#23 Terapia szokowa

Zaparkowałem samochód pod domem Lucasa i po chwili stanąłem pod drzwiami, naciskając dzwonek i czekając, aż przyjaciel mi otworzy. Kiedy ujrzał mnie w progu, uśmiechnął się, nie odzywając się ani słowem. Uścisnęliśmy się krótko, po czym chłopak wpuścił mnie do środka.

– Napijesz się czegoś?

– Nie, dzięki. Wpadłem tylko na chwilę, muszę się przespać po podróży.

Lucas kiwnął głową, po czym przysiadł obok mnie na kanapie.

– I jak, już ci lepiej? – spytał nieśmiało.

Uśmiechnąłem się delikatnie, milcząc przez chwilę.

– Tak. Jest dużo lepiej. Ten wyjazd był świetnym pomysłem. Potrzebowałem tego.

– I co dalej zamierzasz?

Ponieważ jeszcze nie do końca wiedziałem jak odpowiedzieć na to pytanie, zwlekałem z odpowiedzią, czując na sobie cierpliwe spojrzenie Lucasa.

– Naprawdę nie wiem. Ale coś musi się zmienić. Odpuszczę, bo nie mam innego wyjścia. No i mam dość płaszczenia się przed Isobel.

– Słusznie – przyznał, klepiąc się po ramieniu.

Mimo, że wiedziałem, że to jest jedyne sensowne wyjście, a w moim głosie pobrzmiewała pewność, tak naprawdę wcale nie czułem się pewny co do tej decyzji. Ale będę. Przywyknę do życia bez Isobel. Tak będzie dla mnie lepiej.

~*~

Przekręcam się na drugi bok, wydając z siebie głośny jęk. Delikatnie uniosłam się na dłoniach, widząc jak obraz wiruje mi przed oczami. Zamrugałam kilkakrotnie i wzięłam głęboki, drżący oddech, rozglądając się wkoło. Za cholerę nie pamiętałam jak tu wylądowałam. Z ulgą przyjęłam jednak, że w pokoju znajdowałam się sama i byłam w pełni ubrana, co świadczyło o tym, że nie poszalałam z nikim ostatniej nocy, tak jak to było w przypadku kilku ostatnich imprez na których zdarzało mi się bywać.

Na chwiejnych nogach stanęłam przy łóżku, zabrałam torebkę z fotela stojącego obok i wyszłam z pokoju. Nie patrząc pod nogi, skierowałam się w stronę schodów. O mały włos potknęłabym się o leżącą na ziemi pustą butelkę, jednak w porę, z dużym trudem odzyskałam równowagę.

– Kurwa – zaklęłam pod nosem, kopiąc ją w bok.

Zeszłam na dół, rozglądając się po salonie, który wyglądał jakby przeszło przez niego tornado. Nie było to jednak moim zmartwieniem, ponieważ ledwo co znałam organizatorkę tej imprezy. Nie napotykając nikogo po drodze, zachowując się w miarę cicho wyszłam z domu i wyciągnęłam telefon z kieszeni, dzwoniąc po taksówkę.

Usiadłam na schodach, czując skurcz w żołądku. Schowałam głowę między kolanami i wzięłam kilka głębokich oddechów, próbując powstrzymać odruch wymiotny. Dawno nie czułam się tak źle. Chociaż wolałam gówniane uczucie kaca, niż znoszenie swojego jeszcze gorszego samopoczucia.

Odkąd Charlie wyjechał, wszystko było nie tak. Święta w domu były koszmarem, przeplatanym ciągłymi kłótniami z rodzicami. Grace wyjechała z rodziną do Nowego Jorku na święta, a Naomi wraz z mamą udały się do dziadków. I tak oto zostałam sama jak palec, przytłoczona własnymi uczuciami, nie wiedząc co robić, ani jak się odnaleźć w nowej sytuacji. Bez Charliego.

Więc zaczęłam chodzić na każdą imprezę, o której się dowiadywałam. Piłam na umór, tracąc kontakt z rzeczywistością, wyciszając swoje chore myśli i próbowałam się dobrze bawić. Nieraz zdarzyło się tak, że lądowałam w łóżku z przypadkowym chłopakiem. To pomagało mi zapomnieć i odciąć się od wszystkich złych rzeczy, które się wydarzyły. Ale kiedy budziłam się rano, czując się jak brudna, puszczalska szmata, wcale nie było lepiej. To było niczym zamknięte koło, które zdawało się nie mieć końca. A ja nie miałam pojęcia jak z tego wyjść. Nie wiedziałam nawet, czy chciałam to zrobić.

Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk podjeżdżającego samochodu. Podniosłam się z trudem i zajęłam miejsce z tyłu, podając kierowcy adres. Oparłam czoło o chłodną szybę, przymykając ciężkie powieki. Zdawałam sobie sprawę, że najprawdopodobniej wyglądałam jak kupka nieszczęścia, z resztkami makijażu i włosami w nieładzie, jednak mało co mnie to obchodziło. Marzyłam tylko o tym, aby znaleźć się we własnym pokoju i położyć się spać.

Wręczyłam mężczyźnie dziesięciodolarowy banknot i wysiadłam z samochodu nie czekając na resztę. Stanęłam przed drzwiami, szukając kluczy w torebce. Miałam nadzieję, że w domu nikogo nie było, ponieważ nie miałam ochoty na spotkanie z rodzicami w takim stanie, prawdopodobnie śmierdząc alkoholem na kilometr.

Niepewnie otworzyłam drzwi, wchodząc do środka i rozglądając się wkoło. Było cicho, co przyjęłam z ogromną ulgą. Nie fatygując się, aby zdjąć buty, szybko wbiegłam po schodach, po czym skryłam się w swoim pokoju. Rozebrałam się do bielizny, narzuciłam na siebie luźną koszulkę, po czym położyłam się na wygodnym łóżku, z ulgą zamykając oczy.

~*~

Ze słuchawkami na uszach wszedłem do biblioteki, rozglądając się wkoło i zatrzymując grającą dotychczas muzykę. Wrzuciłem telefon do torby, rozkoszując się ciszą panującą w tym ogromnym pomieszczeniu. Od czasu do czasu lubiłem tu przychodzić, żeby w spokoju pouczyć się do jakiegoś ważnego sprawdzianu, nie przejmując się tym, że coś mnie rozproszy.

Tym razem znalazłem się tu w innym celu. Nauczyciel zadał nam na przerwę świąteczną pierwsze sto stron „Zbrodni i kary”. A ja, oczywiście z powodu wizyty u siostry i masy innych spraw na głowie, kompletnie o tym zapomniałem. I tak oto obudziłem się z przysłowiową ręką w nocniku. No cóż. Jakoś sobie trzeba radzić.

Rozpocząłem wędrówkę wśród ogromnych regałów, poszukując nazwisk zaczynających się na literę D. Wydawać by się mogło, że wszystko w bibliotece jest ładnie poukładane i posegregowane. Cóż, najwyraźniej nasza biblioteka miejska była wyjątkiem. Książki leżały stertami obok regałów, lub na nich. Przekląłem kilka razy pod nosem, czując że poszukiwania trochę mi zajmą.

Przechodząc obok stolików, gdzie kilka osób siedziało pochylonych nad notatkami, przez nieuwagę uderzyłem biodrem o rozlatującą się szafkę na której była ułożona dość wysoka kupka książek, które zachwiały się niebezpiecznie pod wpływem uderzenia, po czym z głośnym hukiem upadły na ziemię. Szybko poczułem na sobie zirytowane spojrzenia zebranych, a rumieniec oblał prawdopodobnie całą moją twarz. Klnąc pod nosem zacząłem je chaotycznie zbierać i układać z powrotem na miejsce, oczywiście jeszcze kilka krotnie  po raz kolejny upuszczając pojedyncze egzemplarze na ziemię. Niezdarny Charlie powraca do gry – pomyślałem z ironią, ocierając kropelki potu z czoła.

– Wiesz, że w bibliotece panuje taka niepisana zasada o zachowaniu ciszy? – spytała przyciszonym, acz zirytowanym tonem dziewczyna siedząca przy stoliku. Obróciła się przodem do mnie, przerywając naukę i obrzucając mnie spojrzeniem szarych tęczówek ukrytych za szkłami okularów.

Wywróciłem oczami i potrząsnąłem głową.

– Oczywiście. Po prostu cały świat zdaje się być dzisiaj przeciwko mnie – mruknąłem sfrustrowany.  – Chodzę jak debil między regałami, ale za cholerę nie mogę znaleźć tego, czego szukam.

Nieznajoma przyglądała mi się uważnie przez kilak sekund, jakby rozważając wszystkie za i przeciw, po czym westchnęła i wstała z miejsca.

– Dobrze trafiłeś. Znam to miejsce jak własną kieszeń. Czego potrzebujesz? – spytała, stając obok mnie.

– „Zbrodnia i kara” – powiedziałem nieco zaskoczony jej pomocą.

Dziewczyna kiwnęła głową, po czym ruszyła przed siebie, a ja za nią. Wstydziłem się przyznać, jednak trochę mnie onieśmielała. Nie wydawała się być starsza ode mnie. Raczej mogła by być młodsza. Jednak wszystko w niej, już po tych kilku minutach znajomości, zdawało się być takie nietypowe.

– Proszę bardzo – oświadczyła, stając nagle na palcach i sięgając dłonią o prawie najwyższą półkę. Dziewczyna nie grzeszyła jednak wzrostem, dlatego też również pokierowałem dłoń w tamtą stronę, teraz już bez trudu dostrzegając poszukiwaną przeze mnie książkę.

– Dzięki – powiedziałem z wdzięcznością. – Jestem Charlie – przedstawiłem się, wyciągając dłoń w jej stronę i uśmiechając się delikatnie.

– Mia. Miło mi – odpowiedziała, odwzajemniając uścisk.

Po chwili zapadło nieco krępujące milczenie, które szybko zaczęło mi ciążyć. Zanim jednak zdążyłem je przerwać, Mia powiedziała w roztargnieniu:

– Powinnam wracać do nauki, nie będę cię niepotrzebnie zatrzymywać. – Chwyciła kosmyk blond włosów i zaczęła się nim bawić, przygryzając niepewnie wargę.

Nie czekając na moją odpowiedź, odwróciła się i skierowała z powrotem w stronę swojego stolika. Zmarszczyłem brwi i pchnięty nagłym impulsem, dogoniłem ją kilkoma szybkimi krokami i delikatnie położyłem rękę na ramieniu.

– Może miałabyś ochotę na jakąś kawę albo cokolwiek innego? – zaproponowałem, uśmiechając się niepewnie. Nie wiedząc czemu, bardzo zależało mi na tym, aby się zgodziła.

Ponownie zawiesiła na mnie swoje przenikliwe świdrujące spojrzenie, wprawiając mnie w zakłopotanie. Uśmiechnęła się nieco szerzej, zwracając tym moją uwagę. Z uśmiechem było jej naprawdę do twarzy. Nie wydawała się wtedy taka zdystansowana i chłodna.

– Jeśli nie masz przeciwko, że muszę skończyć pisać pracę, to w porządku, czemu nie.

– Poczekam, nie ma sprawy – odpowiedziałem, szczerząc się do jej pleców jak idiota, idąc za nią.

 ~*~

Kiedy się przebudziłam, było już po osiemnastej. Nie przeszkadzało mi to jednak, ponieważ czułam się w miarę wypoczęta, a największy kac minął. Przetarłam oczy i zerknęłam na biurko, gdzie przez ostatnie kilka dni nazbierała się spora ilość nauki i notatek do przejrzenia. Jęknęłam zrezygnowana i ponownie zamknęłam oczy, marząc o tym, że kiedy ponownie je otworzę, okaże się to złym snem. Ale oczywiście tak nie było. Zebrałam się więc w sobie i z ociąganiem wstałam z łóżka, ruszając do łazienki, aby doprowadzić się do porządku.

Po kilku minutach byłam gotowa i narzuciłam bluzę na ramiona, chwytając torebkę z wieszaka. Postanowiłam, że zanim zajmę się nauką, potrzebuję solidnej dawki dobrej kofeiny i rogalików maślanych z mojej ulubionej kawiarni w centrum. Wsiadłam więc do samochodu i podśpiewując cicho tekst piosenki, wyjechałam na ulicę. Kilkanaście minut stania w korkach później, udało mi się zaparkować samochód przecznicę od mojego celu.

Z nieba zaczął padać delikatny deszcz, jednak ciemne chmury zwiastowały zapowiadającą się ulewę. Westchnęłam i narzuciłam na głowę kaptur, szybkim krokiem pokonując dzielącą mnie odległość od ciepłego wnętrza przytulnej kawiarenki. Westchnęłam z ulgą po przekroczeniu progu i z radością wzięłam głęboki oddech, rozkoszując się pięknym zapachem ciast i kawy. Zmierzając w stronę kasy, z zamiarem złożenia zamówienia, rozejrzałam się wkoło, nie oczekując jednak, że spotkam kogoś znajomego.

Zatrzymałam się w pół kroku, czując się tak, jakbym dostała pięścią w brzuch. Zmarszczyłam brwi, mrugając kilkakrotnie, nie wierząc własnym oczom. Ale nie przewidziało mi się. Przy stoliku w samym rogu siedział Charlie w towarzystwie jakiejś jasnowłosej dziewczyny. Nie zauważył mnie, ponieważ był zbyt zaoferowany czymś, co jej pokazywał w jakiejś książce. Dziewczyna odezwała się, wywołując u niego wybuch śmiechu. Ten dźwięk zakuł mnie w uszy. Zacisnęłam dłonie w pięści i przymknęłam oczy. Nie byłam jednak w stanie się ruszyć z miejsca. Wiedziałam że ten widok jest dla mnie karą. Nauczką. Obrazem tego, co mogłam mieć, a co straciłam z własnej winy.

Na miękkich nogach wycofałam się z kawiarni, tracąc całkowicie apetyt. Na zewnątrz rozpadało się na dobre, jednak nic sobie z tego nie robiłam. Powolnym krokiem ruszyłam w stronę samochodu, tępo wpatrując się przed siebie, wciąż zaciskając dłonie, które czułam, że zaczną drżeć, jak tylko je rozluźnię.

Kiedy znalazłam się w samochodzie, chwyciłam za kierownicę i oparłam na niej czoło, po czym pozwoliłam, aby wstrzymywany od kilku minut szloch wstrząsnął moim ciałem. Wyłam tak żałośnie, że było mi wstyd za samą siebie. To spowodowało u mnie złość, wiązankę przekleństw wypowiadanych pod nosem i kolejną porcję łez.

Chyba potrzebowałam takiej terapii szokowej. Dopiero gdy ujrzałam to, co straciłam, dotarło do mnie, ile to dla mnie znaczyło. Ile on dla mnie znaczył. Ale człowiek zawsze mądry po szkodzie, jak to mówią. I było to zajebiście prawdziwe.

           ~*~

 Informację o nowym rozdziale zostawię u was jutro. Teraz niestety ledwo patrzę na oczy. Przepraszam, że musieliście tyle czekać. Szkoła mnie wykańcza, nie pozostawiając mi praktycznie żadnego czasu wolnego, więc blogosfera zeszła na dalszy plan. Kolejny rozdział miejmy nadzieję, że w pierwszym tygodniu października. Pozdrawiam! ♥

LICZĘ NA WASZE SZCZERE KOMENTARZE! Wystarczy jedno, krótkie zdanie, a sprawicie mi wiele radości. :)