#22 Podróż

Następnego dnia obudziłem się z delikatnym bólem głowy, który spowodowany był ilością alkoholu, którą wczoraj wypiłem. To nie było jednak ważne. Po powrocie do domu długo leżałem w łóżku, czekając aż zmorzy mnie sen. Miałem więc dużo czasu, aby nad wszystkim pomyśleć. I stwierdziłem, że potrzebna mi była chwila przerwy od tego całego dramatu, który się tutaj rozgrywał. Wiedziałem, że jeśli codziennie będę patrzył na Isobel, nie poczuję się lepiej, a wręcz przeciwnie. Tęsknota nie przejdzie, a oprócz tego, będę się kurczowo trzymał nadziei, że ona w końcu zmieni zdanie. Zdrowy rozsądek podpowiadał mi, że tak nie będzie.

Dlatego też od razu po przebudzeniu, wziąłem szybki prysznic, zjadłem śniadanie i spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy do torby. Wyciągnąłem z kieszeni spodni telefon i wybrałem numer Lucasa. Zdawałem sobie sprawę, że przyjaciel może jeszcze spać, ponieważ minęła ledwie dziewiąta rano, ale postanowiłem spróbować.

– Halo? – W słuchawce rozległ się jego zaspany głos.

– Przepraszam, że dzwonię do ciebie tak wcześnie, ale potrzebuję pożyczyć twój samochód na kilka dni – poprosiłem.

Lucas westchnął głęboko i ziewnął przeciągle.

– Okej.

Odetchnąłem z ulgą, ciesząc się, że tak łatwo poszło. Domyślałem się, że kiedy do niego przyjadę, Lucas zasypie mnie lawiną pytań, jednak nie mogłem mu się dziwić.

– Będę za dziesięć minut.

Rozłączyłem się, zarzuciłem kurtkę na ramiona, chwyciłem torbę i klucze, po czym pospiesznym krokiem wyszedłem z mieszkania zamykając drzwi. Zbiegłem po schodach i chwyciłem pierwszą lepszą taksówkę podając adres Lucasa. W między czasie wybrałem numer do Henry`ego, wiedząc, że muszę poinformować go o tym, że nie będzie mnie przez kilka najbliższych dni w pracy. Mężczyzna odebrał po kilku pierwszych sygnałach, a ja od razu zabrałem się do wyjaśnień.

– Henry, wyjeżdżam na kilka dni z miasta. Musze sobie poukładać kilka spraw. To nie będzie problem? – spytałem, stukając nerwowo palcami o udo.

– Nie, Charlie. Wróć, jak tylko będziesz czuł się lepiej. Mam nadzieję, że wszystko sobie ułożysz. Dobrze czujesz, odsuwając się na jakiś czas od tego wszystkiego – powiedział.

– Dziękuję – powiedziałem z wdzięcznością. – Do zobaczenia.

– Trzymaj się – pożegnał się ciepło.

W chwili, gdy kończyłem rozmowę, taksówka zatrzymywała się pod domem Lucasa. Zapłaciłem za kurs i wysiadłem z auta kierując się w stronę wejścia do domu. Zapukałem cicho, nie wiedząc, czy reszta domowników śpi. Lucas pojawił się na progu, wpatrując się we mnie z troską na twarzy.

– Chodzi o Isobel, prawda? – spytał przekrzywiając głowę.

Zacisnąłem wargi, słysząc jej imię, które echem odbijało się w mojej głowie. Potrząsnąłem głowa, chcąc się tego pozbyć i westchnąłem.

– Między innymi. Poi prostu potrzebuję czasu dla siebie – mruknąłem, pocierając dłonią zmęczoną twarz.

– Och, okej. To dobrze. Trzymaj, tu są kluczyki. Jedź ostrożnie i odezwij się za jakiś czas, okej? – poprosił.

– Jasne – powiedziałem, po czym uścisnąłem go z wdzięcznością i ruszyłem w stronę samochodu.

Wrzuciłem torbę do bagażnika i zająłem miejsce kierowcy, zapalając silnik. Wyjechałem na drogę i skierowałem się w stronę autostrady. Wziąłem głęboki oddech, i włączyłem radio, oczyszczając głowę ze wszelkich myśli. Teraz byłem tylko ja i bezkresna droga. To ode mnie zależało, gdzie pojadę, jednak ja już podjąłem decyzję.

~*~

Zaparkowałem samochód na parkingu blisko mieszkania siostry, czując, jak serce bije mi szybko w piersi. Sam nie wiedziałem, czy to z ekscytacji, czy ze zdenerwowania. Ruszyłem w stronę wejścia do nowej kamienicy i wybrałem odpowiedni numer na domofonie. W trakcie drogi zadzwoniłem do niej i zapowiedziałem, że wpadnę z wizytą. Po jej głosie było słychać, że się cieszy, lecz nie ukrywała zaskoczenia. Po chwili drzwi się otworzyły, więc szybkimi krokami zacząłem pokonywać schody, aż dotarłem na trzecie piętro. Stanąłem pod drzwiami wykonanymi  z ciemnego drewna i zadzwoniłem dzwonkiem.

Kiedy ujrzałem Madison, wpatrywałem się w nią kilka długich sekund. Jej włosy były dłuższe niż zapamiętałem, jednak z twarzy wyglądała wciąż tak samo. Usta rozciągnęły się w uśmiechu, a w oczach zalśniły łzy radości.

– Charlie – szepnęła, po czym przyciągnęła mnie do siebie i wtuliła się we mnie z całej siły.

            Odwzajemniłem uścisk, czując przyjemne ciepło wewnątrz. W końcu czułem się, że jestem tam, gdzie być powinienem. Przez te kilka lat zapomniałem, jak bardzo kochałem Madison i jak ważna dla mnie była. Teraz, w końcu czułem się jak młodszy brat.

            Dziewczyna zaśmiała się przez łzy i odsunęła się ode mnie nieco, wpuszczając mnie do środka.

            – Spójrz tylko na siebie! Ale żeś wyprzystojniał i wydoroślał! – uśmiechnęła się z czułością, czochrając mi włosy w taki sam sposób, jak zawsze.

            – Ty za to nic się nie zmieniłaś, Mads.

            – Wiecznie młoda, jak to mówią – mrugnęła do mnie.

            Rozejrzałem się z ciekawością po wnętrzu niewielkiego, lecz nowoczesnego, dobrze urządzonego mieszkania. Ściągnąłem buty i ruszyłem za siostrą do kuchni.

            – Napijesz się czegoś? – spytała.

            – Kawy, jestem wykończony tą podróżą – westchnąłem, zajmując miejsce przy stole stojącym pod oknem z widokiem  na pobliski park.

            Po kilku minutach Madison usiadła naprzeciwko mnie, trzymając w dłoniach dwa kubki z parującym napojem.

            – Charlie, co się stało, że tak nagle postanowiłeś mnie odwiedzić? – spytała w końcu i po jej minie widziałem, że to było pytanie, które ciążyło jej od kilku minut.

            – A co, nie mógłbym tak po prostu przyjechać do ciebie bez powodu? – spytałem, wysilając się na uśmiech, próbując zachowywać się jak gdyby nigdy nic.

            – Charlie… - westchnęła, chwytając mnie za dłoń i patrząc mi w oczy. – Mimo tego, że długo się nie widzieliśmy, znam cię lepiej, niż ci się wydaje. Nic się pod tym względem nie zmieniło.

            Wpatrywałem się w jej szczere, niebieskie oczy, a uśmiech zamarł mi na ustach, po czym kompletnie zrzedł. Spuściłem wzrok na nasze dłonie i zmarszczyłem brwi, nie do końca wiedząc, co mam powiedzieć, aby wyjaśnić to, co czuję.

            – Wszystko między mną a Isobel zdawało się układać, była szczęśliwa, była sobą. Myślałem, że praktycznie stanowimy parę i że w końcu mi zaufała. Ale nagle.. coś jej odwaliło. Dosłownie. Zaczęła panikować, mówić, że jest złym człowiekiem, że na mnie nie zasługuje, że wyrządziła za dużo zła i tak dalej. Próbowałem przemówić jej do rozsądku, ale ona uciekła… ponownie – wyszeptałem, wyrywając dłonie z jej uścisku i wplotłem je we włosy. – I wczoraj na imprezie widziałem jak w najlepsze tańczy i całuje się z jakimś kolesiem. Na moich oczach – powiedziałem sfrustrowany. – Jeśli chciała, abym poczuł się zazdrosny, udało jej się. Ale czuję, że ona chciała mi coś tym samym udowodnić, tylko nie do końca rozumiem co – zaśmiałem się gorzko.

            – Mój Boże, Charlie, tak bardzo mi przykro – wyszeptała Madison.

            – Chyba powinienem się przyzwyczaić, że nie mam szczęścia w miłości – mruknąłem, odchylając się do tyłu na krześle i wpatrując się w biały sufit, jakbym spodziewał się znaleźć tam odpowiedź na wszystkie dręczące mnie pytania.

            – Nie mów tak. Może ona po prostu nie była dziewczyną dla ciebie? – zasugerowała.

            – Być może… - przyznałem z namysłem. Pociągnąłem duży łyk kawy i odchrząknąłem po chwili. – Cały czas zanudzam o tym samym, a nawet nie spytałem jak ci się powodzi, jak miewają się sprawy z Isaackiem i tak dalej.

            Madison zarumieniła się delikatnie, na wspomnienie imienia jej narzeczonego, w którym była szaleńczo zakochana.

            – Powodzi mi się tak, jak widać. Naprawdę nieźle. Po stażu w jednej z największych firm dekoratorskich dostałam tam posadę, naprawdę dobrze płatną. Isaac cały czas jest w rozjazdach, ale to wszystko ma się skończyć pod koniec tego roku. Wraca za dwa dni, więc o ile zostaniesz do tego czasu, w końcu będziesz miał okazję go poznać. Myślę, że się polubicie, on tez jest fanem motoryzacji – powiedziała z szerokim uśmiechem, a jej oczy lśniły, gdy o nim opowiadała. To był cudowny widok.

            – Bardzo się cieszę – powiedziałem. – Zamierzasz ujechać do rodziców na święto dziękczynienia? – spytałem lekkim tonem, pamiętając, że to już za cztery dni.

            – Miałam taki zamiar, ale… skoro przyjechałeś, to pomyślałam, że moglibyśmy spędzić je wspólnie. Co ty na to? Ja, ty i Isaac – zaproponowała, a w jej głosie pobrzmiewała nieśmiała nadzieja.

            Zerknąłem na nią zaskoczony i poruszony tym pytaniem. Tego się nie spodziewałem. Byłem przekonany, że przed świętem dziękczynienia będę musiał wracać. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że Madison zrezygnuje ze spotkania z rodzicami specjalnie dla mnie.

– Byłoby naprawdę cudownie, Madison – powiedziałem, uśmiechając się szeroko.

            – To świetnie – ucieszyła się. – Mam pomysł – dodała po chwili. – Mam ochotę gdzieś dzisiaj wyjść. W jednym z klubów w centrum miasta gra dzisiaj mój przyjaciel. Może byśmy się tam wybrali? Wyglądasz jakbyś potrzebował porządnej dawki rozrywki i alkoholu – szturchnęła mnie w ramię i wpatrywała we mnie w wyczekiwaniu. – No nie daj się prosić!

            –  No dobra, niech ci będzie – uległem po chwili, powodując u niej okrzyk radości.

 ~*~

            Kilka kolejnych dni w szkole dłużyło mi się niemiłosiernie. Nie widywałam Charliego na korytarzu, nie otrzymywałam żadnych telefonów od niego, nic. Jakby nagle zapadł się pod ziemię. Mimo to, że się martwiłam, nie zdobyłam się na to, aby pojechać do niego do pracy, ani do mieszkania. Postanowiłam jednak spróbować dowiedzieć się czegoś od Lucasa. Wiedziałam jednak, że chłopak nie pała do mnie zbytnią sympatią, tym bardziej po tym, jak potraktowałam jego przyjaciela. Ale cóż, raz się żyje.

            Znalazłam go w bibliotece podczas przerwy na lunch. Wertował książkę od trygonometrii, myśląc nad czymś intensywnie, odłączony od reszty świata przez słuchawki na uszach. Podeszłam do niego nieśmiało i zajęłam miejsce naprzeciwko. Zajęło mu kilka sekund, aby się zorientować o mojej obecności, a gdy mnie dostrzegł, na jego twarzy od razu pojawiła się niechęć, a oczy zachmurzyły się.

            – Wiem, że mnie nie lubisz – zaczęłam, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. – Ale… jesteś prawdopodobnie jedyną osobą, która wie, gdzie jest Charlie. Nie widziałam go przez kilka dni i…

            – I co? – przerwał i gwałtownie. – Nagle zaczęłaś się martwić? Jasno dałaś mu do zrozumienia, aby dał ci spokój.

            – Wiem, ja po prostu…

            – Nie rozumiem co on w tobie widział. Zraniłaś go bardziej, niż przypuszczasz. Nie rozumiem w co grasz i nie mam zamiaru się dowiadywać. Po prostu zostaw go w spokoju i pozwól mu żyć własnym życiem, pozbawionym twojej osoby – warknął, chowając książkę do plecaka, następnie wstając od stołu.

            – Proszę… Chcę tylko wiedzieć, czy wszystko z nim w porządku – wyszeptałam, a mój głos nagle się załamał.

            Lucas, który zdążył się odwrócić z zamiarem odejścia, zatrzymał się wpół kroku i zaklął pod nosem.

            – Pojechał do siostry na jakiś czas, potrzebował przerwy od tego wszystkiego – powiedział, po czym szybkim krokiem wyszedł z biblioteki.

            Od tego wszystkiego – pomyślałam. – Czyli ode  mnie.

            Ta myśl zakuła mnie prosto w serce. Zacisnęłam wargi w cienką linię i spuściłam głowę, ocierając jedną zagubioną łzę, która spłynęła mi po policzku.

           

~*~ 

 Jest i rozdział. Krótszy niż przypuszczałam, bo zależało mi na tym, aby dodać go w terminie, choć raz. Postaram się, aby kolejny wyszedł przynajmniej na te 5 stron. 

Ogólnie to obawiam się, że częstotliwość dodawanych rozdziałów trochę się zmieni, ponieważ druga klasa liceum już daje mi w kość, a to dopiero początek. Zrozumiałam, że to już nie są przelewki, a on tego zależy moja przyszłość. Niestety są rzeczy ważne i ważniejsze. Będę pisała jak tylko będę miała wolną chwilę. Myślę, że rozdziały będą dodawane najrzadziej raz na dwa tygodnie. 

Jeśli chodzi o komentowanie waszych rozdziałów, będę robiła co w mojej mocy, obiecuję!

Ściskam i do napisania! x

A wam jak mija rok szkolny?