jesteś tak samo nieuprzejma i upierdliwa jak wcześniej. Ale to było do przewidzenia – dodał, kręcąc głową, drażniąc się z dziewczyną.

- Spieprzaj stąd, póki proszę kulturalnie – powiedziała, odpowiadając równie słodkim uśmiechem. - Na pewno świetni z was przyjaciele. Pedał i niemowa. – Zaśmiała się krótko, mrużąc oczy. - Serio, śmiechu warte.

- Uśmiałem się – oznajmił Lucas chłodnym tonem, po czym chwycił mnie za ramię i skierował ku wyjściu ze stołówki.

- Co ty sobie wyobrażasz? – syknął, gdy byliśmy wystarczająco daleko. – Czego w zdaniu "nie wchodź im w drogę" nie zrozumiałeś? Porąbało cię do reszty?! I dlaczego stałeś tam, jak ostatni debil, milcząc niczym grób?!

Przez kilka sekund intensywnie intensywnie nad tym, co odpowiedzieć. Powiedzieć prawdę czy nie? W końcu westchnąłem i skłamałem gładko:

- Wpadłem na nią niechcący, to wszystko. A milczałem, bo byłem zaskoczony takim chamskim zachowaniem. - Wzruszyłem ramionami.

- Przyzwyczaj się, witamy w liceum Lincolna. Lepiej, żeby takie "niechcący" nie powtórzyło się więcej w ich towarzystwie, bo marny twój los w tej szkole – przestrzegł Lucas. – A ja nie mam zamiaru kolejny raz ratować twojego tyłka.

Wiedziałem, że mówi poważnie, jednak jakoś nie za bardzo przejąłem się jego słowami.

I niebawem wszyscy mieli się o tym dowiedzieć.

 ~*~

 Dziękuję wszystkim z całego serca za komentarze pod prologiem. Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem także zostawicie po sobie ślad. Byłoby mi bardzo miło. Wystarczy kilka słów. 

Ten rozdział wyjątkowo cały z perspektywy Charliego, jednak w kolejnym będzie już także perspektywa Isobel. Zobaczycie wtedy co siedzi w jej ładnej główce. 

Następny rozdział mniej więcej za tydzień.

ANKIETA W PRAWEJ KOLUMNIE, ZAPRASZAM!